از میان مواردی که بررسی شده اند، به نظر می رسد تدریس جزء مواردی باشد که بالاترین خطر ابتلا به اختلالات صدا را داراست. اینکه اختلالات صدا چگونه بر کیفیت زندگی فرد تأثیر می گذارد، به همت اسمیت و دیگران بررسی شده است. آنها ۱۷۴ معلم مبتلا به اختلالات صدا را با ۱۷۳ فرد بزرگسال سالم مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که، ۷۵ درصد معلمها و ۱۱ درصد غیرمعلم ها بر این باورند که بر اثر مشکلات در صدا، تعاملات اجتماعی شان به طور نامطلوبی دستخوش اختلال شده است. نتایج در پژوهش دیگر منفی بود. در این پژوهش، ۲۳۷ آموزگار زنی که از آنها پرسش شده بود، اغلب گزارش کردند که مشکلات صدایشان تأثیر تدریس آنها را محدود کرده و منشأ دائمی فشار روانی یا ناکامی آنها بوده است (ساپیر، کیدر و ماترز – اشمیت، ۱۹۹۳، ص ۱۷۷).
بر پایه ی پژوهش کیس (۲۰۰۲)، که چندین پژوهش مربوط به بررسی رهبران گروه تشویق مدرسه راء قبل و بعد از اردو، در پایان فصل مسابقات ورزشی، قبل و بعد از مسابقه، و غیره جمع بندی کرده است، به نظر می رسد رهبران گروه تشویق به دلیل نقش ویژه ای که حضورشان در صحنه دارد، نسبت به اختلالات صدا فوق العاده آسیب پذیر باشند. کیس پی برد که، میزان شیوع تغییر آنی بافت تارآواها بر اثر فریاد ممتد (که قبل و بعد از مسابقه اندازه گیری شده بود)، در ۱۲ نفری که فریاد می زدند (شش مرد و شش زن)، ۷۵ درصد بود. در حالی که بیشترین داده های ما، از میزان شیوع، درباره ی افراد خاصی است که به دلیل استفاده ی زیاد و غیر معمول از صدایشان دچار مشکل صدا شده اند، بسیاری از اختلالات صدا اساسأ به علت بد استفاده کردن از صدا به وجود نمی آیند.
اگر کسی بخواهد از نشریه های ادواری و متون کتابها، که شیوع اختلالات صدا را در سی سال گذشته گزارش کرده اند به نتیجه گیری کلی برسد، حدود ۷ درصد (و نه کمتر) کودکان سنین مدرسه، به طور مداوم، به اختلالات صدا مبتلا هستند. به علاوه، به نظر می رسد که در بزرگسالان ۔ یعنی حدود ۳ درصد افراد بالای ۱۸ سال به طور مداوم، نشانه های اختلالات صدا دیده میشود.
بیشتر بیماران دچار اشکالات عملکردی صدا، به طور مستقیم، به آسیب شناس گفتار و با مراجعه می کنند. تعداد معتنابهی از افراد، به ویژه افرادی که از صدا به صورت حرفه ای استفاده می کنند، نظیر معلم ها و فروشندگان (تینز، لمکه، و مونت کوئین، ۱۹۹۷)، برای بهبودی در جنبه هایی چون بلندی، کیفیت، قدرت، یا تأثیر کلی صدا، خواهان خدمات گفتاردرمانی هستند. به این ترتیب، صدای این گروه از افراد ارزیابی و برای بهبود آن، برنامه ی ویژه ای طراحی می شود.
۱ نظر