این مقاله در ادامه نوشتار پیشین با نام «واکاوی نظری موسیقی امبینت» نوشته شده است و هدف آن پرداختن به راهکارهای عملی در آهنگسازی این سبک است. اگر تمایل به ادامه خواندن این متن دارید و مقاله ی پیشین را نخوانده اید، پیشنهاد می کنم ابتدا آن را مطالعه بفرمایید. قبل از هر چیز لازم به یادآوری است که آنچه در پی میآید صرفن با هدف پرداختن به سر فصل ها و معرفی مهمترین مواد موسیقایی جهت آفرینش یک قطعه موسیقی در ژانر امبینت است. بررسی جامع و ارائه دستورالعملهای کاربردی در این خصوص در یک کتاب مفصل قابل ارائه خواهد بود.
از آنجا که ساخت موسیقی در هر سبکی مستلزم آگاهی از مصالح ساختاری آن موسیقی است، بهتر است با مصالح صوتی موسیقی امبینت آشنا شویم. صداهای زمینه ای، بافت های صوتی، لایه های صدایی و درانزها از جمله اصلی ترین مصالح ساخت این موسیقی هستند و از جمله مهمترین تکنیک های آهنگسازی که می توان به آنها اشاره کرد عبارتند از: فضا سازی، عمق بخشی، استفاده از نت های طویل و استفاده از ریتم های مینیمال.
بدیهی است تکنیک های آهنگسازی در این سبک مانند تمامی سبک های هنری می تواند کاملن انتزاعی و بی نهایت باشد و فهرست یاد شده صرفن به عنوان اصلی ترین تکنیک هایی که در آثار مهم این سبک به شکل مشترک کاربرد داشته اند، ارائه گردیده است. در ادامه به تشریح مصالح صوتی و تکنیک های آهنگسازی که در بالا ذکر شد می پردازم.
– صداهای زمینه ای (Soundscapes): در تعریف کلی به صداهای متن محیط زندگی اطلاق می شود. یعنی وقتی من و شما با هم حرف می زنیم در ضمن اینکه به صدای هم گوش می کنیم در محیط اطراف مان نیز صداهای زیادی در جریان هستند که اغلب به آنها توجه نمی کنیم اما حضورشان نیز قابل چشم پوشی نیست. در موسیقی امبینت صداهای زمینه ای از اصلی ترین مصالح صوتی هستند که هرچند مورد توجه شنونده واقع نمی شوند اما در سراسر قطعه حضور دارند. صداهای زمینه ای ممکن است به شکل یک فرکانس ۷ تا ۱۴ سیکلی (که مشابه فرکانس مغز انسان در حالت آلفا است) یا به شکل یک نویز و یا یک صدای ممتد ساخته شده توسط سینتی سایزر در زیر موسیقی امتداد داشته باشند.
– بافت های صوتی (Textures): بافت در موسیقی به چگونگی ترکیب مواد موسیقایی اطلاق میگردد و معمولن با عناوینی از قبیل: مونوفونیک، بایفونیک، پولیفونیک، هوموفونیک، هوموریتمیک و هتروفونیک از آنها یاد می شود که هریک تعریف و مشخصاتی ویژه خود دارند. اما در موسیقی امبینت منظور از بافت نه بافت موسیقایی که بافت صوتی است. یعنی ترکیب اصواتی که بدون الزام به داشتن ارتباط ملودیک، ریتمیک یا هارمونیک به طور هم زمان به گوش می رسند. بافت صوتی ممکن است به منظور نوع خاصی از تاثیرگذاری روی مخاطب توسط آهنگساز خلق و ارائه گردد.
۱ نظر