۲۰ سال بعد از اختراع فونوگراف که دستگاهی برای ضبط صدا بود اولین دستگاه تولید صدای موسیقی اختراع شد. تادیوس کاهیل در سال ۱۸۹۷ میلادی بیانگر یک نقطه شروع در
موسیقی الکترونیک می باشد.
دینامافون (Dynamaphane) که به آن تل هارمونیم (Telharmonium) هم می گویند یک سیستم تولید صدای الکترونیکی بود که توسط او درست شد. دینامافون در سال ۱۹۰۶ در
ماساچوست به معرض نمایش عمومی قرار گرفت و بعد از آن به نیویورک رسید. این دستگاه حاوی استوانه ها و واسطه های القا بود که تولید کننده جریان های متناوبی از فرکانسهای
شنوایی متفاوت بودند.
یک صفحه کلید چند صدایی و تعدادی تنظیم کننده وظیفه تنظیم کردن این ساز را بعهده داشتند. دینامافون به وزن ۲۰ تن و طولی معادل ۲۰ متر بود که قیمت آن هم ۲۰۰ هزار دلار
آمریکا در سال ۱۹۰۶ بود و به عقیده بسیاری بیشتر شبیه یک موتورخانه کشتی بود.
مقصود این دستگاه آن بود که بتوان از طریق خطوط تلفن موسیقی بخش کرد. مردم می خواستند سرویسی را عضو شوند و گروهی از نوازندگان موسیقی های متنوعی را بنوازند.
رستوانها نیز می خواستند توانایی داشتن موسیقی را از طریق خطوط تلفن داشته باشند، در نتیجه دیگر لازم بود که به نوازندگانی که موسیقی زنده در آنجا اجرا می کردند پول بپردازند و
از این جهت برای آنها به صرفه بود.
تل هارمونیوم نیاز به جریانی معادل یک آمپر برای هر گیرنده تلفن بروی شبکه بود، که بیشتر از طریق خود شبکه تلفن تامین می شد اما کافی بود تا به آن وسیله بتوان به موسیقی گوش
داد بدون آنکه نیازی به چسباندن گوشی به بلندگوهای گیرنده باشد. هر چند سیگنال های دیگر را روی خط قطع می کرد و یا آنها را دچار اختلال می نمود. این وسیله معمولا” توسط دو
نوازنده (چهاردست) نواخته می شد و موسیقی قابل احترام آن روز (یعنی باخ، شوپن، روسینی و …) را پخش می کرد.
شرکت New Evgland Electric Music که به تنهایی سرمایه گذاری کرده بود، قصد داشت تا نمونه هایی را در شهرهای دیگر به فروش برساند. این شرکت سعی کرد تا یک شبکه
پخش موسیقی راه اندازی کند. (شاید دنیامافون پدر بزرگ سینتی سایزرها نباشد اما دیگر پدربزرگ اینترنت حتما” هست!)
ناگفته نماند که گیرنده های تلفنی، موسیقی را وحشتناک جلوه می دادند بعلاوه که بروی سرویس خطوط تلفن عادی نیز اختلال بوجود می آورند به اندازه ای که سیستم های سوئیچ می
خواستند منفجر بشوند! عاقبت آن شرکت پیش از جنگ جهانی اول ورشکست شد.
از برخی خصوصیات جالب آن، یک صفحه کلید ۳۶ نتی در هر اکتاو می باشد که بسیار حساس نیز است. پیچیدگی این دستگاه حیرت انگیز است. سیستم تولید صدا عبارت است از ۱۲
محور که دینامهایی به آنها نصب شده اند. هر دینام، یک نوسان الکتریکی صدا یا فرکانس داده شده را تولید می کند. هر محور با سرعتی متناظر با فرکانس یکی از ۱۲ نت گام
کروماتیک حول محور خود می چرخد.
سه واحد از این دستگاه ساخته شده بود که امروزه حتی یک بخش از آنها وجود ندارد. اگرچه دینامافون به یک رویای شکست خورده تبدیل شد اما چیزی که تادیوس کاهیل بپا کرد، یک
حرکت انقلابی بود.
۱ نظر