کویتو (Kwaito)
در دهه نود قرن بیستم، سبک جدیدی از موسیقی محله های سیاهپوست نشین به نام کویتو خود را در ذهن و قلب جوانان سیاه پوست آفریقای جنوبی جای داد. همانطور که موسیقی بابلگام مناطق سیاهپوست نشین از دیسکوهای آمریکا نشأت گرفته بود، کویتو نیز تفسیری آفریقایی از موسیقی بین المللی رقص دهه نود بود، ژانری که برای آن عبارت نا دقیق موسیقی هاوس (house music) هم به کار برده می شود.
موسیقی سازان جوان آفریقای جنوبی تغییری خانگی به این موسیقی دادند اما اکو های هیپ هاپ و رپ نیز در آن شنیده می شد. به عنوان مثال، هنرمندان موسیقی مانند اِمدو (Mdu)، مندوزا (Mandoza)، آرتور، چیسکپ (Chiskop) و زولا (Zola) معروف شدند. گروه هایی مانند بنگو مافین (Bongo Maffin)، آباشانته (Abashante)، بوم شاکا (Boom Shaka) و تی کی زی (TKZee) طرفداران بسیار زیادی پیدا کردند.
آلبوم هایی مانند «هالووین»ِ تی کی زی، «مازولای» (Mazola)، امدو، «کلیمر» (Claimer) چیسکپ، «ایتز ابوات تایم» (It’s About Time) بوم شاکا و «مدیبوسنگ» (Madibuseng) از ترومپیز (Trompies) به رده های بالای جدول آهنگ ها راه یافتند و به موسیقی غالبِ شبکه های رادیویی جوانان مانند شبکه شدیدا موفق وای اف ام (Yfm) تبدیل شدند.
هیپ هاپ آفریقای جنوبی
در دهه اول قرن بیست و یکم، انقلابی در موسیقی آفریقای جنوبی در حال رخ دادن بود. در واقع، فرهنگ موسیقی هیپ هاپ به واسطه شبکه های رادیویی جوان و در صدر آنها وای اف ام که این ژانر را تبلیغ می کردند، در حال شکل گیری بود. استعدادهای ناپخته مانند توکس (Tuks)، زوبز (Zubz)، هیپ هاپ پنتسولا (Hip-Hop Pantsula)، پرو کید (Pro-Kid)، زولو بوی (Zulu Boy) و پراورب (Proverb) این چالش را به جان خریدند که ضرب های (thumping beats) هیپ هاپ آمریکایی را با موسیقی آفرو-پاپ (Afro-pop music) ترکیب کنند. قافیه ها (rhyming) اکثرا به زبان های بومی مانند ایسیزولو (isiZulu)، ستسوانا (Setswana) و سستهو (Sesotho) هستند.
موسیقی هیپ هاپ آفریقای جنوبی تأثیری فراموش نشدنی بر عرصه موسیقی بر جای نهاده است و این ژانر همچنان با وجود هنرمندانی چون توکس که جایزه های موسیقی را درو می کند و آلبوم هایش در ده ها هزار نسخه به فروش می روند رشد می کند.
موسیقی نیو آفریکانس (New Afrikaans Music)
سال های پس از برقراری دموکراسی در آفریقای جنوبی شاهد پیدایش دوباره موسیقی آلترنتیو آفریکانس توسط آفریکانر های جوان بوده است که فرهنگی را که عاری از گناه آپارتاید است پس گرفته اند و به آن افتخار می کنند – «نسل کارن زوید (Karen Zoid)».
این نوع موسیقی که اغلب عجیب و غریب است گستره ای از صداهای زمخت و خامِ “Fokofpolisiekar” گرفته تا موسیقی راک کلاسیکِ آرنو کارستنز (Arno Carstens) و موسیقی آرام کریس کاملئون (Chris Chameleon) را در بر می گیرد. منظور از نسلِ زوید، طرفداران زوید است. کارن زوید با نخستین آلبوم سولوی خود به نام پولز اپارت (Poles Apart) در سال ۲۰۰۲ به حدی تخیل منتقدان و مردم را به هیجان آورد که در بازار آفریقای جنوبی به عنوان یک نماد شناخته شد.
موسیقی آفریکانسِ جاافتاده تر (more mainstream) هم طرفداران زیادی دارد و از جمله هنرمندان این زمینه می توان از دوزی (Dozi)، استیو هافمِیر (Steve Hofmeyer)، پاتریشیا لوییس (Patricia Lewis)، باک فان بلرک (Bok van Blerk)، تئونس جردان (Theuns Jordaa) و کورت دارن (Kurt Darren) نام برد.
منابع
۱ نظر