سحر شهاب
عبارت بوگی ووگی، بنا به نظر بسیاری از مورخین و زبان شناسان، تکرار کلمه بوگی است. بوگی در حدود سال ۱۹۱۳ به مهمانیهایی گفته میشد که در آن یک گروه نوازنده دعوت میشدند و حاضران دستمزد
آنها را با همدیگر پرداخت میکردند. ووگی، تکرار بوگی با کمی تغییر است و این تکرار کلمه با تغییر دادن حرف اول آن، حالتی است که در بیشتر زبانها وجود دارد و ما نمونه های بسیاری از آن را در
فارسی میشناسیم.
جایی در میان راه – هیچ کس نمیداند دقیقا چه زمانی – موسیقی پیانو سالنهای غذاخوری به بوگی ووگی تبدیل شد، سبکی شهری (درمقابل نوع موسیقی جاده ای و بین راهی) که وجه مشخصه آن دارا بودن یک
خط کاملآ مشخص باس (bass line) با حرکاتی انرژیک و رونده است.
قسمت باس از هشت ضرب تکرار شونده تشکیل میشود و نوازنده با دست راست (در پیانو) ملودیهایی را مینوازد که در اصل واریاسیونهایی روی هارمونی باس هستند. البته این سبک لزوما مخصوص
نواختن با پیانو نیست و در بسیاری موارد با خواننده همراه است و یا به عنوان بخش سولو در گروههای موسیقی و گروههای کوچک جز، نواخته میشود.
در اصل مبداء پیانو بوگی ووگی چندان مشخص نیست، اما دو تن از بزرگان موسیقی جز و بلوز، ویلیام کریستوفر هندی (William Christopher Handy 1958-1873، نوازنده و آهنگساز آفریقایی-
آمریکایی بلوز که به عنوان پدر بلوز شهرت دارد) و جلی رول مورتون (Jelly Roll Morton 1941-1890، پیانیست، رهبر و آهنگساز خوش قریحه آمریکایی که عده ای او را اولین آهنگساز واقعی
جز میشناسند.) در سخنان خود از نوازندگانی یاد کرده اند که قبل از سال ۱۹۱۰ به سبک بوگی مینواخته اند.
کلارنس ویلیامز (Clarence Williams 1965-1898 نوازنده پیانو جز، آهنگساز، مبلغ، خواننده، تهیه کننده تئاتر و ناشر آمریکایی)، نیز جورج توماس را به خاطر دارد و به اعتقاد او، سبک بوگی
ووگی توسط این پیانیست اهل تگزاس آغاز شده است.
او میگوید در سال ۱۹۱۶، توماس یکی از اولین نتهای موسیقی بوگی ووگی به نام New Orleans Hop Scop Blues منتشر کرد و یادآوری میکند که خودش، قبل از سال ۱۹۱۱ اجرای توماس از این
قطعه را شنیده است.
کلارنس ویلیامز یکی از اولین موسیقی دانانی است که در سال ۱۹۲۳، یک قطعه بوگی ووگی را بر روی صفحه فونوگراف ضبط کرده است. البته او در زمان نواختن به این شیوه، تمام ریزه کاریهای آنرا به
کار نمیبرد بلکه از سبک بوگی ووگی برای تنوع بخشیدن به بخش همسرایان موسیقی بلوز استفاده میکرد.
در دهه ۲۰ بوگی ووگی در میان کمپهای چوب بری و دیگر کارگاه هایی که اکثر کارگران آن را سیاهپوستان تشکیل میدادند و همچنین در شهرهایی با جمعیت آفریقایی – آمریکایی مانند شیکاگو و ایلینویز
سبکی شناخته شده بود.
در فوریه ۱۹۲۳، گروه جز جوزف ساموئل (Joseph Samuel) به نام Tampa Blue Jazz Band، قطعه ای از جورج توماس به نام The Fives را در کمپانی Okeh Records ضبط کردند و
این اثر، اولین نمونه بوگی ووگی یک گروه جز و صفحه Chicago Stomps ضبط شده در استودیو جیمی بلایت (Jimmy Blithe)، اولین صفحه پیانو سولوی بوگی ووگی محسوب میشوند.
in aghaye jello roll morton sefid poost boode ya siah poost?
مرسی – ممنونات
همانطور که در کل مطلب به آن اشاره شده موسیقی بوگی ووگی تا زمانی که به شکل یک پدیده به شنوندگان سفیدپوست معرفی شده و تا مدتها بعد از آن، تنها توسط سیاه پوستان نواخته میشده و آقای مورتون هم یکی از اونها بوده.
“The etymology of the term “Boogie Woogie” is uncertain, but it originally described a dance party or a place where such a party took place. Essentially, it is a type of rhythmic barrelhouse piano that features repeated bass figures, or riffs, often transposed to fit the tune’s harmonic structure, over which the right hand plays lines that are to some degree improvised and often in a counterrhythm to the bass. The Boogie Woogie style originated among self-taught pianists in saloons and house parties, who substituted riff figures for the older ragtime-derived left hand technique of alternating bass notes and chords to outline the tune’s harmonic pattern. Boogie Woogie is attested from the 1910s and was recorded sporadically in 1920s and more frequently from 1929 following the success of Pine Top Smith’s “Pine Top’s Boogie Woogie”. It entered spectacularly into the world of popular music through presentations at Carnegie Hall by Meade “Lux” Lewis, Albert Ammons, and Pete Johnson in 1938 and 1939. These artists, along with Jimmy Yancey, Camille Howard, and many others, popularized this style through the 1940s. It was often adapted by guitarists as well as swing bands and had a great influence on jazz, country and western, gospel, and the emerging rock and roll.” (From the book: “African American Music”,by: M.V.Burnim & P.K.Maultsby, 2006)
با تشکر از مقاله خوبتان. مطلب فوق به دلیل جدید بودن منبع ذکر شد وذکر مطلب زیر هم در جهت تکمیل این مقاله می باشد:
“ریشه زبانی کلمه boogie احتمالا به برخی لغات موجود در گویش های غرب آفریقا می رسد مانند buga در گویش Hausa و bug در گویش Mandingo که هردو به معنای “زدن” (زدن ضرب) میباشد. البته کلماتی نظیر bogy و booger هم از مدتها پیش در زبان انگلیسی عامیانه (slang) وجود داشته و برای اشاره به سیاهان به کار رفته است. در یکی از آهنگ هایی که Blind Lemon Jefferson در سال ۱۹۱۷ اجرا کرده عبارت booger-rooger شنیده می شود که اشاره به نوعی جشن و پایکوبی دارد. نخستین آهنگی که کلمه boogie woogie را در عنوان خود به همراه داشت در سال ۱۹۲۸ توسط Clarence Pine Top Smith ضبط شد با نام “Pine Top’s Boogie Woogie” که با ریتم تند و مهیجش به آهنگ محبوبی تبدیل شد و بسیاری از نوازندگان مطرح بلوز تا سالها بعد آن را اجرا می کردند. منجمله Joe Willie Pinetop Perkins که بعدها عضو گروه Muddy Waters شد.” (از کتاب “Deep Blues” نوشته Robert Palmer به سال ۱۹۸۱).
vali ghiafash kamelan shabihe siaha nist, shayad 2rage bashe
با سلام
من به خاطر مطالب مفید و قابل تامل این سایت واقعا ممنوم چون برای کاربرانش دری بازی میکند که بتوانند دنیای موسیقی را طوری دیگر ببینند و در فرهنگ سازی برای افرادی که می خواهند برای خودشان ارزش قائل شوند بسیار موفق بوده است اما راه درازی هنوز مانده است.
و دیگر, خواهشی دارم که اگر می توانید مطلبی درباره آقای Stanley Jordan تهیه کنید و کمی هم درباره موسیقی مقامی ایران مثل موسیقی بلوچستان موسیقی زار بندر عباس و ……. بنوسید ممنون میشوم.
همیشه موفق و خوب باشید.
خداحافظ