آستور پیازولا آهنگساز برجسته nuevo tango (قسمت اول)

نام پیازولا برای دوستداران موسیقی کلاسیک یاد آور مردی است که نه تنها سنت این موسیقی را دگرگون کرد، بلکه با نشان دادن توانایی های ساز خود و موسیقی کشور خود، باز نشان داد که موسیقی کلاسیک به نژاد و ابزار موسیقایی وابسته نیست.

پیازولا با اینکه نوازنده آکاردئون بایان (نوعی از آکاردئون که کلید های آن به شکل کلاویه های پیانو نیست) بود، توانست آثار ساخته شده خود را با این ساز، وارد رپرتوار موسیقی کلاسیک کند و توسط شرکتهای بزرگی چون: EMI، BBC، Sony، Naxosو … به بازار های جهانی بفرستد.

شاید باور این اتفاق برای کسانی که شنونده پرپاقرص موسیقی کلاسیک هستند سخت باشد که بشنوند، یک نوازنده موسیقی لاتین توانسته آثارش را در کنار بزرگان موسیقی کلاسیک عرضه کند؛ آن هم بدون اینکه تغییر سبک دهد و به لباس موسیقی کشور دیگری (یا کشور های دیگری) درآید!

قسمتی از ” liber tango” را با آهنگسازی پیاتزولا بشنوید.

نا گفته پیداست که جهانی شدن موسیقی دانی که حتی ساز او جزو سازهای مرسوم موسیقی کلاسیک نیست، در عرصه موسیقی کلاسیک، بسیار مشکل و حتی غیر قابل تصور است و جسارت و توانایی های خاص موسیقایی را میطلبد. در ادامه شرح حال او و نحوه ورودش به این عرصه را می خوانید.

آستور پیازولا متولد یازدهم مارس سال ۱۹۲۱ در شهر Mar del Plata آرژانتین، در زمره مهمترین آهنگسازان سبک تانگو در نیمه دوم قرن بیستم است که آثارش به منزله انقلابی در زمینه تانگوی سنتی بود. این هنرمند آرژانتینی که در چهارم ژوئیه ۱۹۹۲ در شهر بوینس آیرس زندگی را بدرود گفت، با به کارگیری عناصری از جاز و موسیقی کلاسیک، تانگو را به سبکی مدرن که nuevo tango نام گرفت، خلق کرد. پیازولا یک نوازنده چیره دست آکاردئون نیز بود که اغلب آثار خودش را اجرا می نمود.

آستور پیازولا در یک خانواده مهاجر ایتالیایی متولد شد، به عنوان تنها فرزند Vicente “Nonino” Piazzolla و Asunta Mainetti دوران کودکی را در کنار خانواده در شهر نیویورک سپری کرد و در آن جا چهار زبان اسپانیایی، انگلیسی، فرانسه و ایتالیایی را به طور کامل آموخت. در سال ۱۹۲۹ زمانی که هشت سال بیشتر نداشت، پدرش برای اولین بار یک آکاردئون به او هدیه کرد. پسرک به مدت یک سال نزد اولین استادش Andrés DÁquila به فراگیری آکاردئون پرداخت.

در سنین نوجوانی نوازندگی آکاردئون را به صورت حرفه ای آغاز کرد، در سال ۱۹۳۳ با پیانیستی به نام Bela Wilda که از طرفداران پر و پا قرص راخمانینف بود، آشنا شد. پیازولا بعد ها در این باره اظهار داشته:” در اثر آشنایی با Wilda بود که عشق ورزیدن به آثار باخ را آموختم.” سپس با Carlos Gardel که یکی از چهره برجسته تانگو آرژانتین بود، ملاقات کرد، در سال ۱۹۳۷ به زادگاهش آرژانتین بازگشت و در کلوپ های شبانه که هنوز تانگوی سنتی در در آنها حکمفرما بود، به نوازندگی مشغول شد.

در سال ۱۹۴۶ او به ساخت اولین تانگوی رسمی اش ” El Desbande” پرداخت ، در سال ۱۹۴۹ او احساس کرد نیاز دارد برای مدتی آکاردئون و تانگو را کنار گذاشته و به عنوان یک آهنگساز کلاسیک نو گرا به فعالیت مشغول شود، در این زمان او با آهنگساز آرژانتینی به نام Alberto Ginastera آشنا شد و همراه او به بررسی آثار استراوینسکی، بارتوک، راول و دیگران پرداخت.

در سن ۲۸ سالگی تصمیم گرفت برای همیشه نوازندگی را کنار نهاده و بقیه عمر خود را به مطالعه و تحقیق در زمینه موسیقی بگذراند. پیازولا به نوعی آشفتگی ذهنی دچار شده بود.