نگاهی به آلبوم «خدای وحشی» آخرین اثر نیک کیو

با خدای کتانی پوش و سیمور گلس جهان موسیقی
محاسبات دقیق مهندسیِ سازه لازم است تا اطمینان حاصل کنیم از بلند نشدن سقف بنا، هنگامی که همسرایان کورِس “Touched by the spirit, Touched by the flame” را فریاد می‌زند و نیک کیو دکلمه‌وار جمله‌ی “You’re beautiful” را تکرار می‌کند. من احساس نوجوان فلجی را دارم که در صحن کلیسای جامع در همین لحظه از روی ویلچر برمی‌خیزد، روی پاهایش می‌ایستد و حین قدم برداشتن کم کم از زمین فاصله می‌گیرد و به آسمان عروج می‌کند.

از جولای ۲۰۱۵ تا آگوست ۲۰۲۴ زمان زیادی نگذشته اما برای نیک‌کیو این فاصله را مرگ یک فرزند ۱۴ ساله، خشم و عصیانش در آلبوم سراسر سیاهی درخت اسکلتی (۱)، پذیرش آن مرگ و قدردانی دوباره از زیبایی خیره کننده‌ جهان در آلبوم شبح (۲)، پاندمی و تلافی فشار آن در آلبوم نفسگیر و متناقضی به نام «قتل عام» (۳) مرگ جترو فرزند دیگرش در ۳۰ سالگی و سرانجام سفر روحانی سخت و پیچیده‌ای منجر به تولید آلبوم خدای وحشی پر کرده. سفری که خدا را در چشم او به روحی با کتانی‌های بزرگ (۴) تبدیل می‌کند و آلبوم را به اثری مرگ آگاه و نورانی. داریم درمورد استحاله‌ یک سلبریتی غربی به یک عابدِ ساکن در معابد هند حرف می‌زنیم با در نظر گرفتن واقعیت هولناک از دست دادن دو پسر و چندین دوستِ نزدیک به فاصله‌ کوتاه چند سال. باید به موارد فوق دو آلبوم تصویری خیره کننده (۵)، اداره وبلاگ شخصی (۶)، انتشار چند کتاب، اجراهای زنده متعدد و بسیار موارد دیگر را نیز افزود.

برخلاف اینکه ذات موزیک آقای کیو در این آلبوم نیز همچون سال‌های اخیر روحانی و معناگراست، اما خود وی به هیچ عنوان مایل نیست اثرش را مذهبی بدانند. اساسا یکی از دلایل انتخاب نام خدای وحشی (Wild God) برای آلبوم زدودن همین حس از مخاطب بوده، اما هرچند که مذهبی نباشیم و هرچه او قدغن کرده باشد، این احساس مخصوصاً در قطعه‌‌ای با عنوان مناسب «تبدیل» (Conversion)، حتی بی‌خدایان را نیز متاثر می‌کند، برای اثبات این جمله کافیست هدفون را در گوش گذاشته و ضمن اجرای قطعه مذکور، از تایم کد ۲:۲۸ تا آخر آن، پاراگراف اول این متن را دوباره بخوانید.

خدای وحشی علی‌رغم تمام انتظارات نه تنها مغموم و کبود نیست که اثری‌ست آن‌جهانی، خوشبین، پاکیزه و شادانه از انسانی که طبق تعاریف مذهبی می‌تواند قدیس باشد. ادامه دهنده‌ سبک اختصاصی، نویافته‌ و متفاوت کیو است که مایلم آنرا «اسپیس راک سمفونیک» بنامم. مجموعه‌ای ست از قطعاتی با اجرای کُرالِ غول پیکر و فاخر که در آن، اوج‌های هر قطعه بارها و بارها موهای بدن شنونده را سیخ می‌کند. این اتفاق انقدر مهم است که دوست دارم تشکر کنم از گوش‌ها و ذائقه‌هایی که توان درک اصالتِ احساسِ نیک‌کیو را دارند و لذت می‌برند از هنرِ این نابغۀ خراباتی، این جنتلمن متواضع با کت و شلوار همیشه سیاه، این شاهزاده‌ تاریکی، سیمور گلس (۷) جهان موسیقی‌.

پی‌نوشت
1- “Skeleton Tree” محصول سال ۲۰۱۶، آلبومی که کیو هنگام مرگ پسرش آرتور در تابستان ۲۰۱۵ مشغول ضبط آن بود. بسیاری از قطعات آن دچار تغییر و بازنویسی شده و به فاصله کمی از مرگ وی منتشر گردید.
2- “Ghosteen” محصول سال ۲۰۱۹، آلبومی روحانی که چهار سال پس از مرگ آرتور منتشر گردید.
3- “Carnage” محصول سال ۲۰۲۱، اولین آلبوم پساکرونایی کیو به همراه وارن الیس و از معدود آثار منتشر شده‌اش خارج از پروژه‌ “Nick Cave and the Bad Seeds”
4- اشاره به جمله “A ghost in giant sneakers, laughing stars around his head have mercy on me” در”Joy” قطعه‌ چهارم از آلبوم خدای وحشی
5- “One more time with feeling” و “This much I know to be true”، فیلم-آلبوم‌های تصویری به کارگردانی اندرو دامنیک و بازیگری خود کیو و وارن الیس که در آن شرح ساخت قطعات چند آلبوم اخیر کیو را به تصویر کشیده و آنها را اجرا می‌کنند.
6- وبلاگ “Red right hands” که در آن کیو به بیش از ۵۰۰۰ سوال هوادارانش پاسخ می‌دهد. او این کار را شخصا انجام می‌دهد.
7- سیمور گلس نابغه‌ خل وضعی که کاراکترش را جی.دی.سلینجر وقتی خانواده گلس را اختراع می‌کرد نوشت و درچند داستان کوتاه و نیمه‌بلند شخصیتش را پرداخت. «بالابلندتر از هر بلندبالایی»، «یک روز خوش برای شکار موزماهی» و «شانزدهم هپ‌ورث» داستان‌هایی‌ست که با محوریت شخصیت او نوشته شده‌ است.