محمد جمالی

جناب پورقناد در انتهای پاراگرافِ فوق‌الذکر، پایِ مثالی را به توضیحِ مطلبشان باز کرده‌اند که در واقع نقشِ انگشتی را بازی کرده که برای متلاشی‌کردنِ پاراگرافِ حُبابیشان، تلنگر آخر را زده‌است. در توضیحِ این مطلب باید یادآور شد که اِلِمان‌های ملی‌بودن یا ملی‌نبودنِ یک رُمان، پیش از محتوا و بیش از محتوا خود را در فُرم آشکار می‌کند. در موسیقی نیز چنین است. به بیان دیگر، هر اثر هنری می‌تواند در محتوا به‌وفور کباده‌ی ملی‌گرایی بکشد اما پیش از آن، در فُرم،  به ضدِ خود بدل شده‌باشد؛ و حاصل؟ دُمِ خروسی‌ست که مُدام در جلوی چشمِ مخاطبِ اثر هنری‌ست و در نتیجه، مخاطب برای قسمِ حضرتِ عباسِ صاحب‌اثر تَره هم خُرد نمی‌کند.

این‌بار جا دارد از ایشان پرسیده‌شود که: آیا حد اعلای آمال و آرزوهای یک هنرجوی آکادمیک موسیقی، چیزی جز خلق آثاری ماندگار است؟ گذشته‌ از این، اساساً محمدرضا لطفی که نامش پای‌ثابتِ بیش از نیمی از موفق‌ترین و بهترین و فنی‌ترین سازوآوازهای سی‌چهل سال اخیر است و تصانیفش ملکۀ ذهنِ نسل‌های متمادی گشته‌است، چه نیازی دارد که با وصل‌کردنِ خود به محیطی آکادمیک برای خود کسبِ اعتبار نماید؟

نوشته‌ی پیشِ رو نقدِ نقد است. نقدی‌ست بر نقد سجّاد پورقناد از محمدرضا لطفی با عنوان تاریکخانه موسیقی ایران. در پایان انتشار این مجموعه بلافاصله پاسخ سجاد پورقناد به این نوشته منتشر خواهد شد.