محمدرضا لطفی

در همین دوره است که من «به یاد درویش خان» را به وجود آوردم که روی اول نوار کاملاً بازسازی شده است و تلاش شده شیوه درویش زنده تر نشان داده شود. به دنبال آن قرار بود یک آلبوم «به یاد استاد وزیری» به بازار آید که گروه شیدا به بازسازی آن پرداخت و به مرحله ضبط رسید اما متاسفانه به خاطر منع صدای زن این کار متوقف شد و بالاخره به بوته فراموشی سپرده شد.

بخش عمده ای از موسیقی دنیا از هزاران سال پیش وجود خارجی ندارد و در درون فرهنگ ها به صورت شفاهی از استاد به شاگرد در سینه ها ضبط شده است. یکی از کشورهایی که به خوبی توانسته موسیقی خودش را نسل به نسل منتقل کند، بخش هایی از هندوستان است. در دیگر کشورها بعد از قرن نوزدهم میلادی که شکل و محتوای فرهنگی این کشورها به فرماسیون نیمه اروپایی تبدیل شد، خدشه بزرگی به روند رشد این هنر وارد کرد.

با گرایش روز افزرون مردم ایران به سمت شبکه های اجتماعی، متاسفانه سایت های مربوط به موسیقی و حتی سایت های روزنامه ها و خبرگزاری ها به دلیل کمبود بیننده یا تعطیل شدند یا به دلیل بالا رفتن آرشیو و عدم احساس نیاز به حفظ آن، آرشیو خود را از روی سایت حذف کردند. امروز که به جستجو برای یافتن اخبار، مصاحبه ها و نوشته های موسیقیدانان معاصر که در فاصله زمان دو دهه گذشته منتشر شده می پردازیم، متوجه می شویم که بخش بسیار بزرگی از این نوشته ها دیگر در دسترس نیست. به همین دلیل ما در ژورنال گفتگوی هارمونیک، سعی داریم نوشته هایی که از نظر تحلیل تاریخی ارزش خاصی دارند را باز نشر کنیم. این مطالب شامل نوشته هایی است که به قلم چهره های برجسته گفتمان های مختلف منتشر شده و امروز در دسترس نیست. نوشته ای که پیش رو دارید به قلم محمدرضا لطفی سرپرست گروه شیدا است که در مورد رویکرد خود به موسیقی دستگاهی ایران سالیان گذشته منتشر شده است (و متاسفانه منبع اصلی آن را نیافتیم) (سردبیر)