محمدعلی پورخصالیان

نماهنگ موسیقی «ما تحمل نمی کنیم» درواقع برداشتی است کاریکاتورگونه از کارتن‌های بچگانه معروفی چون «رُد رانِر» (Road Runner) هرسکانس برداشتی از کلکسیون کارتون‌های کودکانه شخصی من است که همگی کارتون‌هایی معروف هستند و همه شما آن را دیده اید. در پایان هر تصادف و اتفاقی، شخصیت‌ها بدون هیچ آسیب دیدگی دوباره وارد تصادف دیگری می‌شوند. درست همانگونه که در کارتون رُد رانِر برای شخصیت گرگ یا روباه اتفاق می افتد.

جذاب ترین دفاع در میان این سه دفاع، دفاع «دی اسنایدر» بود. دو موسیقی دان قبلی با کت و شلوار و لباس رسمی در جلسه حضور داشتند اما دی اسنایدر با همان قیافه نماهنگ‌هایش، با شلوار جین، تی شرت و جلیقه جین و موی بلند و عینک آفتابی به جلسه وارد شد و در صندلی خود نشست. او پس از نشستن با حرکتی نمادین تکه کاغذ مچاله‌ای را از جیب عقب شلوار خود خارج کرد و روی میز صاف کرد تا چین و چروک آن کمتر شود و پس از اینکه روی صندلی خود مستقر شد بلافاصله نام خود را هجا کرد و متن بیانیه خود را خواند.

اگر چیزی نامناسب باشد خودبه خود طرد می‌شود چرا که ما جامعه‌ای بالغ و با فرهنگ‌های متنوع داریم. از سوی دیگر آن چه که مورد سانسور و نادیده انگاشتن قرار می گیرد، به صورت مخفیانه مورد توجه قرار می گیرد. انرژی و هزینه زیادی صرف این می‌شود که چه چیز از مردم مخفی شده. کشور و ملت شایسته چنین ابطال انرژی و هزینه‌ای نیست. من از پی اِم آر سی برای گوشزدکردن مسئله اخلاقیات در صنعت موسیقی و جامعه تشکر می کنم.

در آخر، یکی از خانم‌های عضو کمیته از فرانک زاپا سئوال می کند که آیا او تا به حال برای بچه‌های خود اسباب بازی خریده و از سیستم رتبه بندی گروه سنی اسباب بازی‌ها خبر دارد و موافق آن هست؟ فرانک زاپا می گوید که این کار را همسرش انجام می دهد و با سیستم گروه سنی اسباب بازی‌ها موافق نیست چون «شخص دیگری تصمیم گرفته که فرزندم تا چه میزان باهوش است».

آیا مسئله، اخلاقیات است، آیا سلامت جسمی و روانی است؟ آیا اصلا چنین چیزی مسئله است؟ پی اِم آر سی مقایسه و برداشت‌های نادرستی میان آهنگ، شعر، طرح جلد آلبوم، بسته بندی، نماهنگ، کنسرت و پخش سراسری تلویزیونی و رادیویی داشته. هرکدام از این حوزه‌ها، حوزه‌های مختلفی است. آیا تصادف است که همسر سه نفر از موسسان پی اِم آر سی، سناتور هستند. آیا این مسئله و مسئله تصویب مالیات نوار خام بیانگر اشتراک منافع نیست؟ اگر شما خیلی نگران دسترسی فرزندانتان به موسیقی هستید چرا برنامه‌های آموزش موسیقی در سیستم آموزش و پرورش را حمایت نمی کنید؟ شما نمی توانید اذهان مردم را از تصویب یک قانون مالیاتی غیر منصفانه با موسیقی منحرف کنید.

او با اشاره به نام دو خواننده پاپ که دو اثر از آن‌ها در فهرست ۱۵ کثیف آورده شده ادامه می دهد: هیچ کس از خانم تیپر گور نخواسته که ایشان به موسیقی «پرینس» (Prince) و «شینا ایستون» (Sheena Easton) گوش دهد. مردم در انتخاب آزادند و می‌توانند به هزاران آلبوم دیگر از خوانندگان دیگر گوش دهند و برای فرزندان خود تهیه کنند. ظاهراً خانم گور و سایر اعضای پی اِم آر سی برای پشتیبانی از نظریه خود تعداد زیادی از آن چه را در نظر خودشان و با برداشت شخصی خودشان نامناسب می‌آید را خریداری کرده‌اند که هیچ‌کس بابت این عمل شخصی به آن‌ها بدهکار نیست. خانم‌ها (منظور همسران سناتورهای عضو پی اِم آر سی است)، آن ۸ دلاری که شما برای خرید این آلبوم پرداخت کردید که حالا پشیمانتان کرده دلیلی نمی‌شود که پایتان را روی گلوی صنعت موسیقی بگذارید. نا خوشنودی شما از شعر تنها چند آهنگ دلیل نمی‌شود که بقیه آثار را مورد حمله قرار دهید

در میان ترانه‌های این فهرست برخی از آنان واقعا شامل محتوای نامناسب بود و آنطور که بعدا مشخص شد برخی از آنان ناشی از «برداشت اشتباه» پی اِم آر سی از محتوای شعر بود. تمام این موارد و شکست این نهاد در تهیه یک فهرست قرص و محکم برای تایید و صحه گذاشتن بر نظریه آنان باعث شد تا اقدام‌های این نهاد با مخالفت بسیار تند و بی سابقه اهالی موسیقی در آمریکا مواجه شد و کار تا جایی بالاگرفت که پی اِم آر سی مجبور شد در جلسه‌ای که در آگوست سال ۱۹۸۵ با حضور تعدادی از حامیان این نهاد برگزار شد به صحبت منتقدان عملکرد این نهاد هم گوش دهد. به این منظور سه موسیقی‌دان برای سخنرانی در این نشست دعوت شد.

تمام این موارد، نمونه‌هایی از کنترل دولت‌ها بر محتوایی موسیقایی است که از نظر ممیران این دولت‌ها و نهاد‌های کنترل کیفی دولتی یا خصوصی، محتوای موسیقایی برخی از آثار را فاقد ارزش می دانستند و و زوال ارزش‌های مدنظر خود را بهانه‌ای برای سانسور و فیلترکردن موسیقی.

کنترل بر موسیقی و محتوای آن از دیرباز مورد توجه دولت‌های مختلف در کشور‌های مختلف بوده است. در زمان سلطه تفکرِ نژادپرستی در آمریکا، رادیو به عنوان مهمترین رسانه سال‌های اوایل قرن بیستم به شدت زیر ذره بین محتوایی بود. در همان زمان، هرچند موسیقی سیاهان تاثیر به سزایی در شکل گیری انواع مختلف موسیقی مردم پسند داشت، تبعیض نژادی مانع از مشهور شدن و ثروتمند شدن موسیقی دان‌ها و نوازندگان سیاه پوست بود. موسیقی سفید پوستان و سیاهپوستان از هم تفکیک شده بود و ایستگاه‌های رادیویی و مغازه‌های فروش صفحه‌های گرامافون مجزایی داشت.