Posts by سعید یعقوبیان
مروری بر کتاب «سلامت نواختن»
مسائل حوزهی سلامت، در هنر و معیشتِ همهی نوازندگانِ حرفهای اهمیت فراوانی دارند و نوازندگان همواره با این موضوعِ حیاتی درگیر اند. به فاصلهی هفت سال، کتاب دیگری در ارتباط با این موضوع در ایران منتشر شده است (کتاب پیشین: «بهداشت نوازنده»، انسیه تبریزی و محمد عبدلی، ماهور، ۱۳۹۰). این دو کتابِ مفید و ارزشمند تنها مجموعههای مدونی هستند که تا حال در این باره به زبان فارسی تألیف و منتشر شدهاند و دست کم به همین دلیل، ناگزیر از کنار هم دیدن آنها هستیم. جای تعجب است که در «سلامت نواختن» نه تنها هیچ اشارهای به تجربهی قبلی نشده بلکه مؤلف-مترجم، این کتاب را قدمِ اول برشمرده است.
یادداشتی بر آلبوم «هنوز آواز»
خانههایی کنار هم ساختهشده، با یک معماریِ دست کم دویست ساله و استادانه؛ دستگاهها را به مسامحه چنین بیانگاریم. میتوان به شکلهای مختلف این خانههای قدیمی را سیاحت کرد. از جمله با ساز و آواز که به تنهایی یا باهم، در اجراهایی منفرد، بارها و بارها، داخل یک خانه را میآرایند؛ رنگ میزنند، میچینند و قدم به قدماش را به مشتاقاناش نشان میدهند.
مروری بر آلبوم «احوالات شخصی ۱۲: نایی»
مجموعهی «احوالات شخصی» در دوازدهمین ایستگاه خود به خودنگارهی موسیقاییِ یک نینواز رسیده است که کار او پیش از این اثر -نخستین اثرِ مستقل- در چند اجرای صحنهای و چند آلبوم، شنیده شده بود و همان شنیدهها او را برای چنین دعوتی گزین کردند. هوشمند عبادی هنرمند خودساختهایست که در اینجا بی آنکه در اتمسفر یک گروه یا یک موزیسین دیگر بنوازد یا ساختههای دیگران را، خود ساخته و خود سخن گفته است. نایی، تنهاییِ ثبت و ضبط شدهی اوست.
مروری بر آلبوم «اوقات»؛ بداههنوازی سهتار
در آثار هنری رجوع به یک متن کهن و بازنماییِ آن با رویکردی بدیع و امروزین یا به حال آوردنِ وقایع و شخصیتهای نامدارِ زمانهای گذشته در ساحتی مدرن رایج است. در چنین آثاری متنِ گذشته، از صافیِ تجربهی شخصیِ هنرمند گذر و با خوانشی متفاوت، مخاطب را با روایتی دیگر از متن مواجه میکند. اوقات (و آثار مشابه) چنین راهی نمیروند. محتوای اثر، همان متنِ زمان-گذشته است و قرار نیست رنگ متفاوتی به متن پاشیده شود.
یادداشتی بر کتاب «همنواز» ۱۸ قطعه برای همنوازی ساز نی و سازهای کلاسیک ایران
هجده قطعه (در گونههای رِنگ، پیشدرامد و چهارمضراب) از ساختههای موسیقیدانانِ معاصرِ درگذشته انتخاب و دونوازیهایی برای نی و شش ساز ملودیک آوانگاری شدهاست. دو لوح فشرده نیز همراه کتاب است: در یکی قطعات، به همراهِ نی نواخته شدهاند و در دیگری بدونِ نی. هدف این است که یک هنرجویِ نینواز، حال به همراهِ یک سازِ دیگر همنوازی کند: در لوح اول نمونهی اجرا را بشنود و خود با لوح دوم بنوازد. اما مگر چنین امکانی برای یک نینواز، که طبعاً به سطحی رسیده که تواناییِ اجرای این قطعات را دارد، بدون چنین کتابی نیز فراهم نیست؟
مروری بر کتاب «افق بیکران (یادنگار حشمت سنجری)»
«حشمت سنجری» درسخواندهی دارالفنون و هنرستان، شاگرد صبا و خالقی، از سویی با آموزههای کودکی و نوجوانی از آبشخور پدرِ تارنوازش، به درویش و نیداود وصل است و از سوی دیگر سنجریِ تحصیلکردهی غرب، از انگشتشمار موسیقیدانانِ ایرانیست که در موسیقیِ کلاسیک غرب جایگاهی جهانی دارد. سابقهی او و ارجمندیاش در اروپا و امریکا گویای این افتخار است. آنگونه که خود در فیلم «رقص دایره» (فرزاد فرهوشی، رهافیلم، ۱۳۹۵) میگوید، زمانی که با سرشناسانی همچون «کلودیو آبادو» همکلاس بوده، شاگرد ممتاز کلاس شناخته میشود.
مروری بر کتاب «ساختار ملودی در موسیقی ایرانی»
کتاب، عنوان جذابی دارد و ادعای نویسنده که «موضوعِ کتاب در نوع خود در موسیقی ایرانی بدیع است» تا حدودی درست است. با این کنجکاوی که: منظورِ دقیق از «موسیقی ایرانی» چیست؟ سراغ دیباچه میرویم و میبینیم نویسنده به همین موضوع پرداخته و ضمن اظهار اینکه دوستان، پیشنهادِ افزودنِ پسوندهایی مانند ردیفی، دستگاهی، کلاسیک و غیره به نامِ کتاب را مطرح کرده بودند، در رفعِ این ابهام توضیحاتی ارائه شده لیکن پاسخ روشنی از متن در این خصوص استنباط نمیشود. همچنین با اعلام این نظر که «در سدهی اخیر مطالعات موسیقی ایرانی متمرکز بر کشمکشهای مربوط به الگوی فواصل نغمات در گوشهها و دستگاهها بوده»، تصریح شده که این موضوع به هیچ وجه رویکرد این کتاب نیست.
مروری بر کتاب «مبانی عودنوازی»؛ تألیف حمید خوانساری
در مقایسه با تجربههای معدودِ پیشین در تدوینِ کتاب آموزشی عود در ایران، این کتاب، دادههای بیشتری در اختیار هنرجو قرار میدهد. مقالهی پرمغز و نسبتاً مفصلی از نرگس ذاکرجعفری دربارهی پیشینهی عود نیز در ابتدای کتاب گنجانده شدهاست. با اینحال با توجه به فقر منابع استاندارد فارسی در خصوص نوازندگی عود، تبیین و تشریح بیشتری به برخی درسها میتواند افزودهشود؛ مثلاً در موضوع مهم پوزیسیونها (انواع، جابهجایی و انتقالشان)
یادداشتی بر آلبوم «ایران من»
همایون شجریان موقعیتی در موسیقی ایران دارد که اگر خوانندهی هر آلبومی باشد، آن اثر دست کم در زمانِ انتشارش مهم میشود و طیف بسیار گستردهای از مردم، آن را (حداقل برای یکبار هم که شده) میشنوند. قابلیتهای صدای او و خلاقیتاش در بازی با لحن، انکارناپذیر است. «ایران من» نیز اثریست که به واسطهی حضور او شنونده مییابد. خوانشِ او از مناجاتِ «کریمخانی»، بخش شکستهی تصنیفِ «ابر بهار» و نمونههای دیگر در همین آلبوم، تواناییهای او را یادآور میشوند. در قطعهی کشدار و پرتکرارِ «قلاب»، حنجرهی اوست که گوش را هر از چندگاه تیز میکند و تا پایان میکشاند.
مروری بر کتاب «موسیقی در فلسفه و عرفان؛ یک مقدمهی کوتاه»
شصت صفحه از این کتابِ صد و بیستصفحهای مقدمهایست در اشاره به برخی آرای فلسفهی اسلامی، عرفانِ ایرانی-اسلامی و کلامیون در بابِ موسیقی. تا همین جا باید گفت عنوان کلیِِ کتاب بیانگرِ محتوای آن نیست و این کتابِ کمحجم، با حذفِ نصفِ دیگرش، میبایست چنین عنوانی میداشت: «موسیقی در کلام، عرفان و فلسفهی اسلامی؛ یک مقدمهی کوتاه».

