“مثل رولینگ استون”

باب دیلن درژوئن ۱۹۶۵ پس از نوشتن و ضبط بهترین آهنگ زندگی خود می گوید : “بالاخره آنرا نوشتم، موفق شدم، کار چندان مشکلی هم نبود”.

درباره ترانه “Like a Rolling Stone” هیچ توصیفی بهتر از اجرای متحول کننده مرد جوان خالق این آهنگ که بیست و چهار سال بیشتر نداشت، نبوده و نیست.

ال کوپر (Al Kooper)، که در اجرای این ترانه نوازندگی ارگ را بر عهده داشت در خاطراتش می گوید :

“برای اجرای این آهنگ هیچ چیز مکتوبی وجود نداشت به طور کامل شنیداری و بدون نظم و هماهنگی بود، همه چیز کاملا اتفاقی بوقوع پیوست.”

تا به امروز، یکی از حیرت آورترین ویژگیهای Like a Rolling Stone تاثیر صدا و طرز بیان دیلن در مقابل نوای ارگ کوپر و گیتار مایک بلوم فیلد (Mike Bloomfield)، طی

شش دقیقه اجرای این آهنگ در روز شانزدهم ژوئن سال ۱۹۶۵ بوده است.

نگاهی به تاریخ و بررسی کارهای انجام شده از آنزمان تا کنون نشان می دهد هیچ آهنگ پاپ دیگری تا کنون نتوانسته تاثیری که این آهنگ بر فضای هنری زمان خود به جا گذاشت را

تکرار نماید.

برگزاری تور انگلستان دیلن در ماه می ۱۹۶۵ که توسط فیلم مستندی ساخته دونالد آلن پنبکر (D.A. Pennebaker مستند ساز مشهور آمریکایی) تحت عنوان “پشت سرت را نگاه نکن” (Don’t Look Back) جاودانی شد، نوشتن یک شعر بیست صفحه ای را موجب شد. او خود در این باره می گوید :

“تنها احساس تنفر شدیدی را که در وجودم نهفته بود با صداقت کامل به صورت موزون بر روی کاغذ آوردم.”

Like a Rolling Stone

دیلن پس از بازگشت به منزلش در نیویورک، در مدت سه روز به جمع و جور کردن متن مذکور که سرشار از استعاره و تشبیه بود پرداخت. در سال ۱۹۸۸ او به مجله “ROLLING

STONE” اعتراف کرد:

“در دو خط اول شعر برای نوشتن عبارتهای kiddin’ you و didn’t you که هم قافیه هستند تقریبا دیوانه شدم، پس از آن نیز جایی که به کلمه jugglers و عبارت princess on

the steeple رسیدم، مجبور بودم وقت بسیاری را صرف تک تک کلمات نمایم.”

مراحل آغازین ساخت “Like a Rolling Stone” و ریشه آن در علایق موسیقیایی دیلن، به وضوح در پشت صحنه فیلم “Don’t Look Back” قابل مشاهده است. در ابتدا باب نئویرت

(Bob Neuwirth خوانند، ترانه سرا، تولید کننده و دوست باب دیلن) از دیلن درخواست می کند که شعر “شاهراه گم شده” (Lost Highway) اثر هنک ویلیام (Hank William) را

بخواند، این شعر بدینصورت آغاز می گردد:

I’m a rolling stone,
I’m alone and lost
For a life of sin I’ve paid the cost

سپس دیلن پشت پیانو می نشیند و قطعاتی را می نوازد که بعدها با ترکیب آنها با ریتم های سبک راک اند رول ملودی پایه Like a Rolling Stone تنظیم می شود.

دیلن پیش از رفتن به کمپانی کلمبیا رکوردز (Columbia Records) در نیویورک، بلوم فیلد نوازنده گیتار گروه Paul Butterfield Blues را به همکاری دعوت نمود. بلوم فیلد که

در سال ۱۹۸۱ درگذشت، در این باره اظهار داشته است :

“دیلن به من گفت دوست ندارم چرند و پرندهای B.B. King یا یکی از آن بلوزهای مسخره را برایم بنوازی؛ چیز دیگری می خواهم … !”

دیلن خود بعد ها در این باره می گوید: “تقریبا برای تمامی نوازنده ها، پل گریفین (Paul Griffin) پیانو، راس ساواکوس (Russ Savakus) گیتار و بابی گرگ (Bobby Gregg)

نوازنده درامز نیز همین حرف ها را تکرار کردم، به آنها توضیح دادم که چگونه بنوازند و مسلما اگر به حرفم گوش نمی دادند و نمی خواستند آنگونه بنوازند، نمی توانستند با من همکاری

کنند.”

در هر صورت باب دیلن با ایجاد تغییراتی در ریشه موسیقی مردمی توانست سبکی منحصر بفرد برای خود خلق نماید که در “مثل رولینگ استون” به وضوح نمایان است. اجرا و

ضبط این آهنگ در زمره بهترین اجراهای دیلن تا به امروز است، او بدین وسیله ثابت کرد که در هر حالت علایق او به راک اند رول ختم می گردد.

دیلن در اواخر سال ۱۹۶۵ در این باره می گوید: «”Like a Rolling Stone” بهترین آهنگی است که تا کنون نوشته ام.»

تا به امروز نیز این آهنگ بهترین اثر باب دیلن است و در بسیاری از آمارهای جمع آوری شده در زمره بهترین یا محبوبترین موسیقی پاپ آورده شده است.