روش سوزوکی (قسمت سی هشتم)

هیچ میل و خواسته‌ای نداشتم، خودم را موظف می‌دیدم که صبح‌ها ساعت پنج بیدار بشوم، چون کارگران هم به همین گونه کار را شروع می‌کردند این یک صدای درونی بود، صدای وجدان، صدای خدا که در کلمات تولستوی جا گرفته بود و من سعی می‌کردم آنها را در عمل محقق کنم. احتمالاً حسی در من در حال تحقق و اجرا بود، در هر حال من خیلی خوشبخت بودم به همین دلیل هم توانستم از سفر به کیشیما (Chishima) لذت ببرم.

اما وقتی پرنس توگوگاوا (Togugawa) از من در روزهای آخر سفر سوال کرد که چرا من تحصیل موسیقی نمی‌کنم و به جای آن در کارگاه کار می‌کنم؟ بنظرم آمد که آنها راجع به من صحبت نمی‌کنند، من در کارگاه کار می‌کردم زیرا پدر من در بخش اداری به کمک من نیاز داشت و من توقع نداشتم که پدرم به خاطر من در برنامه‌هایش تغییر بوجود بیاورد و بطور کلی همان طور که ذکر کردم من با کارم خوشبخت بودم، موزیسین شدن حتی یکبار هم به فکر من خطور نکرده بود. البته میشا المان (Misch Elman) بسیار مورد تحسین من بود، اما صرفنظر از همه اینها فقط برایم این مسئله جالب توجه بود که مفهوم هنر واقعی را کشف کنم و اینکه چه در آن نهفته است؟ فقط برای کسب این آگاهی بود که کمی‌ ویولون می‌نواختم.

موقعیتی درخشان، اقامت و زندگی در خانه پرنس توکوگاوآ

در پاییز، بعد از سفر دریایی تابستانی در چی شیمای شمالی (Nord Chishima) روزی پرنس توکوگاوآ (Tokugawa) به دیدار ما آمد. او از پدرم سوال کرد که نظرش در مورد اینکه من موسیقی تحصیل کنم چیست و اضافه کرد که خانم کودا (Koda) نظری بسیار امیدوار کننده دارد.

پدرم در جواب گفت: “پیش از این نظر من این بود که او می‌تواند موسیقی را دوست داشته باشد اما لزوماً احتیاج ندارد که خودش را به کار مشغول کند که بعد از آن مجبور شود که در برابر مردم جهت گذران زندگی خودش را کوچک کند. اگر حتماً می‌خواهد موسیقی بشنود باید یک بازرگان خوب بشود و بعد می‌تواند دیگران را استخدام کند که برایش موسیقی اجرا کنند.” و خوب با این نگرش پدر من نسبت به این کار معلوم بود که برای من چشم انداز روشنی وجود نداشت. اما وقتی پرنس توکوگاوا از او دوباره درخواست کرد پدرم دیگر نتوانست نه بگوید، با این وضعی که پیش آمد زندگی من کاملاً جهتی دیگر به خود گرفت. در سالی که در پیش رویم بود من بیست و یکساله برای آموختن زیربنای تکنیک نوازندگی ویولون به توکیو نزد کوآند و خواهر کوچکتر خانم کودا رفتم.

در آن زمان در خانه پرنسها در فوجی می‌کو آزابو یک اطاق داشتم. در واقع من در نظر داشتم که یک خانه بخرم اما این برنامه عملی نشد و پرنس با مهربانی بسیار مرا دعوت کرد که در خانه شان زندگی کنم و این برای من یک موقعیت و خوشبختی بی حد و اندازه بود. رابطه من با پرنس بتدریج صمیمی‌تر می‌شد. طوریکه هنگام صرف غذا او همیشه برایم در مورد مسائل مهم صحبت می‌کرد و من بسیار می‌آموختم.

به علاوه تقریباً هر روزه بسیاری از دوستان و فضلا و دانشمندان مثل توراهیکو ترادا (Torahiku Terada) فیزیکدان و فونتیکر (آواشناس، صدای شناس) کوتوجی ساتسودآی فونتیکر (آواشناس، صدا شناس) به این خانه می‌آمدند، به این گونه من خودم را در بین انسانهایی برجسته و ممتاز یافتم. من یقین دارم که این یک سعی و کوششی پنهانی از طرف پرنس بود که می خواست شخصیت من را به شکلی مناسب آموزش دهد و جلا بخشد.