در پوزیسیون های روی دسته ساز (که تنها کمتر از نیمی از گریف را شامل می شود) انگشت شصت پشت دسته قرار می گیرد. در پوزیسیون شصت (یک نام عمومی برای نت هایی که روی باقیمانده گریف اجرا می شود) انگشت شصت معمولا در کنار دیگر انگشتان روی سیم قرار گرفته و از کنار شصت برای انگشت-گذاری استفاده می شود. بطور معمول انگشتان با تمایل همه بندها نسبت به هم در حالتی خمیده که نوک انگشتها هم با سیمها در تماس باشند قرار می گیرند.
اگر لازم باشد که همزمان بوسیله یک انگشت روی دو سیم یا بیشتر برای نواختن فواصل پنجم انگشت گذاری شود (به صورت دوبل نت یا آکورد) استثنائا انگشت گذاری با انگشت صاف انجام می شود.
در نوازندگی با سرعت کم یا در نواختن نت های پراحساس میتوان محل تماس را بطور متناوب میان ناخن و برآمدگی گوشتی سرانگشت جابجا کرد، تا لرزشی در صدای خروجی ایجاد شود.
وضعیت صحیح دست چپ در پوزیسیون بالای دسته
ویبراسیون:
ویبراسیون، نوسان اندکی در زیر و بمی نت است که معمولا باعث تقویت بیان احساسی قطعه می شود. این تکنیک از طریق گردش موضعی بازو از مفصل شانه که تبدیل به نوسان خطی در ساعد می شود، اجرا می گردد. در نتیجه این حرکات، نقطه ثابت تماس نوک انگشت روی سیم به پیش و پس نوسان می کند. این دگرگونی در حالت تماس سرانگشت با سیم است که سبب دگرگونی در زیر و بمی نت می شود.
ویبراسیون یک ابزار کلیدی در بیان احساس موسیقایی است و داشتن توانایی در اجرای صحیح این تکنیک امروزه یک اصل ضروری در سنجش مهارت نوازندگان ویولنسل بشمار می رود. در برخی سبک های موسیقی، مانند موسیقی دوره رومانتیک، تقریباً ممکن است ویبراسیون روی هر نتی اجرا شود.
این در حالیست که در سبک های دیگر، برای نمونه در آثار دوره باروک، ویبراسیون به ندرت و به عنوان زینت بکار می رود. در هر یک از موارد یاد شده انتخاب اینکه ویبراسیون اجرا شود یا نشود و یا اینکه با چه شدتی اجرا شود، به نتی که پیش روی نوازنده است وابسته می باشد. برای نمونه نواختن نت بم تر، ویبراسیونی آهسته تر و گسترده تر را می طلبد.
هارمونیک ها (فلاژوله ها):
اجرای هارمونیک ها در ویولنسل به دو روش انجام می شود؛ طبیعی و ساختگی. هارمونیک های طبیعی از راه لمس جزئی وبدون فشار سیم با انگشت در جاهای معین و سپس آرشه کشی (و به ندرت زخمه زدن) روی سیم ایجاد می شوند. برای مثال، نقطه میانی سیم، نتی را ایجاد می کند که یک اکتاو از نت حاصل از سیم دست باز زیرتر است.
هارمونیک های طبیعی تنها نت هایی را ایجاد می کنند که بخشی از سری هارمونیک های سیمی که روی آن اجرا می شوند باشند. بوسیله هارمونیک های ساختگی، فشار کامل نوازنده بر روی یک سیم با یک انگشت و لمس جزئی همان سیم با انگشت دیگر، می تواند هر یک از نت های بالاتر از دو میانی را ایجاد کرد.
این هارمونیک ها معمولا با لمس کردن نتی که یک چهارم درست از نت انگشت گذاری شده بالاتر است پدید می آیند، اگرچه فواصل دیگر هم ممکن می باشند. همه هارمونیک ها به طور مشخص صدای شبیه فلوت ایجاد می کنند و معمولا بدون ویبراسیون اجرا می شوند.
۱ نظر