متاسفانه حتی آهنگسازان تحصیل کرده ما بدنبال عادت مردم به شنیدن موسیقی با کلام و نگران از افت درآمد مالی، بیشتر آثار خود را به آواز اختصاص می دهند و ذهن مردم را محدود نگاه داشته و شرکت های انتشارت موسیقی که موسسات تجاری هستند نه هنری و فرهنگی، اکثرشان از خرید موسیقی بدون کلام خودداری می کنند. بیشتر اینگونه کاسبکاران خریدار و خواهان انتشار موسیقی بی کلامی هستند که کلامش سالها سال در گوش های مردم بوسیله خوانندگان معروف خوانده شده و جا گرفته باشد و در واقع شنونده این آثار خاطرات شان را زمزمه می کنند.
در اوایل قرن بیستم پرده های اطاق های زیر زمینی هنرمندان به تدریج باز شد و توانستند فضا و هوای امید بخشی را استشمام کنند. افتتاح رادیو تهران و بالاخره کنسروتوار موسیقی جهانی و ملی و بعد از جنگ جهانی دوم، تدریس موسیقی در دانشگاه هنرهای زیبا، افتتاح تلویزیون، وزارت فرهنگ و هنر، موسیقی دانان و نوازندگان بسیار فعال شدند اما بنا به خواست حاکمیت آنزمان ایران، مدرن کردن جامعه بسیار عجولانه انجام گرفت و مردم مظلوم ایران در گیر دو دیدگاه متضاد حیران ماندند.
با ظهور انقلاب و روی کار آمدن بعضی از دیدگاه های متعصب و ناآگاه، وقایع و ظلم های قرون گذشته باز به دامنگیر اهالی هنر شد. در ابتدای انقلاب موسیقی و سرودهای حماسی انقلابی در شکوفایی انقلاب نقش بسیار درخشانی داشت اما کمتر از یک سال تاریخ تکرار شد و موسیقی ممنوع شد.
علیرغم دوران ممنوعیت موسیقی و خانه نشینی موسیقیدانان و نوازندگان در اواخر دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ شمسی، ممنوعیت اجرای خوانندگان مختلف، بویژه زنان و در سالهای بعد، لغو شدن کنسرت ها و حرام خطاب شدن کنسرت از طرف برخی از امامان جمعه، هنرمندان موسیقی همچنان مصمم به خلق آثارشان می پردازند…
ما در قرن بیست یکم هستیم! موسیقی دانان و آهنگسازان متعهد ایران مراحل شکوفایی درخشانی را طی می کنند، کلاس های موسیقی که زمانی ممنوع اعلام شده بودند امروز شدیدا فعال هستند. شاگردان موسیقی در ایران به بیش از دو میلیون نفر رسیده است و از طرفی فرصت طلبان و مافیای دنیای هنر ایران کنترل و سانسور را در دست دارند.
هنرمندان برجسته و پرتوانی همانند علی رهبری بخاطر عدم تملق به امپراتوری مافیای هنر موسیقی ایران از رهبری ارکستر سنفونیک تهران دست کشید و جانشین اش به هیچوجه قابل مقایسه با او نیست. به همین دلیل موسیقیدانان، نوازندگان و خوانندگان بسیار ارزشمندی جلای وطن کردند.
کوتاه سخن اینکه: موسیقی به همراه شعر و ادب ماندنی است و هیچ نیرویی قادر به فنایش نیست.
۱ نظر