در پی تظاهرات های ضد دولتی ماه های اخیر که به کشته شدن یکی از نوازندگان اِل سیستما به نام آرماندو کانیزالس (Armando Cañizales) نیز منجر شد، گوستاوو “خشونت و سرکوب” را شدیدا محکوم کرد و از رییس جمهور، نیکلاس مادورو درخواست کرد که “به صدای مردم گوش فرادهد”.
او در ویدئویی که در صفحه فیس بوک (Facebook) خود منتشر کرد اعلام نمود که نگران شرایط به وجود آمده در کشورش است. او از مسوولان کشور می خواهد که “خودخواهی” و “ایدئولوژی” هایشان را کنار بگذارند تا مانع “درگیری های منجر به برادرکشی” شوند. گوستاوو از دولت درخواست می نماید که “راه حل های فوری برای خروج کشور از بحران” را بیابد، همچنین از سران قدرت می خواهد که ” به صدای مردم گوش فرادهند و به فکر مردم باشند” و بگذارند که “دموکراسی کار خودش را بکند” و این چنین خاتمه می دهد: “ما کشوری داریم سرشار از امید و پر از جوان”.
وویلی آرتگا (Wuilly Arteaga) نیز یکی دیگر از ویولونیست های اِل سیستما ست که به سمبل تظاهرات این روزها در خیابان های کاراکاس تبدیل شده است. او شهرت خود را در روز خاکسپاری آرماندو بدست آورد. در مصاحبه ای با AFP می گوید: “من بسیار ترسیده بودم، چون تصور می کردم که حتی موسیقی نیز انسان را به تفکر وانمی دارد، اما از قبرستان که خارج شدم با قدرت و توان بیشتری در تظاهرات شرکت کردم”. از آن پس ملودی ویلون او در راهپیمایی ها طنین می اندازد و “پیام صلح” را منتشر می کند.
از زمانی که اِل سیستما نشان داد که علاوه بر تربیت موزیسین ها در داخل کشور، قادر است آنها را به افتخارات بزرگ بین المللی نیز برساند، این برنامه به صورت مفهوم توسعه اجتماعی رونق گرفت و کشورهای مختلف سعی کردند که اِل سیستمای مطابق با شرایط کشور خود را طراحی و ایجاد نمایند. بیش از شصت و چهار کشور در دنیا از این برنامه الهام گرفته اند و بیش از یک میلیون کودک ساکن مناطق استرس زا و پر خطر از آن بهره می جویند.
ناگفته نماند که این برنامه نیز مانند همه برنامه های آموزشی موافقان و مخالفان خودش را دارد. در حالی که برای سیمون راتل، اِل سیستما نمایانگر آینده موسیقی است، گُفری باکِر (Geoffrey Baker)، موسیقی شناس بریتانیایی و استاد گروه موسیقی دانشگاه لندن، نگران صادر شدن مدلی آموزشی است که به گفته او و به نقل از یکی از نوازندگان ونزوئلایی عبارت است از: ” داد کشیدن سر بچه ها، و به درد نخور خطاب کردن آنها”.
۱ نظر