بردنِ رونقِ مسلمانی*
گوشها را به شنیدن و چشمها را به خواندن رنجه نساختن، در تنهی موسیقی خلأ اندیشه و خِرد را با ایدئولوژی پر کردن، از هنر جز ژست گرفتنش را نداشتن، از جعل و شید تاریخ ساختن، کندذهنی و بیدقتی و درجا زدن در بنیانهای سستِ آموزشهای علیلِ آمیخته با انواع توهمات و خرافات، همه و همه ثمرِ آفتزدهای جز همان «انبساط خاطر» و زبانآوریهای مجانی و بیباج در دورهمیهای موسیقاییای که حال به لطفِ بسترِ مهیای خانهی عفافِ نشر در ایران رسمیت یافتهاند نخواهد داشت.
در چنین محیطی است که سهتارهای ناکوکِ گوشآزار، همان بردههای نگونبختِ سهلالوصولی که در ایستگاههای مترو و میدانهای آلودهی شهر هم به فروش میرسند، آلتی در دستانِ حضرتِ استادهایی میشوند که پا روی پا میاندازند و فاضلانه در خلسهای حکم میکنند ردیف «نتیجهی تلاشِ تاریخیِ زلزل و فارابی و قطبالدین و …» است و دلیلِ عدمِ استفادهی حضرات از ابزارِ منحوسِ مترونوم، «پیروی از اوزانِ رایج در موسیقیِ گذشتگان» است.
در این گذشتهپرستیِ منحطِ بیریشه، در تاریخ موسیقی ایران دورهای متقدمتر از اواخر دورهی قاجار وجود ندارد. در تفسیر و تحلیلِ جملاتِ موهوم و بیمعنایی همچون «ملودیها و فواصل بر اساسِ ساختارِ موسیقیِ متقدمین تنظیم شده است» باید بدانیم که موسیقی چیزی جز تکرارِ بیمایهی چند گوشهی ردیفیِ صدها بار بهتر از این اجرا شده و تکیهی ناشایسته به نعشی از برومند و دوامی و صبا نیست و فضیلتِ خود را به جای مداقه، خاموشی و یادگیری از لفظبازیها و گزافهگوییها گدایی میکند.
سر در برف کردگان همیشه بودهاند و خواهند بود. این موسیقی و موسیقیهایی اینچنین نیز کمترین اهمیتی ندارند. مسأله آن زیرساختِ پلشت و پوشالی است که در تمامیِ سطوحِ ویرانِ آن بیهنران بر هنر تصمیم میگیرند و در این بیغولهی یأس متحجرانی بیمار و بیعار بار میآورد که کار و بارشان سراسر اتلاف است. و حاصل! هنرمندانی که هنرمند نیستند، موسیقیهای اصیلی که اصیل نیستند، آلبومهای موسیقیای که موسیقی نیستند، نقاشیهایی که نقاشی نیستند، فیلمهایی که فیلم نیستند، مقالههای علمی-پژوهشیای که نه علمیاند و نه پژوهشی، استادانی که استاد نیستند، و …
*عنوان مُرور اشاره دارد به آخرین حکایتِ بابِ «در فوائد خاموشی»، از گلستان سعدی.
نویز
***
گفتگوی هارمونیک
آلبوم «گلعذار» اثری است از گروه موسیقی سرو. این مجموعه شامل هفت آهنگ باکلام در فضای موسیقی دستگاهی ایرانی است که در آنها از سرودههای حافظ، سعدی و هاتف اصفهانی بهره گرفته شده است. آهنگسازی قطعات و نوازندگی سهتار بر عهده صادق مهدوی بوده و امیر تقینژاد خوانندگی اثر را بر عهده داشته است. از دیگر نوازندگان این اثر میتوان به امیر تقینژاد و امین دادوری و حمیدرضا برزویی اشاره کرد. این آلبوم در سال ۱۳۹۸ توسط صادق مهدوی منتشر شده است.
۱ نظر