خوشاستقبالِ بدبدرقه
همان قطعهی اولِ این نخستین آلبومِ مستقلِ یک آهنگساز جوان (متولد ۱۳۷۲) نشانههایی از شوق و انگیزهای امیدوارکننده برای خلق موسیقی دارد. گمانهها و آزمونهایی در چندصدایی، ذوقِ ملودیپردازی و رسیدن به انگارههایی چند متعلق به خود او (اگرچه معدود و محدود)، قانع نشدن به داشتنِ روال یکسان لحنی و ایقاعی در قطعات و سرحالی و شوری که در صدای گروه است، همه و همه سرچشمهی روشنیِ نخستیناند. در عین حال میتوان شنید که در گوش مؤلف، کار آهنگسازانی –تنها در حوزهی موسیقی کلاسیک ایرانی- که قدیمیترین و اثرگذارترینشان پرویزمشکاتیان و محمدعلی کیانینژادند رسوب دارد و گهگاه بازیهای موسیقی روی بندِ نغمههای کروماتیک، یادآور آهنگسازان جوانتر نیز هستند.
همچنین سازِ دست آهنگساز –کمانچه- نشانی در آهنگسازیاش ندارد و او موفق شده است که موسیقی را در گسترهای فراتر از فنون نوازندگیاش ببیند. لحظهی معلقِ پایان قطعهی نخست نیز نشان از علاقهای به کار متفاوت کردن در خود دارد.
در دیگر قطعات نیز این ویژگیها را کمابیش میتوان سراغ گرفت اما روند قطعاتِ آلبوم، مجموعِ نتیجهگیریها را بیشتر به نقطهای هدایت میکنند که اغلبِ این ویژگیها را از زاویهای دیگر ببینیم: شعرهای تکراری، اثرپذیریهایی که به رونوشت تنه میزنند (یکی از تصنیفها با ملودی مشابه اثری از محمدجواد ضرابیان آغاز میشود، ضمن اینکه وزن هر دو تصنیف یکسان است و تصنیفی دیگر الگویی همانند اثری از پرویز مشکاتیان را دارد و موارد دیگر)، سعیِ بیفایده برای کار متفاوت کردن تا جایی که به ناهماهنگی و ناموزونیِ آزاردهندهای میانجامد، و پیش بردنِ موسیقی در بسیاری از لحظات با سبدی خالی از هر ایدهی خلاقه.
اینجاست که آنچه در آغاز از کنارش میتوانستیم بگذریم (متنِ اگرچه کوتاه ولی موهوم دفترچه که به چیزی جز یک اظهار لحیهی جمع و جور شبیه نیست، میکس پر سهوِ موسیقی و…) بیشتر خودنمایی میکنند و یادآور میشوند که تجربههای آهنگساز هنوز خاماند و غرق –یا ذوب- در نحلهای از موسیقی چنددههی گذشتهی ایراناند.
میتوان به این حدس هم خطر کرد که پرسههایی غیر از این اگر بوده بی تأمل و درنگ بودهاند و ماحصلی از آنها، دست کم در اثر حاضر که بنا به نوشتهی آهنگساز در بیستسالگی تصنیف شده، شنیده نمیشود. برای رسیدن به یک موسیقیِ نافذتر از چه بندهایی در خود باید عبور کرد و چهها باید اندوخت؟
نویز
***
گفتگوی هارمونیک
آلبوم «ماهرو» اثری است با آهنگسازی فرزان پورعارف و خوانندگی مجید حسینخانی. این آلبوم شامل نُه آهنگ در سبک موسیقی کلاسیک ایرانی است. موسسه فرهنگی هنری پرده هنر موسیقی این آلبوم را در سال ۱۳۹۸ منتشر کرده است.
۱ نظر