به بهانه هشت مارس روز جهانی زن، یادداشتی درباره نزهت امیری (۴)

همچنان که جایزه‌ پولیتزر موسیقی سال گذشته به اثر آهنگسازی شده‌ کارولاین شاو، زن آهنگساز جوان آمریکایی رسید و نشان داد با وجود تمام فشارها زنان در عرصه وجود داشته‌اند و خلق‌های هنری قابل توجه‌ای نیز ارائه کرده‌اند. (برگرفته از سایت بی بی سی، شبنم شعبانی، روزنامه نگار، ۸ مارس  ۲۰۱۴- ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ )

در ایران پس از انقلاب، فشار اجتماعی و فرهنگی بر زنان بسیار زیاد شده است. توجه کنیم که فشار تاریخی در جهان و بیشتر از آن در شرق همواره بوده است و در این چند دهه این فشار بر زنان صد چندان شده است. ناگفته نگذاریم که فشار بر علوم انسانی به ویژه در هنر و به «ویژه‌تر» (!) در موسیقی، دیگر از اندازه خارج شده است.

حالا تصور کنید، به تعبیرِ سالارانِ حکومتی که زنان از جنس دوم می باشند… انسانی از نوع انسان طراز اول و اراده‌گرای هنرمندی؛ مانند بانو نزهت امیری چگونه توانسته است کارهایی را به انجام برساند که هر انسانی فارغ از نوع جنسیتش در ایران کنونی را یارای آن نیست.

هرچند که خواسته‌های انسان‌هایی از «سرشت ویژه» (!) پایانی ندارد و تا هستند و زندگی می کنند فقط در پی یافتن درک زیبایی‌های طبیعت و زندگی هستند.این بانو نیز از آن نوع انسانهاست.

قطعا ستمی که بر او روا شده چند برابر منِ مرد در جمهوری اسلامی ایران است. باور کنید که بر من ستم‌های بسیاری روا شده؛ اما اقرار می‌کنم، فقط می‌توانم تا حدودی ستم‌های اعمال شده به زنانی مثل ایشان را بفهمم.

او در مصاحبه هایش گفت شاید این بار آخر رهبری‌ام باشد.

ولی من به عنوان یک همدل و همفکر این بانو می‌گویم که شما کار را به پایان رسانده‌اید و پس از ۴۰ سال مبارزه برای درک زیبایی به اوج آن رسیده‌اید. از این پس هم اگر ۴۰ بار دیگر بروید و رهبری کنید زیبایی رهبری بار اول را برایتان نخواهد گرفت و آن در تداوم زندگی‌تان چیز دیگری خواهد بود.

ما انسان‌هایی از «سرشت ویژه» تا زمانی که زندگی می‌کنیم به دنبال پویایی و درک زیبایی‌ها هستیم و هر ناملایماتی چه از سوی انسان‌ها و چه از سوی طبیعت، ما را از خواسته‌هایمان که شناخت پیچیدگی‌های طبیعت و زیبایی است، باز نمی‌دارد.

پس برای شناخت بیشتر این زیبایی همدل و همراه شما هستم!

ای زندگی، زندگی…
و
ای زیبایی، زیبایی…