از نمایشگاه فلزیاب و آلات موسیقی دیدن کنید(۱)

هرساله با آمدن دعوت‌نامه الکترونیکی نمایشگاه معتبر NAMM به صندوق پست الکترونیکی‌ام به‌یاد خاطره‌ای نه‌چندان خوش می‌افتم و افسوس می‌خورم که نمی‌توانم به‌علت‌های گوناگون در این نمایشگاه شرکت کنم. نمایشگاه NAMM بهشت اهالی موسیقی الکترونیکی است.

در این نمایشگاه و سایر نمایشگاه‌های با زمینه لوازم و آلات موسیقی الکترونیکی، انواع سازهای الکترونیکی، تجهیزات استودیو از کابل‌ها گرفته تا میکروفن و میز کنترل، انواع استودیوهای مجازی و نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای جلوه‌های صوتی و آخرین و جدیدترین اختراعات حوزه موسیقی الکترونیک به نمایش گذاشته می‌شود.

دیدن غرفه‌های تولیدکننده‌های بزرگ و معتبری مثل Moog، Gibson، Fender و Waldorf چه لذتی دارد. حتی دیدن عکس غرفه Ibanez با هنرمندانی که فقط از گیتارهای ساخت این شرکت استفاده می‌کنند خالی از لطف نیست، چه رسد به اینکه در همان لحظه در نمایشگاه باشی و ببینی Steve Vai، Joe Satriani و Steve Lukather پشت میزی نشسته‌اند و به سؤال بازدیدکنندگان جواب می‌دهند.

تمام شرکت‌های تولیدکننده سخت‌افزار و نرم‌افزار موسیقی الکترونیکی هرساله در تلاشند تا در معتبرترین نمایشگاه‌های بین‌المللی، چیزی نو برای عرضه داشته باشند.

در کشور ما برخلاف تصور و ادعای بسیاری از کسانی که پشت هر تریبون از موسیقی الکترونیکی و فناوری آن به هر دلیلی بد گفته‌اند، از همان ابتدای انقلاب، این نوع موسیقی کاملا از طریق بزرگ‌ترین رسانه عمومی یعنی تلویزیون و در درجه بعدی رادیو پخش شده و هم‌اکنون هم داغ‌ترین موسیقی هر دو رسانۀ نام برده است.

همگی ما برنامه تقویم تاریخ را در رادیو به‌یاد می‌آوریم، آن برنامه را با اورتور قطعه‌ای به‌نام Time از یکی از معروف‌ترین گروه‌های Progressive به‌یاد می‌آوریم. موسیقی مجله علمی دیدنی‌ها، موسیقی میان‌برنامه‌های شبکه اول که یکی از کارهای دهه هفتادی ونجلیز بوده و هنوز هم هست.

موسیقی اکثر برنامه‌های علمی داخلی از کارهای Claus Schultz و Vangelis که هر دو از بزرگان این نوع موسیقی هستند انتخاب می‌شد. کارهای Alan Parsons در پس زمینه بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های رادیویی و تلویزیونی شنیده می‌شد.

این اواخر هم که Robert Miles موسیقی متن تمام برنامه‌های ورزشی به‌خصوص فوتبال شده و اصولا سبک‌هایی مثل Trance، Techno و Ambient در تمام دنیا مثل ایران با برنامه‌های ورزشی تلویزیونی عجین شده، رادیو هم مرتب کارهای Joe Satriani را پخش می‌کند.

اصولا کلاس و سلیقه دست‌اندرکاران رادیو در مورد انتخاب موسیقی از دست‌اندرکاران تلویزیون خیلی بالاتر است. در اینجا البته هدف ذکر نام و مثال و مقایسه نیست، بلکه این مثال‌ها که تاریخچه برخی از آن‌ها به اوایل دهه ۶۰ هجری شمسی می‌رسد، بیانگر این واقعیت است که موسیقی الکترونیکی کاملا در رسانه‌های جمعی کشورمان جایگاه داشته و هیچ‌کدام از موانع و مشکلات فنی و غیرفنی موجود سر راه مثلا موسیقی پاپ فارسی، در مورد موسیقی الکترونیکی غربی وجود نداشته است. با این حال هیچ رسانه‌ای به خود موسیقی الکترونیکی نپرداخته و هیچ وقت رخدادهایی جدی در کشور ما با موضوعیت موسیقی الکترونیکی اتفاق نیفتاده است.