بابی مک فرین از عجایب عرصه موسیقی است، خواننده ای خلاق و بدعت گذار، رهبر ارکستری صاحب نام و خالق یکی از معروف ترین آهنگ های قرن بیستم “Don’t Worry, Be Happy”، که ده جایزه Grammy را در کارنامه خود به ثبت رسانده است. بیش از بیست میلیون نسخه از آلبوم هایش به فروش رسیده و همکاری اش با نوازندگانی چون Yo-Yo Ma، Chick Corea، Herbie Hancock و ارکستر فیلارمونیک وین جایگاه ویژه ای چه در عرصه موسیقی جز و چه موسیقی کلاسیک به او اختصاص داده است.
مک فرین با دارا بودن صدایی به وسعت چهار اکتاو و تکنیک های صوتی برجسته اش ، تنها یک خواننده نیست، بلکه کاشفی است که موسیقی جز، فولکلور، کورال، کلاسیک و آکاپلا را به روش منحصر به فردی با یکدیگر تلفیق نموده است. در مقام رهبر ارکستر او توانایی تبدیل شالوده موسیقی مورد نظرش را به شیوه های گوناگون و صور متعددی داراست، حضور و همکاری اش در ارکستر فیلارمونیک نیویورک، ارکستر Cleveland ، ارکستر سمفونی شیکاگو، ارکستر فیلادلفیا و ارکستر فیلارمونیک وین گواهی بر این مدعاست.
شاید “سنت شکن” کلمه مناسبی برای توصیف شخصیت هنری مک فرین باشد، افرادی که با اجراهای او چه در مقام خواننده و چه در مقام رهبر ارکستر آشنایی دارند، مسلما بر این امر که او در هر اجرایش پدیده ای منحصر بفرد را به نمایش می گذارد، وقوف کامل دارند. مک فرین در زمره هنرمندان نادری است که توانایی اش از کلیشه ها و ژانرهای تعریف شده موسیقی فراتر رفته و به سبکی انحصاری منتهی شده است. به عنوان یکی از سردمداران حافظ میراث غنی موسیقی، او پیش قراول موسیقی بدون زمان و مکانی است که ورای مرزها و فرهنگ ها در جریان است.
آلبوم Hush مک فرین در سال ۱۹۹۲ که با همنوازی ویولن سل Yo-Yo Ma ضبط شد، به اجرای پنج اثر ساخت خود مک فرین و تنظیمی بر “Hush, Little Baby ” و چند قطعه معروف کلاسیک اختصاص داشت و به مدت دو سال در ردیف پرفروش ترین آلبوم ها قرار داشت. در سال ۱۹۹۵ او اولین آلبوم کلاسیک خود با عنوان ” Paper Music ” را با همکاری ارکستر مجلسی Saint Paul روانه بازار کرد، این بار مک فرین به اجرای آثاری از مندلسون، موزار، باخ، استراوینسکی و چایکوفسکی پرداخت و علاوه بر خوانندگی رهبری ارکستر را نیز بر عهده داشت. در پی آن آلبوم ” The Mozart Sessions ” در سال ۱۹۹۶ که دومین همکاری اش با نوازنده برجسته پیانو Chick Corea به شمار می رفت را ارائه نمود. در حقیقت این آلبوم تفسیر برداشت های این دو هنرمند از دو پیانو کنسرتوی موزار بود.
مک فرین در سالیان اخیر به رهبری ارکسترهای سمفونیک همت گماشته است. او این کار را در سالروز چهلمین سال تولدش با ارکستر سمفونی سان فرانسیسکو آغاز نمود و تا به امروز با ارکستر فیلارمونیک نیویورک، ارکستر سمفونی شیکاگو، ارکستر Cleveland، ارکستر فیلادلفیا، ارکستر فیلارمونیک لوس آنجلس و ارکستر فیلارمونیک لندن کار خود را ادامه داده است.
او همچنین با کمپانی Opera Carolina همکاری داشته و در فستیوال هایی چون Ravinia ، Aspen ، Blossom و Verbier حضور داشته است. مک فرین طی سال های ۱۹۹۹ تا سال ۲۰۰۰ با ارکسترهای بالتیمور، شیکاگو، مونترال، اورگون، سیاتل و تورنتو به کار مشغول بوده و در اروپا نیز رهبری ارکستر رادیوی مونیخ را عهده دار بوده است. در سال ۱۹۹۶ تلاش های او به منظور جذب مخاطبان جوان به موسیقی کلاسیک، به طرز بی سابقه ای توجه رسانه های گروهی را به این هنرمند، جلب کرد.
YoYo Ma & Bobby McFerrin , Vivaldi – Double cello andante
در کنار فعالیت هایش در مقام رهبر ارکستر، او در سال ۱۹۹۴ به عنوان مدیر هنری و عضو ارکستر Saint Paul نیز برگزیده شد و تورهای متعددی را در آمریکا و کانادا برگزار نمود. مک فرین در کنسرت هایش قطعات کلاسیک را با ابتکاراتش در خوانندگی که اغلب با همراهی حضار انجام می گیرد، تلفیق می کند. او همچنین به طور داوطلبانه در پروژه های آموزش موسیقی بسیاری در سراسر آمریکا به عنوان مدرس شرکت می کند و سخنرانی هایی را نیز در مدارس برگزار می نماید.
بابی مک فرین
مک فرین در یازدهم مارس سال ۱۹۵۰ در شهر نیویورک متولد شد و از سن شش سالگی، پس از بازگشت خانواده اش به لوس آنجلس فراگیری تئوری موسیقی را آغاز کرد. پدرش از خوانندگان مشهور باریتون اپرا، رابرت مک فرین بود. طی تحصیلاتش در دبیرستان و دانشگاه ایالتی کالیفرنیا او پیانو را به عنوان ساز اصلی برگزید و پس از پایان تحصیلات آکادمیک به همکاری با گروههای مختلف پرداخت.
در سال ۱۹۷۷ تصمیم به خوانندگی گرفت، در پی همکاری اش با گروهی به نام Astral Projection به سانفرانسیسکو نقل مکان کرد و در آن جا با Bill Cosby ملاقات نمود، او اقدامات لازم برای حضور مک فرین در یک فستیوال جز که در سال ۱۹۸۰ در هالیوود برگزار می شد را به انجام رساند. مدت چندانی از این اولین حضور نگذشته بود که او در ماه مه سال ۱۹۸۲ اولین آلبوم خود با عنوان “Bobby McFerrin ” را روانه بازار کرد.
در دهه ۸۰ او به فعالیت هایش توسعه بخشید و به همکاری با افراد مختلف همت گمارد، در این دهه او موفق به کسب جوایزی از جشنواره های متعدد و معتبر موسیقی شد. آهنگ معروف او با عنوان “Don’t Worry, Be Happy” که در سال ۱۹۸۸ در فیلم Cocktail اجرا شده به عنوان آهنگ سال آمریکا برگزیده شد.
در سال ۱۹۸۹ او موسیقی فیلم کوتاه Knick Knack کمپانی Pixar را ساخت و اجرا نمود. درسال ۱۹۹۳ نیز او آهنگ پلنگ صورتی را در فیلم ” Son of the Pink Panther ” اجرا کرد. عمده شهرت بابی مک فرین به دلیل توانایی در خلق جلوه های صوتی با صدایش و مهارتش در vocal percussion است.
این موجود واقعا دیوانه است و واقعا دوست داشتنی!! من برخی اجراهای صوتی ش رو شنیده بودم و همین دیروز داشتم هنرنمایی اش رو در مراسم سالگرد تولد باخ در لایپزیک میدیدم، اینه که الان با دیدن این مطلب ذوق زده شدم! تصور میکنم یکی از اون آدمهای بسیار ارزشمندیه که تلاش کرده تا فاصله بین موسیقی کلاسیک و عامه مردم رو کاهش بده. در عین حال با اینکه اجراهای صوتی اون در نگاه اول شبیه شوخی بنظر میاد، ولی واقعا نشان از درک بالاش از موسیقی و خصوصا جز داره.
khob bood eshar e ham mikardid be ejraye ziba va ajib e Flight of the Bumble Bee rimsky korsakov
ke vaghan bi nazireh.
McFerrin is very good at scat singing too
salam. bebinam in asar ro az koja miarid? baram jalebe!!!