– نوازنده نمی بایست به صورت کامل بر روی صندلی قرار گیرد، بلکه به صورتی بر روی صندلی قرار گیرد که بر روی نیمه ابتدایی صندلی نشسته باشد و در صورتی که ستون فقرات بدن انحنا نداشته باشد و شیبی روبه جلو وجود داشته باشد. معمولا پاها کمی به سمت زیر میز و یکی از پاها به سمت جلوتر قرار می گیرد. این حالت امکان حرکت حمایتی بدن نوازنده را تسهیل می کند.
– مضراب به محض برخورد با سیم، سریعا به حالت سکون اولیه در بالا (آنطور که توضیح داده شد) بر می گردد. این مکانیزم در صورتی که به صورت خودکار درآید، منجر به امکان افزایش چالاکی و سرعت در مضراب زدن می گردد، چراکه در فاصله زمانی که مضراب مخالف ضربه میزند، مضراب دیگر به صورت خودکار در سرجای خود قرار گرفته و زمانی برای برگرداندن مضراب دیگر به نقطه ایست و نواخت مصروف نمی شود. هرچند این زمان بسیار ناچیز می باشد اما در سرعت های بالا بسیار موثر خواهد بود.
– مضراب نوازی باید بسیار سریع باشد، گویی دست را به یک سطح داغ و پرحرارت می زنیم و سریع بر می داریم. این بهترین تعبیر برای میزان انرژی نرمال وارده بر ساز از طریق دست و مضراب نوازنده است.
نوازندگی قاطع اما بی خشونت، بدون اینکه بخواهیم نقص سونوریته در تکنیک نوازندگیمان را با انبوهی نمد یا قرار دادن حوله زیر ساز و… مرتفع نماییم، ما را به سونوریته قابل قبولی می رساند.
– در هنگام قرار گیری نوازنده در پشت ساز باشید زانوهای نوازنده، مماس با خط لبه زیرین میز سنتور باشند. قرار گرفتن پاهای نوازنده در زیر میز سنتور موجب محدود کردن دایره حرکات فیزیکی نوازنده میگردد که خود باعث خستگی زودرس نوازنده می شود. همچنین میزان باز بودن پاها، با زاویه ای حدود ۳۰ درجه، مناسب می باشد.
– نوازنده می تواند در هنگام تعویض پوزیسیون، کمی به سمت چپ یا راست و جلو و عقب حرکت نماید.
– در هنگام حرکت به پوزیسیون های سیم زرد یا پشت خرک، حتی المقدور می بایست پوزسیون دست ها در حالت نوازندگی بر سیم های سفید حفظ گردد و از کج کردن دست ها و زاویه دادن به آن ها خود داری گردد.
– در مورد مضراب ها باید گفت ساختار مضراب ها نباید اندازه و حالت ثابت داشته باشند. از آنجا که مضراب ها ادامه دست نوازنده برای نوازندگی می باشند و نقش مهمی در صدادهندگی مورد نظر نوازنده را ایفا می کنند، باید متناسب با فیزیک و استخوان بندی و شکل دست او و بالطبع مطابق خواست نوازنده و قطعات مورد اجرا و اصطلاحا «بر روی دست نوازنده» ساخته شود.
هر چند انواع اندازه و حالت و جنس در کلکسیون مضراب های نوازندگان سنتور برای دست یابی به کیفیت های صوتی مختلف موجود است اما اندازه صحیح مضراب در اصل، (به طور تقریبی) به اندازه نیمی از طول دست نوازنده است، در حالتی که دستان خود را کشیده (از مقطع درونی آرنج تا نوک انگشتان). شکل حلقه انگشتی و دم مضراب نیز بسته به اندازه انگشتان و استخوان بندی آن می باشد، به طوری که در هنگام به دست گیری مضراب، زاویه شکسته وجود نداشته باشد و احساس ناراحتی در دستان وجود نداشته باشد.
مضراب های سبک و کوتاه، انرژی بالایی مصرف می کنند و باعث گرفتگی عضلات می شوند. مضراب هاب سنگین نیز از سرعت نوازندگی کاسته و صدادهندگی مطبوع را کاهش می دهند.
مضراب های محکم و غیر منعطف موجب خشونت در صدادهنگی می شوند؛ مضراب های نرم و بیش ار حد منعطف علاوه برشکنندگی، دست را منحرف می نمایند و ضمن ایجاد درد در نقاط مختلف دست، صدادهندگی مناسبی نیز ندارند، نمدهای خشک و یا نمدهای انبوه، همگی منجر به صدادهندگی نامطلوب خواهند شد. (بهترین نمد را از دمپرهای فرسوده پیانو می توانیم بیرون بیآوریم)
این شیوه علاوه بر بهسازی نوازندگی از لحاظ بصری نیز جذابیت بیشتری برای بینندگان دارد.
باسلام و احترام، ضمن عرض تبریک برای سایت وزین و پر محتوی « گفتگوی هارمونی » ، خواشمند است ما را از مطالب آموزشی جدید بیبهره نگذارید. ( ارادتمند – ادهمی )