به بهانه کنسرت مرداد ماه ۸۶ ارکستر هنگام درشیراز

با سلام
من دیشب به این کنسرت رفتم. به نظر بنده صرف تشکیل این چنین گروهی و ادامه فعالیت آن بسیار جای افتخار دارد. ضمن اینکه ساخته های روزبه عزیز مخصوصا قطعه “سراب” بسیار زیبا بودند. جای همگی خالی. به امید توفیق روزافزون برای این گروه

من که خیلی لذت بردم

حاشیه مهمتر از متن!؟

شاید برگزاری برنامه های کنسرت با دعوت از دو گروه غوغا و جوان توسط کانون موسیقی دانشگاه شیرازاز داغترین اخبار موسیقی شیراز در یکی دو ماهه نخست سال باشد.اما درپشت پرده وقایعی به وقوع پیوست که اگر نگویم تکان دهنده،اما تامل برانگیز است.
اول در مورد هویت من. نویسنده مطالب زیر به دلیل رابطه با اصحاب کانون موسیقی (میزبان اصلی برنامه ها) به این اطلاعات دست یافته است.(نفوذی!)
دوم دلیل فاصله طولانی بین برنامه وبیان این مطالب.. این وقایع همچنان ادامه دارد و خواهد داشت.
سوم فلسفه بازگویی این وقایع.حیرت انگیزبودن ،نه غم انگیزبودن،نه دردناک بودن،نه تاسف آوربودن،که صرفا حیرت انگیز بودن است.

کانون آبستن برنامه ای ناخواسته بود،
و این اما تمام ماجرا نبود و تنها به ظاهر چنین بود.پاسخ دادن به سوالاتی نظیرفلسفه برگزاری این دو برنامه وچگونگی بستر سازی مناسب برای حضور گروهها- آن هم در شرایطی که شعارهای “اصولگرایی” و “هدفمندبودن” اصحاب کانون گوش فلک را کر کرده بود- در حیطه اطلاعات من نیست.اما برگزاری یک میزگرد با حضور دبیر محترم کانون که شخصیتی برجسته می باشد،ثمر بخش خواهد بود و اوست که پس از پاسخگویی به مسائل بالا ،دلیل برگزاری کنسرت گروه غوغا را خواهد گفت، در شرایطی که پیش بینی مواجهه با عدم استقبال نیاز به سوزاندن فسفرزیادی هم ندارد.
کانون آبستن برنامه ای ناخواسته بود،
چون تالار حافظ مکان مورد نظر برای اجرای برنامه بود ولی به دلایلی کاملا نا معلوم و پس از انجام تمام هماهنگی ها!!با کمال احترام تالار به اجرای دیگری اختصاص یافت.حال باید یافت پرتقال فروش را.اما یک کودک مدرسه نرفته هم میدانست که این برنامه امکانی برای اجرا ندارد آن هم به یک دلیل کاملا ساده وپیش پا افتاده:تالارمناسب دیگری در شهر نیست.پیشنهاد اجرای برنامه در باغ عفیف آباد ابتده یک شوخی بی مزه بود که در نهایت به کابوسی وحشتناک و طولانی بدل شد و عمق فاجعه وقتی اینجاست که جناب دبیر کانون که تمام تصمیم گیریها و بار سنگین آن را خود به تنهایی بردوش داشت خود را دردریایی از هزینه ها غرق کرد.آن هم درشرایطی که اسپانسرهای محترم برنامه هیچ صحبت رسمی و قطعی در باب کمکهای مالی نکرده بودند. به زبان ساده اش می شود:برنامه با توکل کامل !!به درگاه ازلی برگزار شد.
کانون آبستن برنامه ای ناخواسته بود،
این موضوع را بعد از چاپ پوستر بهتر می توان درک کرد. مخصوصا در حالیکه تعداد آرمهای اسپانسرها به قدری بود که هدف اصلی پوستر(البته شاید هم هدف پوستر چیز دیگر بوده، اطلاعات من اندک است!!)،کمرنگ شد ونوشتن جمله”روز شیراز گرامی باد”در سرتاسر پوسترهم آن را کاملا بی رنگ کرد.(البته روز شیرازبا اجرای قطعات لری!! ).دلیل این امر اخذ نظر موافق مسئولین برای استفاده از باغ بود.و حالا شاید خیلی ها فراموش کرده اند که اختصاص همین باغ آنقدر مشکلات در پی داشت که دیگر نیازی به باج دادن های این چنینی نباشد.
کانون آبستن برنامه ای ناخواسته بود،
در شرایطی که به دلایل ذکر شده چاپ شده به تعویق افتاده بود و زمان اندک. فضای نامتناهی باغ نیازبه تبلیغات نامتناهی داشت با نیروهای اجرایی که تعدادشان از انگشتان دست تجاوز نمیکرد…بچه ها کار را شروع کردند با صداقت و دیگر فراموش کرده بودند که هم سطح خدماتی ها دانشگاه (به تعبیر کارشناس محترم کانون) خوانده می شوند وحتی شاید گمان نمیکردند در حین برگزاری برنامه همان خدماتی هم خطابشان نخواهند کرد.
…واما تولد غم انگیز برنامه ای ناخواسته ،
گفته بودم که برنامه اسپانسرهای زیادی داشت که به طور چشمگیر قابل تفکیک اند:
گروه کثیری از آنان از همان ابتدا صرف نظر از زحمات بی شائبه شان از گردونه خارج شدند که دریغ از معمولی ترین تشکرها از آنان و اما بقیه.
اسپانسر شماره یک .از این نظر شماره یک است که اصلا اسپانسر نیست و تا آنجا که من فهمیدم خود برگزار کننده برنامه است،صرف نظر از فکر و تلاش نیروهای اجرایی و کمکهای مالی قابل تامل دانشگاه شیراز.برای اثبات این موضوع کافیست سری به روزنامه های محلی و حتی غیر محلی آن تاریخ بزنید و مشاهده کنید که او راضی نبوده که حتی یک نفر هم باشد که نداند برنامه را او برگزار کرده و اگر بر فرض محال همکاری هم بوده به طور قطع از جانب دانشگاه شیراز نبوده!!
اسپانسر شماره دو و سه در واقع یکی می باشند ولی طبق اطلاعاتی که من اخیرا کسب کردم گویا صحبتهایی بین اسپانر شماره یک و سه رد و بدل شده بود که باعث شد چهره هنری اسپانسر شماره دورا که در طی سالها تلاش زیادی برای زنده نگه داشتن موسیقی در شهر کشیده است، تا حد غیر قابل تصورنزول دهد و اعتبار و شخصیت و اشتیاقش را یکجا به باد دهد که درشرایطی که او خود حتی نمیدانست موضوع از چه قرار است اقدام به استعفا آن هم به دلیل عدم صلاحیت (به کفته خودش) کرد.
این میدان باز است برای جواب های آماده در آستین،برای دفاع از خود ،برای ابراز خود،برای اثبات خود.مشکل این است که در این میان برای دفاع و مبارزه تو خودت یگانه هدفی ،خودت برای خودت ویا دیگران برای خودت حتی.
چندان دور نیست زمانی که کانون تشکیل شد برای تعالی فکر افراد وشناساندن و شاید نجات موسیقی خوب.که کانون سنگری بود برای دفاع از این افکار بدیع و حالا اما دیگر صحبت در مورد استقلال و هویت کانون تنها ادعاییست مضحک و چه زود دور شد و خاموش شد آن همه انگیزه و تلاش برای رسیدن به این اهداف متعالی..

و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…

گروه هنگام تنها گروهی است که با وجود مشکلات فراوان همچنان پا بر جاست و این به سبب تلاشهای بی دریغ استاد روزبه تابنده بود.
اما بعد از روند رو به رشد گروه تا سال ۸۶ هنگام ۸۷ حرفی برای گفتن نداشت.