علیرضا میرعلی نقی
بانو ملک پور یک تنه به اندازه چند شاگرد وفادار کار کرده و چراغ مکتب استاد محجوبی را روشن نگه داشته‌اند. چهل سال اخیر زندگیشان وقف این کار بوده و به تمامی لایق واژه «وقف» است. تاریخ موسیقی ایران، حتی در حد یک نفر، یاد ندارد کسی را که سال‌ها و سال‌ها، دهها شاگرد را بدون پذیرش دیناری و بدون هیچ توقعی آموزش بدهد و تنها خواسته‌اش رعایت شئونات هنری و اخلاقی باشد. دریغ که این هنرمند فداکار و ایثارگر، هیچگاه پاسخ درستی از این همه پاکی و درستی نگرفته و از حق ناشناسی‌های پیاپی، روحی آزرده و ناخرسند دارد. البته هواخواهان و دوستدارانشان نیز فزون از حد و شمارند و جمعیت غیرقابل تصوری که در زمستان ۱۳۹۷ برای بزرگداشتشان در تالار وحدت گرد آمدند، گواه این محبوبیت استثنایی است.
خانم فخری ملک‌پور یگانه یادگار استاد محجوبی و انتقال دهنده روش نوازندگی ایشان به معاصرانند. مهم‌ترین یادگار ایشان برای امروز و آینده، آلبوم «مشق استاد» است که کتاب آن حاوی نغمه نگاری‌های استاد محجوبی به خط نت ابداعی شان و سی‌دی‌های آن حاوی اجرای خانم ملک‌پور از آن نغمات است. این مجموعه به شرط حضور یک استاد باصلاحیت، برای دوستداران شیوه استاد محجوبی بسیار قابل استفاده است. گذشته از این، تعداد قابل توجهی سی‌دی حاوی تکنوازی‌ها و نیز همنوازی‌های ایشان با هنرمندان گوناگون به دوستداران عرضه شده است. خانم ملک‌پور دارای صدای خوش موروثی بوده و قریحه آهنگسازی نیز دارند و آثاری را به همراه ترانه سرایان بزرگ معاصر ساخته‌اند.
چنین تاج گل هزار رنگ، عطری و بویی دارد که تأثیر لطیف آن برای عارف و عامی قابل درک است. موسیقی، در کالبد خویش، مجموعه‌ای از دانش و مهارت است که روح و روان این کالبد را دنیای درونی، سلوک معنوی و عواطف انسانی تشکیل می‌دهد. میزان نیرومندی نفوذ و ایجاد شور و حال و تقویت حس .زیباشناسی در موسیقی، بسته به کیفیت و نوع درونیات هنرمند است
از یک برنامه تکنوازی و بداهه‌پردازی تا آفرینش یک قطعه ماندگار (به شرط اجرای درست)، می‌توان جهان درون هنرمند را حس کرد. به تصدیق همگان، اجراهای خانم ملک‌پور درسنین گوناگون عمر، همگی حاوی احساسی آکنده از لطافت، پاکیزگی، آرامش و نوعی «رهایی» ژرف و زیباست که بیش از این در وصف نیاید و باید بارها در خلوت شنید و شنید و با آن همدلی کرد تا بتوان در آن وارد شد. تا جایی که نگارنده در مدت ۲۲ سال افتخار معاشرت با ایشان مشاهده کرده، متأسفانه هیچ‌کدام از شاگردانشان با همه توانایی‌های تکنیکی ای که به مقتضای نیروی جوانی دارند، نتوانسته‌اند در احراز چنین حدی از حال لطیف و جمال شناسی، حتی قدمی به حریم ایشان نزدیک شوند.
هربار که سعادت یار می‌شود تا درباره ایشان یادداشتی بنویسم، می‌بینم حق مطلب ادا نشده و هنر والای خانم ملک‌پور خود بهترین معرف است. استاد محجوبی در شناخت شخصیت و استعداد او اشتباه نکرده بود. او شاگردش را مثل فرزندش دوست داشت و در آخرین دیدار در فرودگاه مهرآباد، به دوستان هنرمندش (استادان: عبادی، تهرانی و…) با دیدگان گریان گفته بود: این دختر جانشین من است و یادگار من بین شماست. پنجاه و پنج سال گذشت و امروز می‌بینیم سخن استاد بی‌همتای پیانوی ایرانی، چقدر «راست‌تر از راست» بوده است. عمرتان پردوام فخری خانم عزیز و گرامی.
۱ نظر