علیرضا میرعلی نقی
تنها استاد ابوالحسن صبا بود که با انسانیت فطری و بلند طبعی ذاتی خود، ارزش کار او را فهمید و با اهدای دستخطی تشویق آمیز، او را به ادامه کار دلگرم کرد. استاد بهارلو می گوید: همان چهار سطر تشویق استاد صبا بود که تا سالها بعد از آن مرا در آن راه نگهداشت. گفتنی است که چاپ و نشر کتاب های آموزش هنر در زندگی تألیف منتخب صبا (همسر استاد) نیز با مساعی بهارلو بوده است، ناکامی در زندگی او بیش از یکی دو مورد بود: نمک نشناسی دوستان عهد جوانی که در اجتماع قدرت گرفته بودند و مانع مطرح شدن نام و آوازه او می شدند، مرگ مادر، ستم آشکار اولیای وزارت فرهنگ و هنر وقت در ارتباط با چاپ کتاب ردیف موسیقی ایران و تملک بی استحقاق حاصل کار سی ساله استاد موسی معروفی و زحمات چند ساله بهارلو، سیاست های جدید رادیو و تلویزیون و وزارت فرهنگ و هنر که موسیقیدانانی چون بهارلو را مطابق فضای چاکرمنش و بله قربان گو نمی‌دید همه دست به دست هم دادند و او را منزوی کردند.
در چهل سال گذشته، بهارلو صرفاً به تدریس پرداخت، از رسانه‌ها کناره گرفت، تحقیقاتش را به کمد و گنجه سپرد و دل به خانواده و تربیت فرزندانش داد. از اقبال خوش، همسر او که از فرهنگیان قدیمی است، نهایت همکاری و اهتمام را در تربیت فرزندانش با او به کار بست.
سه دختر استاد محمد بهار لو، هر سه از تحصیلات عالی در موسیقی برخوردارند. با موسیقی کلاسیک اروپا و موسیقی سنتی ایران به خوبی آشنا هستند و تحصیلات کلاسیک خود را نیز ادامه داده اند.
سال گذشته، استاد محمد بهارلو به خاطر شصت سال فعالیت بی وقفه در تدریس صحیح موسیقی ایرانی در آموزشگاه خود ( با درجه ممتاز)، از سوی دو تن از مقامات دولتی موفق به دریافت لوح تقدیر شد. ماهنامه مقام موسیقیایی برای او ویژه نامه مفصلی در نظر گرفت و بیش از چهار برنامه رادیویی در مدت یک ماه به مناسبت حضور او پخش شد.
شنوندگان با شنیدن نوارهایی قدیمی از سالهای ۱۳۴۷- ۱۳۳۵ صدای درخشان ویولون محمد بهارلو همراه با تنبک استاد حسین تهرانی را شنیدند، جوانان اهل موسیقی با نام و آوازه و تحقیقات ارزنده او آشنا شدند و او را تا حدی که حوصله زمانه اجازه می داد، شناختند. با این حال، هنوز در نهانخانه دل این استاد سپید موی و مهربان، بسیار نکته هاست همه آموختنی و ماندنی و به خاطر سپردنی، که قرار است در سال جاری به روی صفحه کاغذ و لوح فشرده صوتی بیاید و ثبت شود و دستنوشته ها، نت ها و نواخته ها ثابت می کند که محمد بهارلو از استعدادهای قابل توجه در عصر خود بوده و مقام او از یک معلم ارزنده موسیقی، بالاتر است؛ او در موسیقی و آموزش، به حدی از بصیرت رسیده که رسیدن به آن برای نسل های آینده شاید مسیری دشوارتر از مسیر هنرمندان نسل گذشته را ترسیم می کند. اگر چه هر راهی رونده خود را بالاخره پیدا می کند.
روزنامه ایران (۱۳۸۵/۰۲/۰۷)
۱ نظر