پله پله تا ملاقات موسیقی (۲)

در انتهای هر فصل یک کنسرت در نظر گرفته شده است؛ این کنسرت‎ها چندین خصوصیت مثبت را به همراه دارند که مهمترین آنها شکل گرفتن اجتماعات کودکان به همراه والدین‌شان است، آنطور که در برنامه همه کنسرت‌های این کتاب مقرر شده، این اجتماع همراه با حضور فعال والدین شان است، به این صورت که در هر کنسرت، بخشی برای هنرنمایی والدین کودکان در نظر گرفته شده که اولا ارتباط اجتماعی دو نسل را شکل می‌دهد، دوما برای کودکان پنجره‌ای به هنر در نسل گذشته گشوده می‌شود.

فواید این کنسرت‌ها (که جدا از محتوای موسیقی آن، به قول فیلسوف فقید کشورمان محسن قانع بصیری، نوعی «فضاهای ارتباطی» است) به قدری زیاد و عمیق است که یادداشتی مجزا می‌طلبد. کنسرت یک ارکستر، تمثیل یک حرکت هماهنگ اجتماعی است، اجتماعی از عاشقان هنر که قرار است پیام همبستگی و زیبایی انسانی را منتقل کنند؛ این تشکل انسانی با همخوانی گروهی از بلبلان متفاوت است، چراکه یک اجتماع خودخواسته و خودآگاه است و مانند اجتماعی از بلبلان، غریزی و ناخودآگاه نیست، موسیقی نیز با آواهای طبیعی مانند صدای جویبار و نغمه بلبل به همین دلیل متفاوت است.

در‌نتیجه، فعلِ موسیقی به خودی خود، از نظر انسانی، عملی متعالی و تنها در کفِ نوعِ بشر است و به طریق اولی «شناختِ عمیقِ موسیقی برای عامه مردم»، باید یکی از اهداف اهالی این هنر باشد. اینجاست که متوجه می‌شویم بزرگان موسیقی کلاسیک همچون: کارل ارف، زولتان کودای، لئورنادو برنشتاین، شینیچی سوزوکی و… چرا تا این حد بر گسترش موسیقی در بین مردم همت ورزیده اند.

قطعاً همگی آنها از جایگاه یگانه هنرمندان و عدم امکان «تولید انبوهِ هنرمند» باخبر بوده اند ولی تمام تلاش خود را بر آشنایی عموم مردم با هنرِ موسیقی به‌کار بردند چراکه اعتقاد داشتند، جامعه‌ای که با هنر بیگانه است، جامعه‌ای غیر انسانی و حتی ضدانسانی می‌تواند باشد.

مجموعه پنجگانه ای که به قلم نزهت امیری امروز به بازار موسیقی آمده است، تلاشی با ارزش در این عرصه است و سعی دارد، ابتدا انسان و در نهایت موسیقی‌دان تربیت کند و چه خوش اقبالی‌ست برای حوزه موسیقی که چنین هدفی به قلم چنین شخصیتی به منصه ظهور می‌رسد و نه کاسبان هنر که از جمعیت کودکان، تنها منبعی از درآمد را می‌بینند و نه انسان‌سازی برایشان اهمیت دارد و نه هنرِ متعالی.

در هر صفحه این کتاب‌ها از تصاویر و اشعار گرفته تا توصیه‌های آموزشی آن، عشق، محبت، همبستگی و شادی برای تربیت نسل جدید موج می‌زند؛ روحی که این کتاب‌ها را شکل داده، ثمره‌ ۴۰ سال زندگی و عشق به انسان و انسانیت است و بهترین نمونه تربیت در این مکتب، انبوهی از مردان و زنانی هستند که امروز یا هنرمند یا هنرشناس و به واقع سرمایه حقیقیِ «انسانی» برای کشور مایند.

روزنامه اعتماد (۱۴ دی ۱۴۰۰)