گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

درباره استاد هوشنگ ظریف، «یک عمر تعلیم تار» (۴)

هوشنگ ظریف (۱۳۱۷ – ۱۳۹۸)
تأسیس هنرکده موسیقى ملى براى تربیت هنرجویان فارغ التحصیل هنرستان در مقطع لیسانس (با حضور جدى هوشنگ ظریف به عنوان استاد) بر این جدایى مى افزود: در مقابل، رادیو، مرکز خلاقیت‌هاى پرشور، خبرسازى و ارتباط با مردم از طریق قوى ترین رسانه موسیقایى کشور بود و جاذبه قدرتمندى براى نوازندگان جوان داشت؛ هر چند که از دسته بندى هاى مافیایى اشباع بود و اکثر هنرمندانش از نابسامانى هاى متعددى رنج مى بردند. ظریف نیز مانند على اکبر خان شهنارى (از نسل قبل) و داریوش طلایى (از نسل بعد) به رادیو نرفت و شاید همین باعث شد که توده مردم، او را دیرتر و کمتر بشناسند.
در عوض اعتبار خود را به عنوان نوازنده اى توانا و مطلع، داراى شخصیتى والا و با پرنسیپى عقلانى، حفظ کرد و تاکنون نیز حفظ کرده است. حتى بعدها نهاد واحدى با عنوان سازمان رادیو تلویزیون ملى ایران تشکیل شد و امکان پخش برنامه هاى او و موسیقیدان‌هاى هم‌رتبه او فراهم آمد، باز هم در خط مشى هنرى خود تغییرى نداد. صحنه هاى متعدد در گوشه و کنار جهان، جایگاه هنرنمایى هاى او بود. از شرکت در فستیوال اینسبروک در بیست سالگى (۱۳۳۷) تا دیگر برنامه ها و جشنواره هایى که خود یک فهرست مفصل است.
اولین نواخته هاى ضبط شده او در سالهاى اوایل دهه ۱۳۵۰ در کانون پرورش فکرى کودکان و نوجوانان در قالب صفحات ۳۳ دور (گرام) در دسترس قرار گرفت. در سلسله صفحات «آشنایى با موسیقى ایرانى» که به همت والاى کامبیز روشن روان تهیه شد. همچنین در اجراهاى گروه همنوازان سازهاى ملى به سرپرستى هنرمند بزرگ، فرامرز پایور (نوازنده سنتور در همان گروه) و در کنار رحمت الله بدیعى (ویولون و کمانچه)، محمد اسماعیلى (تنبک) و حسن ناهید (نى) که ذیل نظارت دقیق و نظم آهنین پایور، اجراهایى عالى را به یادگار گذاشتند.
در سال،۱۳۵۶ تلاش مسؤولین کانون پرورش فکرى و در رأس آنها احمدرضا احمدى (شاعر و مسئول موسیقى کانون) که به ضبط آثار ممتاز موسیقى ایران اهتمام داشت، نوارى حاوى تک نوازى او تهیه شد: «اصفهان و دشتى» و ظریف در این نوار، دو قطعه «دخترک ژولیده» و «ژیمناستیک موزیکال » اثر استاد علینقى وزیرى را با اجرایى درخشان و بى نقص ارائه داد.
اجراى ساخته هاى استاد وزیرى، اگر بخواهد در حد عالى و با صدادهى مطلوب باشد، کار ساده اى نیست و هنوز هیچ نوازنده اى نتوانسته است به حد شفافیت و سلامت بیان تارنوازى هوشنگ ظریف در ارائه این قطعات، دست پیدا کند. دو سال پیش از این مراسم باشکوهى که به مناسبت نودمین سالگرد تولد استاد وزیرى در هتل هیلتون برگزار شده بود، موسیقیدان سالخورده که به عذر ناتوانى و درد دست هایش، از برخاستن پیش پاى نخست وزیر و وزیر دربار مقتدر پهلوى خوددارى کرده بود، بعد از تارنوازى درخشان ظریف و شنیدن قطعاتش از مضراب و پنجه او، با شوق و شعف از جاى جسته بود و روى صحنه، دست هاى نوازنده جوان را به گرمى فشرده و شیفتگى او را تحسین کرده بود.
نمونه اى از غرور شکوهمند موسیقیدان عصر تجدد در مقابل ارباب قدرت، و او به اهل هنر در آن شب نمایان شد. این خاطره را سال ها بعد، زنده یاد حسینعلى ملاح و اقوام شان نقل مى کردند و هنرنمایى هوشنگ ظریف را (که در آن زمان ۳۷ سال بیش نداشت) مى ستودند.
علیرضا میرعلینقی

علیرضا میرعلی نقی

علیرضا میرعلینقی متولد ۱۳۴۵ در تهران
روزنامه‌نگار، پژوهشگر موسیقی و منتقد هنری

۱ نظر

بیشتر بحث شده است