۷۰ سال موسیقی پاپ ایران (۸)

۱۰ـ همه راه‌ها، ختم به بازار
به تاریخ باز گردیم. انقلاب شد، موسیقی پاپ تعطیل شد، دوسال بعد از آن، «موسیقی سنتی» و بعد از آن هم همه موسیقی ها تعطیل شدند. موسیقیدان‌های پاپ جلای وطن کردند. بعضی موسیقیدان‌های سنتی هم جلای وطن کردند؛ برخی ماندند و برخی زود برگشتند تا از فرصت تاریخی خود که کوتاهی آن را خوب حس کرده بودند، برای تأمین آتیه استفاده کنند. طی بخشنامه ای نانوشته، همه خسته از راه دور و رنج بسیار شعر و شعار در سالهای پیشین، توافق کردند که هم آرمان‌خواهی اجتماعی را تعطیل کنند و هم فاصله شرعی خود را با عشق فردی و فضاهای رمانتیک حفظ کنند. حافظ و مولانا مردانه به نجات هنرمندان شتافتند و همه چیز روبراه شد.

با تار و تنبک و سه تار و دف و حافظ و مولانا و مثنوی (و کمی هم تنبور و ترانه های محلی)، دوران سازندگی را گذراندیم و بعد از دوم خرداد،۱۳۷۶ یک سال و اندی بعد از این که گیسوکمندان مذکر و ریش بلندان هنرمند از «لابی هتل های تهران به سالنهای کنسرت و استودیوهای صداوسیما شتافتند، موسیقی عصر اصلاحات طنین انداز شد و حالا الحمدالله همه چیز یک کاسه شده است: مداح های سابق، ترانه های عاشقانه می خوانند، خواننده های «لابی» های شبانه هتل های تهران، از مولانا مدد می‌گیرند، خواننده «سنتی» ارتفاعات دالاهو در استادیوم صدهزارنفری، سه تار به دست و ایستاده (!) آواز می خواند، با تار و سنتور و کمانچه، ملودی های راک و جاز می نوازند و… فصل مشترک، تمام این ها، نه دغدغه خلاقیت است و نه تکاپوی رقابت، بازار، بازار و بازهم بازار است که همه راه ها به آن ختم می شود و انشاءالله… ختم به خیر باشد.

مسؤول این هفته نامه از بنده خواسته بودند که درباره موسیقی پاپ درحال حاضر – چه داخلی و چه لس‌آنجلسی – مطلب بنویسم و جواب این بود که بنده تاریخ نویس هستم و نه روزنامه نویس و برای اهل تاریخ، تازه‌ترین مطلب هم حداقل بیست سالی باید بیات شده باشد؛ وگرنه درست نیست درباره آن حرف زدن و نوشتن و از آنجا که بنده ابداً اهل آشفته کردن هیچ بازاری نیستم و در همه این سالها آبرومندانه تنها کشک خود را سائیده ام و حلیم حاج عباس را به هم نزده ام، به هیچ وجه حاضر نیستم در «قلم و قدم و رقم»، از بیست سال پیش قدمی جلوتر بگذارم و سر از مانداب تاریخ که الحمدالله تکرار هم نمی شود، به درآرم.

ما درخشان‌ترین عصر موسیقی را فی جمیع الجهات می گذرانیم و چشم روزگار درهیچ دوره ای از تاریخ حتی دوره فروش آلبوم های فرامرز اصلانی در شرکت سی.بی.اس این همه رونق اقتصادی و رواج را شاهد نبوده و نخواهد بود تا کور شود هرآنکه نتواند دید!