گزارشی از مراسم یادبود حسین سرشار و رونمایی از کتاب «نامبرده، حسین سرشار» (۲)

در ادامه این نشست سیداصفهانی از با یادآوری کمک‌های فراوان شهلا میلانی در اصلاح مطالب این کتاب، از همکاری‌اش تشکر کرده و از هوشنگ گلمکانی خواست تا در مورد حسین سرشار صحبت کند. هوشنگ گلمکانی (منتقد و کارگردان سینما) گفت: «وقتی خانم سیداصفهانی در سال ۹۰ به دفتر مجله ما برای تهیه این کتاب آمد، من شگفت زده و خوشحال شدم از اینکه چطور این هنرمند فراموش شده هنوز علاقمندانی دارد… من وقتی در صفحۀ «گمشدگان» روزنامه تصویر حسین سرشار را با آن تیتر غم‌انگیز و تعجب آور که نشاندهنده ناآگاهی مسئولین آن روزنامه با این هنرمند بود را دیدم در مجله یادداشتی با این تیتر منتشر کردم که «یکی از ما گمشده!»…

در اینجا ساناز سیداصفهانی توضیح داد: «نام این کتاب هم برگرفته از این تیتر زنندۀ آگهی‌ای بود که به سنت رایج آن‌زمان درباره یک هنرمند بزرگ به این صورت نوشته شده بود و اینجا باید اشاره کنم که آقای گلمکانی در پیدا شدن آقای سرشار در یکی از دفعاتی که ایشان گم شده بودند، نقش مهمی داشتند.»

گلمکانی ادامه داد: «ما در مجله فیلم، پرونده‌های گوناگونی را کار می‌کردیم که در آن شماره کلِ مجله به پرونده دوبله اختصاص پیدا کرد. پیش از انقلاب دوبله در جامعه هنرمندان جایگاهی نداشت و بیشتر مورد انتقاد بود تا تحسین ولی بعد از انقلاب دوبله حالت نوستالژیک پیدا کرد و در دهه هفتاد کم‌کم دوبله ایران مورد تحسین قرار گرفت. در آن شماره من با دوبلرهای مختلفی گفتگوی کردم از جمله آقای سرشار. من با ایشان در منزل شان در کامرانیه مصاحبه کردم که این اولین ملاقات من با او بود. وقتی من با ایشان مصاحبه را شروع کردم با اینکه فقط یک واکمن با خودم برده بودم ولی ایشان حس مصاحبه زنده تلویزیونی را داشت و بسیار رسمی با من صحبت کرد. یادم است وقتی داشتیم با هم صحبت می‌کردم دختر کوچک او ناگهان شروع به حرف زدن کرد و حسین سرشار بسیار از این اتفاق شوکه شد به طوری که با اشاره سعی داشت او را ساکت کند، انگار تلویزیون در حال پخش تصویر زنده او باشد؛ قطعاً کسی مثل حسین سرشار با دستگاه‌های صوتی آشنا بود و متوجه می‌شد که این ضبط فقط صوتی است و پخش زنده هم نیست ولی برخورد او در آن لحظه بسیار عجیب بود. بعداً متوجه شدم که همه این اتفاقات نشاندهنده آلزایمر بوده است. از نکات عجیب آن مصاحبه این است که من از خاطرات سینمایی و دوبله او می‌پرسیدم و او می‌رفت سراغ علاقه‌اش اپرا و از عشق‌اش اپرا می‌گفت. حتی به من گفت به این دلیل که علاقه‌ای به دوبله نداشتم هیچ عکسی هم از زمان دوبله کردنم ندارم. اینجا باید بگویم که با اینکه او به دوبله علاقه نداشت ولی بدعت‎گذار یک سبک در دوبلۀ از زبان ایتالیایی به فارسی بود که همچنان هم در حال تقلید است.»