گفتگو با جهانگیر کامیان (۱)

نامش جهانگیر کامیان است و نام پدرش حسن. تنها پسر خانواده بوده است و دو خواهر دیگر هم دارد. او متولد ۱۳۱۶ است و در سال ۱۳۴۳ ازدواج کرده و دارای یک پسر و یک دختر می‌باشد. می‌گوید: «منزل ما در میدان شاهپور بازارچه قوام الدوله بود و جد اندر جد زاده تهران بوده ایم، پدرم تار می‌نواخت. آن زمان ضبط صوت نبود و هنرمندان هر دو هفته یکبار در منزل ما دوره داشتند. استادان «ابوالحسن خان صبا»، «مرتضی محجوبی» «احمد عبادی» و گاهی «رضا محجوبی» به منزل ما می آمدند.

یادم است یک بار مرتضی خان به برادرش رضا محجوبی گفت یک قدری ویولن بزن ایشان زود عصبی می‌شد، ویولن را گرفت و با کوک مخصوص خودش شروع به نواختن کرد، بعدها متوجه شدم که استاد صبا با دقت نگاه می‌کرد که رضا چه کوکی انجام می دهد و چگونه کوک می‌کند. رضا محجوبی یک قطعه نواخت ویلن را هم از کوک خارج کرد و بلند شد و رفت.

پدرم دوست داشت که من تار بزنم و یک تار کوچکی سفارش داد برایم درست کردند. یک یک مغازه‌ای بود در گمرک شاهپور به نام وارطان از آنجا این تار را تهیه کرده بود. من هم کوچک بودم و نمی‌خواستم تار بزنم، پدرم یک روز مرا به مغازه ی وارطان برد، ایشان گفت پسرجان چه می‌خواهی بکنی؟ از این سازها که در مغازه است کدام یک را می‌خواهی؟ با دست ویولن را نشان دادم و گفتم از اینها می‌خواهم، بعد از چند روز یک ویولن کوچک برایم درست کرد و روزی با پدرم مجدداً به مغازه اش رفتم و ویولن را گرفتم. آن روز از شوق و ذوقی که داشتم ساز را در بغل گرفتم و دویدم که مبادا پدرم آن را از دستم بگیرد و تار به دستم بدهد.

در آن موقع پنج ساله بودم و هنوز به مدرسه نمی‌رفتم، بعد پدرم مرا نزد «خوتسیف» گذاشت. ایشان با من خیلی خوب صحبت کرد. آن زمان نت هم نمی‌دانستم خوتسیف به شیوه مخصوص خودش و کلاسیک درس می‌داد، متدهای خاصی داشت. (الان متد جان تامسون برای کودکان تدریس می‌شود من حدود سه سال نزد ایشان رفتم) بعد که کمی راه افتادم ایشان به پدرم گفت ببرش نزد عبداله جهان‌پناه ایشان هم کلاسیک نواز و هم ایرانی نواز. پنج سال نزد ایشان کار کردم به بنده خیلی عنایت داشت و من مدیون او هستم. تا آخر عمرش هم با ایشان در ارتباط بودم.

بعد از مدت، کم‌کم من نوجوانی شده بودم .استاد جهان‌پناه گفت حالا که کتب هنرستان را زده‌ای و اتودهای دیگر را کار کرده‌ای، برو نزد استاد صبا و از مطالب و لطایف موسیقی ایشان استفاده کن. آن موقع استادان مثل امروز نبودند، الان شما با هر کسی صحبت می‌کنید ماشاءاله استاد است و همه درجۀ دکتری موسیقی دارند و البته هیچ کس را هم قبول ندارند!