کجا هستیم/ کدام سمت برویم (۱)

با برگزاری زود هنگام انتخابات ریاست جمهوری و تغییر دولت، گروهی از موسیقیدانان و اهالی موسیقی، به دلیل وعده‌های داده شده در چند ماه اخیر از طرف جناح جدیدی که مدیریت اجرایی کشور را به دست گرفته است، پیشنهاداتی برای اصلاح وضع موجود داده‌اند که در صفحه دیده‌بان موسیقی به انتشار رسیده است. این نوشته را با هم می‌خوانیم:

بدون اغراق وضعیت موسیقی و اهالی‌اش در این سه چهار سال اخیر مصداق بارز فاجعه بود. وضعیت بد اقتصادی و اجتماعی که بخصوص پس از دوران کرونا هرروز تشدید می‌شد مصادف شد با مدیریت‌های ناکارآمد در اداره کشور و به تبع آن در عرصه فرهنگ و هنر که با دیدگاه‌های ایدئولوژیک، امنیتی و جناحی خود تقریبا تنها همفکران, چاپلوسان و نان به ‌نرخ روز خوران گوش‌به‌فرمان را خودی حساب می‌کرد و بازی می‌داد.

نتیجه این وضعیت به اختصار تعطیلی موسیقی‌های مستقل و هنری در فعالیت‌های رسمی کشور بود. بسیاری از موسیقی‌دانان ژانرهای مختلف از استادان بنام تا جوانان جویای نام در اعتراض به شرایط اجتماعی و برخوردهای امنیتی و حذفی بویژه پس از جنبش اعتراضی زن- زندگی- آزادی و در کنار آن قوانین دست‌وپاگیر و غیر منطقی مجموعه وزارت ارشاد قید هرگونه همکاری با دولت را زدند و امروز اکثرا یا به شغل دومی روی آورده‌اند و یا به‌سختی و بیشتر با تدریس روزگار می‌گذرانند، اگر اجرایی دارند آن را در محیط‌های کوچک خصوصی و بدون اخذ مجوز برگزار می‌کنند یا آثارشان را در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند، البته اگر تا کنون مهاجرت نکرده باشند.

حال که دولتی جدید با شعار متفاوت تخصص‌گرایی و اجتناب از خودی و ناخودی دانستن‌های مرسوم بر سر کار آمده باید بداند که مهمترین چالش وزارت ارشاد آینده آشتی دادن خیل هنرمندانی است که به‌حق با دولت و وزارت فرهنگ قهر کرده‌اند و بنا بر تجربیاتشان به آن بدبینند.

اگر دولت نتواند در زمانی کوتاه با اقدامات و پیام‌های مثبت و موثر به جامعه شروع به کسب اعتماد از دست رفته این گروه نماید شاید آخرین فرصت ترمیم شکاف بین دولت و مردم را برای همیشه از دست بدهد. اولین پیام طبیعتا انتخاب وزیر و مدیران مرتبط با حوزه هنر و موسیقی خواهد بود. دیدبان موسیقی ایران این روند را بنا بر وظیفه‌ای که برای خود متصور است رصد کرده، در اقدامات سنجیده دولت پشتیبان آن و در خطاها و کاستی‌ها منتقد و مطالبه‌گر خواهد بود.