آواهای تابو (۴)

او با اشاره به نام دو خواننده پاپ که دو اثر از آن‌ها در فهرست ۱۵ کثیف آورده شده ادامه می دهد: هیچ کس از خانم تیپر گور نخواسته که ایشان به موسیقی «پرینس» (Prince) و «شینا ایستون» (Sheena Easton) گوش دهد. مردم در انتخاب آزادند و می‌توانند به هزاران آلبوم دیگر از خوانندگان دیگر گوش دهند و برای فرزندان خود تهیه کنند. ظاهراً خانم گور و سایر اعضای پی اِم آر سی برای پشتیبانی از نظریه خود تعداد زیادی از آن چه را در نظر خودشان و با برداشت شخصی خودشان نامناسب می‌آید را خریداری کرده‌اند که هیچ‌کس بابت این عمل شخصی به آن‌ها بدهکار نیست. خانم‌ها (منظور همسران سناتورهای عضو پی اِم آر سی است)، آن ۸ دلاری که شما برای خرید این آلبوم پرداخت کردید که حالا پشیمانتان کرده دلیلی نمی‌شود که پایتان را روی گلوی صنعت موسیقی بگذارید. نا خوشنودی شما از شعر تنها چند آهنگ دلیل نمی‌شود که بقیه آثار را مورد حمله قرار دهید.

فرانک زاپا پس از این شروع با ادبیات کوچه و بازاری حمله مهلک خود را آغاز می‌کند و می‌گوید: اعمال چنین کنترل و سانسوری هزینه‌بر است. این هزینه روی فروش آلبوم‌ها کشیده می‌شود و خریداران این هزینه را متحمل می‌شوند که در واقع تمام این خیمه‌شب‌بازی ناشی از لابی مخفیانه «نظام صنفی صنعت موسیقی آمریکا» با دولت برای جبران مسائل مالیاتی است که نهایتا از جیب مردم خرج می‌شود.

شرکت‌های بزرگ نشر و عرضه موسیقی در صددند تا مالیات H.R. 2911 موسوم به «مالیات نوار خام۱۵» را به نفع خود و از جیب مردم حل و فصل کنند. من وقتی با پی اِم آر سی تماس گرفتم به من گفتند که پی اِم آر سی هیچ عضوی ندارد بلکه موسس دارد. سئوال من این است که چه کسی که همسر یک سناتور آمریکایی هم نیست، می‌تواند به این راحتی و با نقض قانون اساسی، پروژه‌ای راه اندازی کند که پولش هم از جیب مردم پرداخت می‌شود؟ در حالی که همسران این سناتور‌ها به راحتی و به پشتیبانی از نظریه خود در رسانه‌های پخش سراسری از خشونت و مسائل جنسی آهنگ‌ها صحبت می کنند، عده‌ای از آقایان در پشت پرده در مورد تصویب قانون جدید مالیاتی فعالیت می کنند که به ضرر کاربر و مشتری است و تمام رسانه‌ها را هدف قرار می‌دهد و تنها با مشغول کردن اذهان عمومی و توسل به «راک اَند رول» می‌توانند این کار را انجام دهند.