سجاد پورقناد
به عنوان یک نوازنده که در ارکستر هستید، آیا به نظر شما تفسیرهایی که از زبان رهبر می شنوید یا خودتان از این قطعات دارید، سعی بر این است که شبیه بشود به تفسیر یک رهبر یا ارکستری دیگر؟ یا یک ادیت یا موزیکالیته شخصی و در واقع تفسیر خاصی مد نظرتان است و به آن سمت حرکت می کنید و سعی می کنید که این ارکستر، تفسیرمستقل خودش را به صورت جدید ارائه دهد؟
سالار غفار بجویی: در جاهای زیادی این اتفاق افتاده است که آن چیزی که در ذهن من بوده است وقتی در تمرین ها حاضر شدم، مشاهده کردم که دقیقا همان را آقای گوران مطرح کرده است. مواقع زیادی نیز بوده است که با مطرح کردن آن تفسیر به بطن آن موسیقی توانستم پی ببرم و واقعا این تفسیرها و دانستن ذات موسیقی لذت بخش است.
حالا فکر می کند این تفسیرها مخصوص این ارکستر است یا سعی می کنید خودتان را با یک نمونه بین المللی هماهنگ کنید؟
فکر می کنم که این تفسیرها مختص این ارکستر و اکثرا نظرات آقای گوران است.
در مورد ادیشنی که در مورد نت ها انجام می دهید و در مورد آرشه گذاری و انگشت گذاری و مواردی از این قبیل چقدر مایسرها دخالت دارند چقدر آقای گوران؟
آقای گوران آن صدایی که از ارکستر می طلبد با مایسرها مطرح می کند و مایسرها سعی می کنند با استفاده از روش های مختلف آرشه گذاری و انگشت گذاری به آن تفسیر نزدیک شوند.
خانم محبی:
ما جلسات تمرین می گذاریم و جلسه هایی بین مایسر ها و این طور نیست که فقط نظر آقای گوران باشد. ما با یکدیگر تعامل داشتیم و در موارد زیادی به یک نتیجه مشترک می رسیم.
یعنی بعضی اوقات هم نمیرسید؟!
نه، می رسیم! (خنده) همیشه می رسیم و اینرا هم بگویم که تمرینات سختی است و ما راحت [به نتیجه] نمی رسیم و بچه ها، تک تک مایسرها، خود آقای گوران واقعا زحمت می کشند. به این صورت نیست که قطعه را بگذاریم و راحت به آن زمان برسیم. مثلا بگوییم که پانزدهم، شانزدهم یا هر زمان دیگری کنسرت داریم، بنابراین بسیار زحمت می کشیم. برای تک تک نت ها، بدون اغراق می گویم، میزان به میزان در مورد همه آنها فکر و طراحی می شود.
آیا باز خورد احترامی که برای مخاطبتان قائل بودید و این اندازه روی اجرای قطعه و موزیکالیته [کار کردید] را دیده اید. آیا او این را درک می کند؟
ما امیدواریم که این را درک کند ولی من مطمئنم که ارکستر فیلارمونیک تهران در حال حاضر مخاطب خود را دارد و حتما این را درک می کند.
پانیذ فریوسفی: به نظر من یک ایده کلی یا مفهوم موجود در ذهن رهبر ارکستر وجود دارد که نسبت به آن کانسپت و بحث های تکنیکی که میان مایسرها و رهبر پیش می آید، یک اتفاق کلی دیگری فراتر از همه این ها در روز آخر تمرین ما می افتد که نتیجه تمرینات فشرده ای بوده که گذرانده ایم، بعد از آن به جایی می رسیم که یک مخاطب عام هم هنگام اجرای کنسرت تحت تاثیر قرار می گیرد. به نظر من موفق ترین کنسرت آن است که فردی که از سالن خارج می شود با لحظه ای که وارد شده است فرق کرده باشد و در کنسرت های ما واقعا این اتفاق می افتد، یعنی صداها، فضا و اتمسفر سالن در کنسرت های ارکستر فیلارمونیک تهران به نظرم درون افراد را تحت تاثیر قرار گرفته است.
۱ نظر