اما نکته ی انتقادی من به این آلبوم مبحث نام گذاری بر روی آثار است. اساسا وقتی که ما روی یک اثر موسیقایی نام گذاری می کنیم، به مخاطب جهت می دهیم، یعنی می خواهیم مخاطب این اثر را با یک ذهنیت مشخص گوش کند. این مسئله می تواند جزء کارکرد اثر موسیقایی باشد، ممکن است که شما با موسیقی کلامی رو به رو باشید که کلمات قسمتی ازموسیقی هستند. اما وقتی که موسیقی، موسیقی محض است و آن را نامگذاری می کنیم، به اثر لطمه ای وارد نمی کند اما نظر شخصی من ممکن است ذهن مخاطب منحرف شود.
مثلا وقتی که اسم یک موومان را نهفت می گذاریم ذهن مخاطب جهت می گیرد برای جستحو در نوا که شاید اگر نهفت را خود مخاطب پیدا کند اتفاق جالب تری رخ دهد.
بنده همین نظر را در مورد ماهور دارم چنانکه در پانورا ماهور لحظه ای وجود دارد که گوشه چشمی به موسیقی امپرسیونیسم دارد. این قسمت برای من در ماهور بسیار جالب بود تا قسمتی که به من گفته شده این پیش درآمد ماهور است؛ هنگام گوش دادن بنظر می رسد که این آهنگساز موسیقی ملی خود را می داند و معلوم است دبوسی هم نواخته و می شناسد به نظرم باید فرصت کشف را به مخاطب بدهیم…
در مجموع بنظرم اثر بسیار خوبی است و موفق شده است که یک قسمت مفقود شده را در موسیقی معاصر ایرانی را احیا کند یعنی آن قسمتی که بناست موسیقی درستی خلق شود که آن موسیقی درست هم با موسیقیدان ارتباط بگیرد و هم با کسانی که موسیقیدان نیستند ارتباط بگیرد، در عین حال هر دو دسته هم بتوانند از این موسیقی لذت ببرند.
به نظرم اتفاق ترسناکی که در چند سال اخیر افتاد این بود که موسیقی های آکادمیک مان موسیقی هایی هستند که شنیدنشان آسان نیست. بنظرم آقای اصفهانی موفق شده است در این کار، اثری خلق کند که اثری شنیدنی باشد و به رقم تمام این نکات فنی که دارد همچنان می تواند با مخاطب ارتباط بگیرد.
در ادامه برنامه، حمیدرضا دیبازر به ایراد سخنرانی پرداخت و گفت:
من شخصا سال هاست که موسیقی شنیدم و عمل شنیدن موسیقی همچنان برایم عمل جذابیست. اگر بخواهیم با خودمان رو راست باشیم، خیلی کار زیادی در زمینه ی موسیقی در کشورمان داریم که بخشی از اینکار ها در دانشگاه ها در دست انجام است، بخشی از این اتفاق از این طریق رخ می دهد که دانشگاه ها سطح انتظار دانشجوی خودشان را نسبت به سطح موسیقی بالا می برند.
متاسفانه مخاطبین آموزش ندیده اند که با این تیپ موسیقی ارتباط بر قرار کنند و هیج جا آهنگساز سعی در ایجاد طیف گسترده ای از مخاطبین را ندارد، چون ابزاری همچون رسانه را در دست نداریم. سی دی نمی تواند در جهان معاصر چنین رسانه ای باشد و این تیپ آثار جایگاه کاملا خاص خود را دارند و به نظرم در طی دو دهه ی گذشته دانشگاه ها افرادی را تربیت کردند که تعداد زیادیشان توقعشان از موسیقی بالا رفته است که بسیار این مسئله خوب است چون عموما مردم سطح توقعشان از موسیقی کم است و سریع راضی میشوند و این مسئله طبیعی است چون از دسترس ترین موسیقی هایی که رسانه ها هم روی این موسیقی ها تاکید دارند استفاده می کنند.
این تیپ موسیقی بنظرم نمی تواند هم راستا با آن آثار دریافت شود و شنیدنشان اساسا سخت است هرچند این سختی، سختیه ناگواری نیست و کار بسیار جذابیست برای کسی که اهل این ارتباط با موسیقی باشد و مجرای خاص ارتباط برقرار کردن با موسیقی را بتواند پیدا کند.
۱ نظر