در الگوی حاضر وظیفه اصلی در بازدم بر عهده عضلات سطح پشتی مکعب شکمی (فیله کمر) می باشد. به صورت فرضی اگر این عضلات را به یک ورزشکار پاورلیفتیگ تشبیه کنیم که بر روی عضلات کف لگن ایستاده، هنگام بازدم زمانی است که ورزشکار درحال هل دادن وزنه یا همان دیافراگم به سمت بالا می باشد که این فشار علاوه بر ناحیه دیافراگم در روی عضلات کف لگن، یعنی دقیقا جایی که پای این ورزشکار قرار گرفته نیز احساس می گردد.
در هنگام اجرای نتهای پیوسته (لگاتو) این هل دادن به صورت خطی و برای نتهای مقطع (استاکاتو) به شکل پلکانی بوده و جهت آن در هر دوحالت رو به بالا می باشد. در هنگام دم عضله دیافراگم به سمت پایین کشیده می شود.
مطالب پیش گفته شده را می توانید در تصاویر ۲ و ۳ مشاهده کنید و همچنین برای تماشای انیمیشن های تنفس شکمی روی آنها کلیک کنید (تنفس شکمی از نمای رو به رو و نمای جانبی).
حالت دم
۱-
ریه ها در حال پر شدن از هوا می باشند.
۲-
عضله دیافراگم منبسط شده به سمت پایین می رود.
۳-
عضلات شکم و پهلو ها منبسط و شل شده به سمت بیرون حرکت می کنند.
۴-
عضلات فیله کمر شل شده و باعث تسهیل حرکت دیافراکم به طرف پایین می شوند.
۵-
عضلات کف لگن بر خلاف سایر عضلات مکعب شکمی منقبض و سفت می باشند.
حالت باز دم
۱- ریه ها در حال خالی شدن از هوا می باشند.
۲- عضله دیافراگم منقبض شده و به طرف بالا می رود.
۳-
عضلات شکم و پهلو ها منقبض شده و به سمت داخل حرکت می کنند.
۴-
عضلات فیله کمر سفت شده و دیافراگم را به طرف بالا هل می دهند.
۵-
عضلات کف لگن مانند حالت دم در اینجا نیز منقبض و سفت باقی می مانند.
فضاهای حفره دهانی
فضای اطراف فک بالا یا فضای F
یکی از شرایط لازم برای صداسازی، ایجاد فضای مناسب در ناحیه حفره دهانی می باشد که اجازه ورود و خروج آزادانه جریان هوا را میدهد. یکی از راههای ایجاد این فضا، بالا بردن سقف دهان یا نرم کام است که شبیه به خمیازه کشیدن است بدون اینکه دهان باز شود و در نمای بیرونی، گونه ها به سمت بالا و زیر چشمها حرکت می کنند.
برای داشتن درکی درست از این موضوع اینطور تصور کنید که می خواهید دندان های ردیف بالا را از مجموعه در بر گیرنده آن جدا نمایید؛ به این شکل که احساس می کنید با هل دادن دندانهای بالا به سمت پایین آن را از سقف و اطراف آن کاملا منفک نموده و فضای بزرگ و به هم پیوسته ای را در قسمت جلو، اطراف و بالای دندانها ایجاد می کنید (تصویر پایین) که این یک امر کاملا ذهنی است.در این حالت نباید دندانهای بالا را حس کنید، چیزی که حس خواهد شد فقط یک فضای خالی است که برای اجرای نت های بالاترباید این فضای ذهنی را هر چه بیشتر به سمت بالا توسعه داده و حتی آن را به بزرگی یک اتاق تجسم کنید و همین طور توجه داشته باشید که انتهای زبان شما هیچگونه تماسی با سقف آن ناحیه نداشته باشد.
۱ نظر