گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

تالار جشنواره رویال لندن


تالار جشنواره رویال (Royal Festival Hall) مکانی است با ۲۹۰۰ صندلی برای اجرای کنسرت، رقص و سخنرانی، در مرکز موسیقی Southbank واقع در شهر لندن. این تالار در کناره جنوبی رودخانه تامس که از پل هانگرفورد (Hungerford Bridge) فاصله چندانی ندارد، واقع شده است. ساختمانی درجه اول است و اولین ساختمان بعد از جنگ است که در آوریل ۱۹۸۸از آن حفاظت فراوانی شد. ارکستر فیلارمونیک لندن بیشتر کنسرتهای خود در شهر لندن خود را در این تالار (که بخشی از مرکز موسیقی Southbank است)، برگزار کرده است.

تالار رویال به عنوان بخشی از جشنواره بریتانیا توسط هلند، هانن و کابیتز (Hannen & Cubitts) برای شورای لندن (LCC) ساخته شد و بازگشایی آن در ۳ مه ۱۹۵۱ بود. زمانی که شورای بزرگ لندن (که جانشین LCC بود) از هم فرو پاشید، شورای هنرها (Arts Council) اداره تالار رویال را بر عهده گرفت.

در اواخر سالهای ۱۹۸۰ تالار طرح تازه ای را به نام سالنهایی برای عموم (‘open foyers’) اجرا نمود که آن باز کردن فضاهای مهم تالار در طول روز به روی عموم بود حتی اگر در آن زمان هیچ اجرایی نباشد! این کار بسیار مورد استقبال قرار گرفت و هم اکنون این سالنها بهترین مکانهایی هستند که توسط عموم در لندن استفاده می شوند.

هر ساله مرکز هنری Southbank جشنواره ای را به نام “Meltdown” برگزار می کند. امسال این جشنواره با برنامه های با شکوهی در تالار رویال و تالار ملکه الیزابت برگزارشد.

تاریخچه

سنگ اول بنای تالار را کلیمنت آتله (Clement Attlee) رئیس جمهور انگلستان در سال ۱۹۴۹ در محلی به نام Lion Brewery نهاد که خود آن مکان در سال ۱۸۳۷ ساخته شده بود. برنامه اصلی آن بود که آرتورو توسکانینی (Arturo Toscanini) کنسرتهای را به مناسبت گشایش آنجا رهبری کند اما او در سلامت به سر نمی برد و کنسرتهای افتتاحیه توسط سر مالکوم سر جنت (Sir Malcolm Sargent) و سر آدریان بولت (Sir Adrian Boult) رهبری شد. تالار رویال مکانی بود برای پخش برنامه های Eurovision Song Contest که توسط کیتی بویل (Katie Boyle) رهبری می شد.

طراحی سالن بسیار مدرن است، معمار اصلی آن هوگ کاسن (Hugh Casson) تصمیم گرفت که تنها از معماران جوان استفاده کند، این بنا توسط لزلی مارتین (Leslie Martin)، پیتر مورو (Peter Moro) و روبرت متیو (Robert Matthew) که از معماران بخش LCC بوده اند طراحی شده که مارتین، زمانی که در سال ۱۹۴۸ از او خواسته شد تا سرپرستی گروه طراحی را بر عهده گیرد، ۳۹ سال داشت. مارتین این بنا را همانند تخم مرغی درون جعبه طراحی کرد (برای جدا سازی فضاهایی با سقف قوس دار از فضاهای دیگر ساختمان و سر و صدا و لرزش های ناشی از خطوط رآه آهن) سر توماس بیکام نیز از طرح مشابه استفاده کرد و آن را مجمع جوجه بزرگ (giant chicken coop) نامید.

این ساختمان در سال ۱۹۶۴ به مکانی کاملا متفاوت بدل شد، با اضافه کردن تراسها و سالنهایی در کنار رودخانه که در یک طرف ساختمان واقع شده و پشت ساختمان را به رختکن اختصاص دادند. در بخش دیگر ساختمان که مقابل رودخانه واقع شده طرح مدرن اسکاندیناوی را از نمای اصلی ساختمان که در دید عموم قرار داشت زدودند و آن را با شیوه ای ساده و قوی جایگزین کردند.

ورودی اصلی ساختمان بر اثر آن تغییر تا حدی تحت تاثیر قرار گرفته بود و تغییرات نهایی، ایجاد پیاده رویی بتونی و شکیل بود در سمتی از ساختمان که در همسایگی تالار ملکه الیزابت بود که در سال ۱۹۶۷-۸ ساخته شده اند و آنها نیز جزو مرکز هنری Southbank محسوب می شوند.

ساختمان تالار بین سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ تعمیرات اساسی متحمل شد و آن تحت نظارت معمارانی همچون آلیز (Allies) و موریسُن (Morrison) بود که هدف آنان بهتر کردن مقاومت آکوستیک ساختمان بود که هدف دیگر آنان دسترسی داشتن افراد به تولیدات، انعطاف پذیر بودن فضای تالار کنفرانس، بهبود پایه ساختمان، فضای ورودی، کافه و طرز قرار گیری سالنها بود.

فضای ورودی سالن کنسرت تا قبل از تغییر دادن مدل ساختمان دست نخورده بود، دیوارها به فرمهای ساده تر و به شکل مستطیلی تبدیل شدند. این تغییرات در برابر مخالفینی که محافظین هنر قرن بیستم بودند انجام شد!

معماران ردیفی از ۶ مغازه در جهتی از ساختمان که رودخانه جریان دارد به همراه اداراتی در طبقه بالای آنها و پیاده رویی برای رفت و آمد آسانتر در کنار آن ایجاد کردند. این کار باعث آزاد شدن فضای اصلی ساختمان شد که از آن فضا تا قبل از آن به عنوان مغازه استفاده می شد. سالن در ژوئن ۲۰۰۷ به طور رسمی گشایش عمومی داشت( به همراه کنسرتی از گروه هوی متال Motörhead و همچنین جشنواره Meltdown توسط یارویس کوکر (Jarvis Cocker) نیز در آن زمان برگزار شد و تعمیرات انجام شده هزینه ای بالغ بر ۹۱ میلیون پوند برداشته است.)

مستندی از تعمیرات انجام شده در ساختمان تالار جشنواره رویال، ساخته شده با نام “این فردا است” (This Is Tomorrow) به کارگردانی پائول کلی (Paul Kelly) و تهیه کنندگی اندرو هینتون (Andrew Hinton). موسیقی فیلم توسط گروه سینت اتینه (band Saint Etienne) ساخته شده که آنها در اولین نمایش عمومی فیلم در سالن جشنواره، آن موسیقی را اجرا کردند.

مجسمه بزرگی از صورت و بالا تنه نلسون ماندلا، اثر یان والترز (Ian Walters) در سال ۱۹۸۵، در فضای بین تالار رویال و پل هانگرفورد نزدیک خطوط راه آهن دیده می شود. اصل آن از فایبر گلس (glass-fibre) ساخته شده و بعد از مدتی مجددا آن را از برنز ساختند. اسکیت بازان در محله تالار ملکه الیزابت جمع می شدند چرا که آنجا به عنوان بهترین منطقه لندن برای اسکیت بازان شناخته شده و حال به عنوان شاخصه قابل توجه مرکز Southbank به شمار می آید، احتمال می رود اگر این منطقه توسعه بیشتری یابد از این منطقه به جای دیگری منتقل شوند.

en.wikipedia.org

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

دیدگاه ها ۳

بیشتر بحث شده است