گفتگوی هارمونیک
در سال ۱۷۹۰ پرنس نیکولاس از دنیا رفت و جانشین او پرنسی کاملا به دور از ذوق موسیقی بود که تمام موسیقیدانان از جمله هایدن را از قصر اخراج نمود! در این زمان هایدن دعوت جوهان پیر سالمون (Johann Peter Salomon) مدیر کنسرت آلمانی، مبنی بر دیدار از انگلستان و رهبری سمفونی های جدید خود به همراه ارکستری بزرگ را پذیرفت.
این دیدار که از سال ۱۷۹۱ تا ۹۲ و مجدد از سال ۹۴ تا ۹۵ بود، موفقیتهای بزرگی برای هایدن به همراه داشت. چالرز برنی (Charles Burney) درباره اولین کنسرت او در لندن نوشته است؛ “هایدن خود پیانو فورته ها را رهبری می کرد و دیدن خود آهنگساز برای تماشاچیان آنان را به شدت هیجان زده کرده بود و چنان شور و شوق والایی را ایجاد کرده بود که تا آن زمان هیچ موسیقی ای قادر به ایجاد چنین شادی و شعفی در انگلستان نشده بود.”
بشنوید قسمتی از کوارتت D ماژور را ساخته هایدن
دیدارهایش از انگلستان چندی از بهترین آثار او را رغم زد شامل؛ سورپرایز، ارتشی، درومرول، سمفونیهای لندن، کوارتت ریدر (the Rider quartet) و پیانو تریوی روندوی کولی. تنها اثرش که با شکست روبرو شد اپرای ارفیوس و ایریدیسه (Orfeo ed Euridice) بود که به سبب دسیسه هایی علیه هایدن از اجرا باز ماند. او در انگلستان نیز دوستان فراوانی یافت و نیز رابطه ای عاشقانه را با ربکا اسشروتر (Rebecca Schroeter) موسیقیدانی جوان داشت.
بشنوید قسمتی از کوارتت ریدر را ساخته هایدن
در سال ۱۷۹۵ به وین بازگشت و به ساختن آهنگ در زمینه موسیقی مذهبی، کر و ارکستر روی آورد که شامل دو اثر خیلی خوب؛ مخلوق و فصلها و شش کوارتت برای خانواده استرنزی می شود. همچنین در فرم کنسرتو و موسیقی مجلسی نیز آهنگ می ساخت، کنسرتوی ترومپت و نه سری کوارتتهای زهی. در سال ۱۸۰۲ هایدن از بیماری رنج می برد که باعث شد برای مدتی به دلیل ضعف جسمی قادر به آهنگسازی نباشد.
بشنوید قسمتی از کنسرتو ویولونسل را ساخته هایدن با سولیستی ژاکلین دوپره
در این دوره بیماری هایدن اغلب پای پیانو می نشست و آهنگ خداوند امپراطوری فرانسیس را نجات دهد (Gott erhalte Franz den Kaiser) که آهنگ وطن پرستانه اش بود را می نواخت. این ملودی هایدن بعدها به عنوان سرود ملی آلمان و اتریش درآمد.
بشنوید قسمتی از سونات پیانوی شماره ۳۰ را ساخته هایدن
هایدن در اواخر مه ۱۸۰۹ کمی پس از حمله فرانسه به رهبری ناپلئون به وین درگذشت. این آهنگساز بزرگ در سن ۷۷ سالگی در حالی درگذشت که پیش از آن گفته بود؛ “فرزندانم نترسید، هایدن به جایی رفته که هیچ عیبی ندارد.” دو هفته پس از مرگش مراسم بزرگداشت او در شهر اسشوتنکرش برگزار شد و آهنگ مرثیه موزار در آنجا اجرا شد.
هایدن طبع شوخی داشت اما شواهد نشان می دهد که در دوره هایی دچار افسردگی فراوان بوده. او به شدت کاتولیک بود. ظاهرش؛ کوتاه قد و همانند بسیاری از افراد قرن هجدهم نجات یافته از بیماری آبله و صورتش پر از لک های به جا مانده از آن بیماری بود. دایس (Dies) نویسنده بیوگرافی هایدن نوشته؛ خود او گفته است: نمی دانم چطور اتفاق افتاد که من در طول زندگی بارها توسط خانمهای زیبایی دوست داشته شدم! مطمئنا آنان جذب زیبایی نداشته من نشده بودند.
۱ نظر