کاوه رهنما
مایلز دیویس (Miles Davis) را باید بیش از یک موسیقیدان جز (Jazz) دانست، او برای بسیاری از مردم – حتی آنان که تفاوت بی باپ (Bebop) را با فشن (Fusion) و دیگر سبکهای موسیقی جز نمی دانند، – نماینده فرهنگ خاصی از موسیقی جز است.
وی نزد
اغلب طرفداران موسیقی به عنوان نوازنده توانای ترمپت مشهور است اما نزد موسیقیدانان
– بخصوص Jazz – بعنوان یک رهبر ارکستر و نیز یک آهنگساز بزرگ مشهور است.
نکته بارز در سبک موسیقی او استفاده از روشهای خاصی است که در بسط و
توسعه ملودی به هنگام بداهه نوازی (Improvisation) آنها را بکار می برده است، تکنیک
هایی متفاوت با روشهای معمول و یا توالی آکوردهای استاندارد. امروزه بسیاری از
بداهه نوازان بزرگ موسیقی جز در گوشه و کنار دنیا ایده های کاری خود را از کارهای
گروه Davis گرفته اند.
با وجود آنکه تغییرات زیادی در سبک موسیقی مایلز در
دوران زندگی اش (۱۹۲۶-۱۹۹۱) روی داد، بسیاری از کارهای ساخته شده او امروزه جزء
رپرتوآر های استاندارد موسیقی Jazz شناخته می شوند و در تمامی دانشگاهها و مراکز
آموزش موسیقی آموزش داده می شوند، Nardis ، Milestones و So What از جمله این کارها
هستند.
تفاوت
بارز در کیفیت ضبط کارهای استودیویی از دیگر نکات شاخص کارهای دیویس بود. او همواره
در انتخاب افراد تیم ضبط وسواس و دقت خاصی بخرج می داد، در نهایت هم نتیجه کار از
لحاظ کیفی کاملا” با ضبط های دیگران متفاوت بود، کارهایی مملو از خلاقیت و احساس.
توانایی پردازش او در بداهه نوازی آنقدر زیاد بود که پس از
اجراهایی مانند Blue in Green از بیل ایوانس (Bill Evans) و یا Tune Up از ادی
وینسن (Eddie Vinson) بسیاری از مردم، اینکارها را – به اشتباه – ساخته او
پنداشتند. همچنین اجراهای جدید او از کارهایی مانند Bye Bye Black Bird یا On Green
Dolphin Street و … باعث شد تا اینکارها نیز جزو استاندارد های جز شناخته شوند.
Miles Davis – Seven Steps
to Heaven
اشتباه نیست اگر او را بزرگترین نوازنده سولو موسیقی جز در
دنیا بنامیم، تنها فردی که توانایی های خارق العاده ای در نواختن ملودی های پیچیده
و ساده داشت. تلونیوس مانک (Thelonious Monke) و کانت بیسی (Count Basie) معتقد
بودند که او هموراه جلوی خود را برای اجرای ملودی های زیبا و پیچیده میگرفت چرا که
در غیر اینصورت دیگر اعضای گروه توانایی همراهی پا به پای او را نداشتند و بسیاری
از مردم از درک آن موسیقی عاجز بودند.
Miles Davis and Charlie Parker –
Crazeology
از دیگر مشخصه های کارهای مایلز دیویس می توان به توانایی او
در استفاده از نت ها و سکوتها در تغییر رنگ و مد و نیز استفاده بسیار از سوردین نام
برد، نتیجه این توانایی ها موسیقی ای گرم و غنی و بداهه نوازی ای صمیمی بود. در این
ارتباط می توان به کارهایی چون Seven Steps to Heaven و یا Kind of Blue نام برد که
امروزه جزو رپرتوآرهای هر هنرآموز موسیقی Jazz است.
۱ نظر