مایلز دیویس (Miles Davis) را باید بیش از یک موسیقیدان Jazz دانست، او برای بسیاری از مردم – حتی آنان که تفاوت Bebop را با Fusion و دیگر سبکهای موسیقی Jazz نمی دانند، – نماینده فرهنگ خاصی از موسیقی Jazz است.

وی نزد اغلب طرفداران موسیقی به عنوان نوازنده توانای ترمپت مشهور است اما نزد موسیقیدانان – بخصوص Jazz – بعنوان یک رهبر ارکستر و نیز یک آهنگساز بزرگ مشهور است.

Miles Davis – This is Jazz

نکته بارز در سبک موسیقی او استفاده از روشهای خاصی است که در بسط و توسعه ملودی به هنگام بداهه نوازی (Improvisation) آنها را بکار می برده است، تکنیک هایی متفاوت با روشهای معمول و یا توالی آکوردهای استاندارد. امروزه بسیاری از بداهه نوازان بزرگ موسیقی جز در گوشه و کنار دنیا ایده های کاری خود را از کارهای گروه Davis گرفته اند.

با وجود آنکه تغییرات زیادی در سبک موسیقی مایلز در دوران زندگی اش (۱۹۲۶-۱۹۹۱) روی داد، بسیاری از کارهای ساخته شده او امروزه جزء رپرتوآر های استاندارد موسیقی Jazz شناخته می شوند و در تمامی دانشگاهها و مراکز آموزش موسیقی آموزش داده می شوند، Nardis ، Milestones و So What از جمله این کارها هستند.

Miles Davis – Summertime

تفاوت بارز در کیفیت ضبط کارهای استودیویی از دیگر نکات شاخص کارهای دیویس بود. او همواره در انتخاب افراد تیم ضبط وسواس و دقت خاصی بخرج می داد، در نهایت هم نتیجه کار از لحاظ کیفی کاملا” با ضبط های دیگران متفاوت بود، کارهایی مملو از خلاقیت و احساس.

توانایی پردازش او در بداهه نوازی آنقدر زیاد بود که پس از اجراهایی مانند Blue in Green از بیل ایوانس (Bill Evans) و یا Tune Up از ادی وینسن (Eddie Vinson) بسیاری از مردم، اینکارها را – به اشتباه – ساخته او پنداشتند. همچنین اجراهای جدید او از کارهایی مانند Bye Bye Black Bird یا On Green Dolphin Street و … باعث شد تا اینکارها نیز جزو استاندارد های جز شناخته شوند.

Miles Davis – Seven Steps to Heaven

اشتباه نیست اگر او را بزرگترین نوازنده سولو موسیقی جز در دنیا بنامیم، تنها فردی که توانایی های خارق العاده ای در نواختن ملودی های پیچیده و ساده داشت. تلونیوس مانک (Thelonious Monke) و کانت بیسی (Count Basie) معتقد بودند که او هموراه جلوی خود را برای اجرای ملودی های زیبا و پیچیده میگرفت چرا که در غیر اینصورت دیگر اعضای گروه توانایی همراهی پا به پای او را نداشتند و بسیاری از مردم از درک آن موسیقی عاجز بودند.

Miles Davis and Charlie Parker – Crazeology

از دیگر مشخصه های کارهای مایلز دیویس می توان به توانایی او در استفاده از نت ها و سکوتها در تغییر رنگ و مد و نیز استفاده بسیار از سوردین نام برد، نتیجه این توانایی ها موسیقی ای گرم و غنی و بداهه نوازی ای صمیمی بود. در این ارتباط می توان به کارهایی چون Seven Steps to Heaven و یا Kind of Blue نام برد که امروزه جزو رپرتوآرهای هر هنرآموز موسیقی Jazz است.