شاید از میان زیرگروه های کاربران حرفه ای صدا، آموزگاران بیشترین نشانه های منفی صدا را نشان دهند (ساپیر، کیدار، ماترس – اشمیت، ۱۹۹۳: اسمیت و همکاران، ۱۹۹۷). آموزگاران از حنجره شان بسیار زیاد استفاده می کنند، در نتیجه، ممکن است در مورد آنان روش درمانی بهداشت کلی صدا را به کار گرفت.
همچنین می توان آنان را به تجزیه و تحلیل موقعیت هایی که احتمالا باعث بروز استفاده ی بد و نادرست از صدا می شوند، سوق داد. هیلن و همکاران (۲۰۰۲) شرح حالی از دامنه ی هنجار صدا تهیه کرده اند که محدوده های دارای بسامد یا شدت بالا و پایین مربوط به صداسازی آموزگاران را ارائه می دهد؛ به نظر می رسد که نادیده گرفتن این محدوده های ذکر شده، صدای آموزگار را به خطر بیندازد.
با آموزش شیوه های درمانی ویژه می توان تنشهای عضلانی زیاد را کاهش داد و بیمار را دلگرم کرد تا تحت شرایط دشوار (مثل استفاده ی مستمر و طولانی از صدا در کلاس درس پرسر و صدا) صداسازی سالم تری داشته باشد. از آنجا که شرایط تدریس را معمولا نمیتوان تغییر داد، آموزگار ممکن است هم از تقویت کننده و هم از آموزش مربوط به استفاده ی کارآمدتر از صدا در کلاس درس استفاده کند. هنرمند نیز مانند آموزگار، دلواپس صدای خود است، و اغلب می تواند از بهداشت صدا و برنامه ی درمان صدا توأمان استفاده کند و از این ترکیب بهره مند شود (زین، والتر، ۲۰۰۲).
یکی از جامع ترین کتابها درباره ی چاره اندیشی و احتمالأ صدادرمانی برای کاربران حرفهای صدا، کتاب صدای حرفه ای: علم و هنر مراقبت بالینی، چاپ دوم ۱۹۹۷ است که ساتالوف آن را ویرایش و چاپ کرده است. این کتاب ۶۸ فصل دارد و پزشکان، دانشمندان صداء درمانگران صدا، هنرمندان، و متخصصان بسیاری در تألیف آن سهیم بوده اند.
می دانیم که صحبت کردن حاصل استفاده ی تخصصی از سازوکار حنجره است. از آن تخصصی تر آواز خواندن است. صحبت کردن و آواز خواندن در گرو ترکیب، تلفیق و تعامل سازوکارهای تنفس، آواسازی، طنین، و تولید گفتار است. بهترین سخنرانان و خوانندگان اغلب کسانی هستند که، به واسطه ی استعداد طبیعی یا آموزش، یا با ترکیب سنجیده ی این دو، در استفاده ی مناسب از سازوکارهای حنجره مهارت کسب کرده اند. با وجود این، اکثر ما وقتی که صحبت می کنیم، گریه می کنیم، آواز می خوانیم یا می خندیم، با تلاش نه چندان آگاهانه ای، نقشی در هدایت صداسازی ایفا می کنیم و دوست داریم از صدای خود به نحو مناسبی استفاده کنیم.
با وجود اینکه کارکرد مجرای تنفسی بیشتر مردم سالم است، برخی افراد در حفره های بینی، حلق، حنجره، نای، ششها، یا عضلات تنفسی شان، که نفس کشیدن را میسر می کند، مشکلاتی دارند. هر اختلالی در اندامهای تنفسی با کارکرد آنها ممکن است باعث اختلالات صدا بشود.
۱ نظر