این حالت ممکن است باعث زخم شدن تارآواها، در تماس با یکدیگر، در حین تولید صدای بسیار بم بشود. در حقیقت، صدای پرورش یافته ی خوانندگان بم اگر بسیار بلند تولید شود، ضمن حفظ سلامت حنجره، هیچ مشکلی ایجاد نمی کند.
هرچه شدت صدا افزایش یابد، تارآواها مدت بیشتری را در هر نوسان ارتعاشی در وضعیت بسته می مانند و افزایش شدت صدا با افزایش حرکت ارتعاشی تارآواها مشخص می شود. به نظر می رسد هرچه شدت افزایش یابد، بالارفتن تنش تارآواها از سرعت جریان هوا جلوگیری می کند و فشار زیر چاکنای را افزایش می دهد.
در سطوح بم تر، این تنش در حین صداسازی های شدید، به حداقل می رسد. برای مثال، این کار خوانندگان را وامیدارد که در تولید صداهای بم با شدت های گوناگون، هوای بازدم را زودتر از تولید صداهای زیر خارج کنند. ظاهرا، سخنرانان یا خوانندگانی که به طور ممتد به صدای بلند نیاز دارند می توانند با گسترش مهارتهای استفاده از بازدم، تکیه ی بیشتر روی افزایش فشار هوای زیر چاکنای، افزایش سرعت جریان هوا، و تکیه ی کمتر روی افزایش انعطاف پذیری حنجره، برای دستیابی به صدای بلندتر، از سازوکارهای حنجره شان به طور مناسب تر استفاده کنند.
چنانچه با وجود لارنژیت، شخص برای صحبت کردن تلاش کند، معمولا ممکن است لارنژیت مزمن یا مشکلات شدیدتری برای صدا ایجاد کند. التهاب گذرای تارآواها، کیفیت و بلندی صدا را دگرگون می کند و باعث می شود شخص با تلاش و زحمت صحبت کند. افزایش تلاش و تقلا، تحریک پذیری تارآواها را بالا می برد و بدین سان باعث وخیم تر شدن مشکل می شود. سرانجام، اگر این قبیل پر کاری ها به مرور زمان ادامه پیدا کند، ممکن است چیزی که زمانی التهابی گذرا بود، به ضخیم شدگی شبه پولیپ ماندگارتری تبدیل بشود، که گاهی اوقات به پولیپ (متمرکز تر) یا ندول تارهای صوتی می انجامد. به همین دلیل باید با برطرف کردن علت استفادهی بد از تارآواها، و در صورت امکان، استراحت مطلق دادن به صدا، برای دوره ای کوتاه دو تا سه روز، لارنژیت عملکردی را هرچه زودتر درمان کرد. استراحت صدا، برای بیشتر اختلالات صدا، در حقیقت یک درمان نیست.
ولی در مورد لارنژیت ناشی از ضربه، حکم درمان را پیدا می کند. استراحت مطلق صدا یعنی چند روز از صداسازی و پچ پچ پرهیز کنید، که معمولا این کار کافی است تا تورم لبه های تارهای صوتی کاهش پیدا کند و تارآواها به شکل طبیعی خود برگردند. به یاد بسپارید که استراحت صدا برای سرعت بخشیدن به بهبودی سطح تحریک شدهی تارهای صوتی تجویز می شود و هنگام استراحت صدا نباید پچ پچ کرد.
زیرا، پچ پچ (همان گونه که بیشتر مردم انجام می دهند) باعث حرکت بسیار زیاد تارهای صوتی می شود، و احتمالا بر اثر سایش سطوح تارهای صوتی با یکدیگر، این سطوح آسیب می بینند. پژوهشها نشان می دهند که در حین پچ پچ بلند، فعالیت عضلات بازدم و جریان هوا افزایش می یابد، و اغلب ممکن است تارهای صوتی کاذب به ارتعاش درآیند (پیرل و مک کال، ۱۹۸۶). علت لارنژیت ناشی از ضربه باید مشخص و از آن جلوگیری شود. اگر این پرکاری مدتی ادامه پیدا کند، تغییراتی از قبیل ضخیم شدگی شبه پولیپ، ندول، یا پولیپ تارهای صوتی ممکن است به وجود آید.
۱ نظر