از جز تا الکترونیک
هرچند بحث بر سر ارتباط متقابل موسیقی و اعتیاد بحثی جدید نیست و نزدیک به ۱۰۰ سال سابقه دارد، به دلایل مختلفی اولین گزینه ای که در این ارتباط به ذهن می رسد دهه ۶۰ است. در دهه ۱۹۳۰ هم زمان با شکل گیری و تکامل موسیقی جز، استفاده از الکل، مواد مخدر شادی آفرین و بعدها هروئین در میان نوازنده ها و خواننده های جز متداول شد. در اواسط دهه ۳۰ توجه مردم هم به این مسئله معطوف شد و اولین نمونه های مطالب هشدار دهنده و ضد استفاده مواد مخدر در میان اهالی موسیقی جز در روزنامه ها منتشر شد. تا زمانی که موسیقی سوئینگ موسیقی مردم پسند روز بود، مخدرهای مورد استفاده موزیسین های جز، مخدر هایی سبک بودند.
با ظهور یاغیان انقلابی در موسیقی جز و شکل گیری سبک بی-باپ، مخدرهای سنگین چون هروئین از سوی برخی از سرکش ترین و خلاق ترین نوازنده های بی-باپ مورد استفاده قرار گرفت. نوابغی چون چالی پارکر که تبهر افسانه ای اش در نوازندگی سکسفون شهره جهان است اما مسئله اعتیاد او هم نه به اندازه شهرتش اما به مقیاس قابل توجهی شناخته شده است.
آن چه باعث شده تا ۱۹۶۰ در ارتباط میان موسیقی و مواد مخدر پررنگ تر باشد شاید ذات پر آشوب این دهه باشد. دهه ای با انواع رویدادهای رادیکال اجتماعی، سیاسی و هنری و صد البته ظهور خرده فرهنگ هیپی و موسیقی راک و ظهور سبک «سایکه دلیک راک» یا «راک روان گرادان».
سایکه دلیک راک
در هنر معاصر، واژه سایکه دلیک در کنار موصوف های دیگر با ظهور شعرا و نویسندگان «نسل بیت» و در ارتباط با نوع خاصی از مواد مخدر روان گران و قارچ های سمی روان گردان، استفاده شد. البته خود واژه سایکه دلیک را اولین بار پزشکان در سال ۱۹۵۶ وارد ادبیات حرفه ای خود کردند. این واژه را کنار موصوف های دیگری چون هنر، فرهنگ، سینما، موسیقی و مُد نیز می بینیم.
در موسیقی، این واژه حتی نام یکی از زیرشاخه های سبک راک شده است. سبک سایکه دلیک راک، یکی از زیرگروه های موسیقی راک است که ظهور آن به دهه ۱۹۶۰ بر می گردد. سبکی که موسیقی آن یا تحت تاثیر مواد مخدر روان گردان، الهام گرفته از آن، شبیه سازی شده موسیقایی از حالت های ناشی از مصرف این مواد یا یادآور فرهنگ سایکه دلیک و فرهنگ مواد مخدر است.
در میان مخدر های روان گردان، ال اس دی شایع ترین استفاده را در میان اهالی این سبک داشته و در موسیقی و تلاش در باز تولید یا شبیه سازی حالات ناشی از مصرف ال اس دی، خلق چنین فضایی هم با نوع خاصی از نوازندگی میسر است و هم با استفاده از فنون استودیویی و استفاده از عوامل غیر موسیقایی چون تاباندن نور و تصاویر خاص.
۱ نظر