گفتگوی هارمونیک
چرخه‌ی صوتی پیشاپیش استفاده از نمونه برداری در موسیقی تکنو، هاوس و «اسکرچینگ» هیپ‌هاپ را نشان می‌داد. علاوه بر این رویکرد «حذف و اضافه» طعنه آمیز (مجازی) آثار متاخر اشتوکهاوزن (که عناصری از هر دو رده‌ی موسیقی پست و والا را به کار می‌گرفت) به‌شدت بر آهنگساران راک و پاپ بیشماری در دهه‌ی ۷۰، ۸۰ و ۹۰ میلادی اثر گذاشت. برای مثال فرانک زاپا و گروه «رزیدنت».
قابل ذکر است که جاز پست مدرن تا حد زیادی بر موسیقی پاپ و راک معاصر تاثیر داشته است. این موضوع از دو منبع اصلی ریشه می‌گیرد؛ ابداعات «چارلی پارکر» در دوره‌ی بلافاصله پس از جنگ و آرنولد شونبرگ، با این تفاوت که در این زمان کارش زیاد شبیه به آثار آتونال پیش از جنگ جهانی اول نبود.
ادغام این دو شیوه به گسترش جاز آزاد در دهه‌ی ۵۰ توسط «آرنت کالمن» منتج شد که نوید بخش نسل تازه‌ای از موسیقیدانان در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ بود.
برای مثال «جان کالترن»، «آلبرت آیلر» و «سان را». جاز آزاد تا حد زیادی بر بسیاری از موسیقیدانان راک آوانگارد تاثیر داشت. برای مثال: «کاپیتان بیفهارت» و به‌طریق کاملا متفاوتی «استوگس» و «لورید» (که سرانجام با کالمن روی آلبوم «راون» کار کردند). این هنرمندان خودشان بر پیدایش موسیقی پانک در دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ تاثیر گذار بودند.
در دهه‌ی ۷۰ «مایلز دیویس» با تلفیق عناصر «فانک» و راک درون صدایش، به‌طور قابل توجهی در آلبوم‌اش تحت عنوان (Bitch’s Brew) به احساسات پاسخ گفت. مجددا این امر منشا اثر زیادی بر موسیقی جاز و راک معاصر بوده است.
وضعیت موسیقی در دوره‌ی پست مدرن
به‌عنوان یک وضعیت موسیقایی، موسیقی پست مدرن بعد از دوره ی مدرن واقع شده، در حال حاضر که موسیقی عمدتا به‌عنوان یک کالا و یک فرهنگ، ارزش‌گذاری شده است، نه فرمی از بیان مدرن ایده‌آلی برای خودش. بعضی مولفان پیشنهاد کرده‌اند که گذار در موسیقی از مدرن به پست مدرن در اواخر دهه‌ی ۶۰ بخشی به تاثیر از موسیقی (psychedelic) و آلبوم‌های متاخر بیتل‌ها اتفاق افتاده است.
در دهه‌ی ۷۰ وضعیت پست مدرن با ظهور دیسکو، پانک راک، «هوی متال»، هیپ هاپ و موسیقی کانتری به‌تازگی تجاری شده ادامه یافت.
بنابراین تفاوت موسیقی مدرن و پست مدرن این است که در موسیقی مدرن توجه به بنیان‌ها و بیان متفاوت موسیقی است. از طرفی در موسیقی پست مدرن، کالای فروخته شده توسط شرکت‌های موسیقی و ستارگان پاپ، بنیان‌های موسیقی به شمار نمی‌آیند، بلکه انگاره‌های فرهنگی که موسیقی را در بر گرفته از طریق فیلم، تلویزیون و رسانه‌های دیگر طنین می‌اندازد.
عوامل و تئوری‌‌های پست مدرنیته در موسیقی
برای بعضی، پست مدرنیته، مدرنیته را تخریب می‌کند، تئودور آدورنوی منتقد از بارزترین افرادی است که معتقد است جریانات موسیقی بعد از سریالیزم، ابتذال مدرنیته را نشان می‌دهد. بعضی دیگر معتقدند که پست مدرنیته نشانه‌ی کاپیتالیسم متاخر و زوال هویت فراروایی نظیر حالات قومی (واحد‌های ملی) است.
تئوری پیشرفته‌ی دیگری وجود دارد بر این مبنا که موسیقی پست مدرن واکنش صریحی است به رشد و توسعه‌ی جوامع مصرفی و خواستار انسجام و ارزش زیباشناختی از مصنوعات و الگوهای آن جامعه است.
برگردان: سوسن قیصرزاده
منبع: WIKIPEDIA 2005
۱ نظر