گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

ساموئل زیگمونتوویچ (۲)

زیگمونتوویچ دو طبقه از ساختمان سنگ قهوه ای پنج طبقه اش را در پارک اسلوپ بروکلین به دفتر کارش اختصاص داده در حالیکه همسرش، لیزا برونا، و دو پسرش نیز در همانجا ساکنند. شاگرد ۲۵ ساله او نیز در زیرشیروانی زندگی می کند. زیگمونتوویچ از مشتری هایش در “سالن” که اتاقیست با پنجره های بسیار بزرگ، مبلمان قدیمی ناهماهنگ، یک پیانوی بزرگ و بوفه هایی شامل طرح های تمام آلات موسیقی که تا کنون لمس کرده است، پذیرایی می کند. طرح بزرگی از یک ویلنسل– متعلق به یویو ما – بر دیوار اتاق خودنمایی می کند.

در حالیکه زیگمونتوویچ روزانه ۱۵ ساعت کار می کند اما تعداد ویولون هایی که در طول سال می سازد به ندرت از ۶ دستگاه تجاوز می کند. تعداد افراد لیست انتظار او ۳۰ نفر است که ساخت ویولون های آن ها حدودا ۵ سال به طول می-انجامد.

هزینه ساخت هر ویولون جدید تقریبا ۳۵۰۰۰ دلار و هزینه ساخت هر ویلنسل ۹۰۰۰۰ دلار است که نه تنها برای سفارش دهندگان (که اغلب موسیقیدانند تا کلکسیونر) هزینه معقولیست بلکه برای زیگمونتوویچ، نیز درآمد خوبیست، زیرا او تنها به همین شغل بسنده کرده است. زیگمونتوویچ ۲۰ درصد کل هزینه را در ابتدای کار تحویل گرفته و سپس قراردادی را با مشتری امضا می کند که به گفته خودش شامل یک عبارت تاهیتیایی نیز می شود: “امیدوارم بتوانم سفارش شما را در طول ۴ سال به پایان برسانم.”

اگر مشتری نتواند تا پایان ۴ سال صبر کند هر وقت که بخواهد می تواند پول خود را پس بگیرد. زیگمونتوویچ می گوید: “کم کم فهمیدم که سفارش های بسیار زیادی قبول کرده ام. اگر به استراحت احتیاج داشته باشم چه؟”

زیگمونتوویچ ساخت ویولون را به بازی شطرنج تشبیه می کند: “باید حواستان جمع باشد که چگونه حرکت هایی که امروز انجام می دهید در آینده تاثیرگذار خواهند بود.” قدم اول انتخاب چوب است. او اغلب برای قسمت روی ویولون از چوب صنوبر دولومیت ایتالیا استفاده می کند. برای قسمت پشت، دو طرف و دسته ویولون از چنار موج دار بالکان، از چوب بید برای بخش های داخلی و دیواره ها، از چوب گلابی یا سپیدار ایتالیایی برای خاتم کاری و از آبنوس سریلانکایی برای روی دسته استفاده می شود.

پیچ های کوک و tailpieces نیز از یک عرضه کننده چوب ماهون کوهی در اُرگون تهیه می شوند. او سپس قطعات را با یک اره نواری راکوِل ۶ پایی و دستگاه اتصال/برش (jointer/paler) اینکا برش می دهد. هرچه کار ظریف تر باشد نیاز به ابزار آلات دست ساز نیز بیشتر می شود. چاقوهای او که هر ساعت یکبار تیز می شوند به هیچ عنوان از دسته چوبی خود بیرون نمی زنند در نتیجه کار با آنها راحتتر است.

با باریکتر شدن پشت و روی ویولون، زیگمونتوویچ از یک کاردک فولادی استفاده می کند و این کار را در شب و زیر نور چراغ مطالعه انجام می دهد تا هیچگونه سایه ای مزاحم کار نباشد. برای شکل دادن به دو طرف ویولون، چوب چنار را با bending iron حرارت می دهد.

پس از وصل کردن قطعات به یکدیگر و قبل از ورنی زدن، ویولون ها زیر نور آفتاب یا اشعه ماوراء بنفش گذاشته میشوند. زیگمونتوویچ، در واقع، از یک دستورالعمل قرن شانزدهی استفاده می کند که بدین ترتیب صمغ کاج را با روغن بزرک مخلوط کرده و آن را برای چند روز حرارت می دهد. استفاده از مخلوط بر روی ویولون لحظه حساسی است زیرا به گفته زیگمونتوویچ: “در این لحظه است که ویولون از یک جسم بی جان به یک موجود زنده تبدیل می شود.” سرانجام، او زه ها و خرک ها را که پس از هفته ها آزمایش توسط موسیقیدان های متعدد انتخاب شده اند را به بدنه اضافه می کند.

forbes.com

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است