گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

هنرستان موسیقی یا مدرسه تربیت بدنی!؟

خاطرات یک هنرستانی

چندین سال است که از آن
زمانها سپری شده و به نوعی علاقه ای به تجدید خاطرات آن دوران ندارم، چه رسد به
اینکه راجع به این موضوع بنویسم. اما به اصرار برخی دوستان تصمیم گرفتم این مطالب
تهیه کنم و برای شما دوستان ارسال کنم تا با وضعیت آموزش موسیقی در کشور – حداقل در
۱۴ سال پیش – آشنا شوید. بین خودمان بماند اما دوران بسیار مسخره ای بود، آدمهای
عجیب و غریب، البته نه همه اما متاسفانه اغلب آنها…

تابستان سالی که پنجم دبستان را تمام کردم رفتم به کلاسهای آزاد (شبانه)
که در آن هنگام در هنرستان موسیقی دایر می شد. موسیقی ارف بود که تدریس می شد و
چیزهای دیگه مثل پیانو، فلوت، سه تار، سلفژ و … من سلفژ و نت خوانی را شروع کردم
و بعد از ۲ ماه و خورده ای، مسئولین آموزشی به من پیشنهاد ادامه تحصیل موسیقی در
هنرستان را دادند. من هم با خوشحالی قبول کردم و این شد که وارد هنرستان موسیقی شدم.

سه سال اول هنرستان یعنی اول، دوم و سوم راهنمائی خیلی فشار درس داشتیم،
چون علاوه بر مدارس راهنمائی که همه ۱۳- ۱۲ تا موضوع جزو دروس سالانه آنها بود، به
ما ۷ – ۶ تا درس موسیقی هم اضافه شده بود و دیگر خودتان فکرش را بکنید…

مثلا” در کنار تئوری موسیقی استاد کمال پورتراب باید آموزش دفاعی هم می
خواندیم (تصور کنید!)، نکته جالب اینجا بود که به دومی اهمیت بیشتری داده میشد!

از من بپرسید می گویم که هنرستان بیشتر به مدرسه تربیت بدنی شبیه بود، چون
یکی از درسهائی که می توانم بگویم به طور جدی، هر روز داشتیم، ورزش بود که شامل
فوتبال، زوو، خرپلیس و … بود! چرا که اغلب مجبور بودیم، وقتی معلم فلان درس به
هزار و یک دلیل نیامده بود و یا اصلا” چنینن معلمی برای آن درس وجود نداشت، ورزش
کنیم !؟

خلاصه بلبشوئی بود! دوره ای که من هنرستان بودم از هر مقطع
تحصیلی یک کلاس بیشتر نبود. بخوبی به خاطر دارم که که کلاس ما هم ۱۱ نفر بود. در آن ۱۱ نفر، از هر مدل آدمی که می خواستید پیدا میشد.

از خودم
شروع میکنم، یک آدم بسیار ساکت و آرام که هیچ موقع هم دنبال دردسر نمی گردد، بغل
دستیم یکی بود که هر روز باید یک فیلم اکشن (Action) برای ات تعریف می کرد، آن هم به صورت سه
بعدی (!) که معمولا” بعد از اتمام صحبت هایش من حتما” باید شیشه عینکم رو تمیز می کردم!

و یا آن همکلاسی در مواقعی که با بچه های دیگر صحبت می کرد، با زیپ لباس یا
با یق‍ه کت یا با دگمه ات ور می رفت، چقدر هم سر این قضیه کتک می خورد از بچه ها،
ناظم، معلم و…

یکی دو نفر هم بودن که از همان موقع معلوم بود گروه
خونی شان (به قول یکی از استادان) به موسیقی می خورد که یکی از آنها را هنوز هم
۳-۲ هفته یکباری می بینم و قهوه ای با هم می خوریم و گپی میزنیم. ولی دیگری مشغول
ادامه تحصیل در رویال کالج لندن هست.

هر چقدر فکر می کنم میبینم که هنرستان
عجیبی بود چون مسئولین و هنرجویان هیچ موقع نتوانستند یکدیگر را جذب کنند. مثلا”
همین دوست بنده که الآن مشغول تحصیل در رشته پیانو در لندن هست، همواره سر نواختن
پیانو در هنرستان از طرف ناظم و برخی معلمین کتک می خورد.

می دانید چرا؟
برای اینکه زنگ تفریح حق نداشتیم در کلاس و ساختمان بمانیم و ساز بزنیم! البته
دوست بنده هم موجود لجبازی بود چون بلافاصله بعد از حرف ناظم شروع به نواختن می کرد!

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است