سال های نیویورک (۱۹۶۱-۱۹۶۸)
سان را و تعدادی از موزیسین های اصلی گروهش (آلن، گیلمور و بویکینز) در جولای ۱۹۶۱ شیکاگو را ترک کردند و پیش از مستقر شدن در نیویورک سیتی تا پایان سپتامبر در مونترال ماندند. در ابتدا، یافتن مکان هایی برای کنسرت برای آنها دشوار بود و آنها همچنین مجبور شدند که به دلیل گرانی هزینه ها با یکدیگر زندگی کنند. این ناامیدی باعث ایجاد تغییرات بزرگی در موسیقی آرکسترا شد زیرا موسیقی سان را دوره ای تجربه گرایانه را پشت سر گذاشت که از موسیقی فیری جز (free jazz) تأثیر گرفته بود.
آرکسترا در ماه مارس سال ۱۹۶۶ توانست اجرای دوشنبه شب های سالن اسلاگ (Slug’s Saloon) را از آن خود کند که این اجراها باعث شد به مخاطبان و شهرت جدیدی دست پیدا کند. استقبال نسل بیت و طرفداران اولیه جریان سایکدلیک، سان را، را در این دوره به اوج رساند. سان را و گروهش به مدت یک سال و نیم به طور مرتب (و حدود ده سال پس از آن هر چند وقت یک بار) در اسلاگ به اجرا پرداختند که در میان مخاطبان او، منتقدان موسیقی و موزیسین های برجسته موسیقی جز به چشم می خوردند.
نظرهای متفاوتی درباره موسیقی سان را وجود داشت (و حضور کسانی که برنامه ها را بر هم می زدند نیز خیلی غیر عادی نبود)، اما سان را به خوبی از طرف دو تن از معماران موسیقی بی پاپ مورد تشویق قرار گرفت: دیزی گیلسپی (Dizzy Gillespie) یک بار خطاب به سان را اینگونه به او انگیزه بخشید که «ادامه بده سانی، آنها می خواستند همین بازی مزخرف را سر من هم در بیاورند». زمانی که یکی از منتقدان سان را گفت که موسیقی او «خیلی خیلی خارج است»، تلونیوس مانک (Thelonious Monk)، پیانیست، در جواب گفته بود که «بله، اما ریتمش بسیار قوی است.»
سان را در سال ۱۹۷۱ به سرتاسر مصر سفر کرد و همراه با صلاح رجب (Salah Ragab)، درامر مصری، به اجرای کنسرت پرداخت. سان را بار دیگر در سال ۱۹۸۳ به مصر رفت و همراه با صلاح رجب آثاری را ضبط کرد (Sun Ra Meets Salah Ragab).
سال های فیلادلفیا (۱۹۶۸ تا دهه ۱۹۹۰)
وقتی که در سال ۱۹۶۸، ساختمانی که محل اقامت سان را و گروهش در نیویورک بود برای فروش گذاشته شد، سان را و آرکسترا به جرمن تاون در فیلادلفیا نقل مکان کردند. در واقع، خانه خیابان مورتن تا زمان مرگ سان را، مرکز فعالیت های آرکسترا باقی ماند.
علیرغم اینکه ساکنان خیابان مورتن گاهی از سر و صدای تمرین های آرکسترا شاکی می شدند اما معتقد بودند که سان را و گروهش به خاطر صمیمت، دوری از مواد مخدر و رابطه خوبشان با جوانان محله همسایه های خوبی بودند. دنی تامپسون (Danny Thompson)، ساکسیفونیست، در همان محله مغازه ای به نام Pharaoh’s Den که از آن خودش بود را اداره می کرد.
یک بار رعد و برق به درختی در خیابان آنها زد و آن را سوزاند، سان را این را به فال نیک گرفت و جیمز جکسون (James Jacson)، نوازنده چند ساز بادی، با استفاده از چوب سوخته تنه درخت درام Cosmic Infinity را ساخت. گروه آرکسترا هنوز هم برای برنامه دوشنبه های خود در اسلاگ و دیگر برنامه ها به نیویورک رفت و آمد می کردند.
سان را و آرکسترا نخستین تور کنسرت های خود را در ساحل غربی ایالات متحده در اواخر سال ۱۹۶۸ آغاز کردند. آرکسترا با واکنش های گوناگونی مواجه شد؛ حتی هیپی ها که به گروه های ساکدلیک مانند Grateful Dead عادت داشتند نیز با تماشای اجراهای آرکسترا با ۲۰ تا ۳۰ موزیسین، رقاص، خواننده، آتشباز و نورپردازی سنگین سر در گم می شدند.
جان برکز از مجله Rolling Stone نقد مثبتی بر کنسرت آرکسترا در کالج ایالت سن خوزه نوشت که به دنبال آن عکس سان را در تاریخ ۱۹ آوریل ۱۹۶۹ بر روی جلد این مجله چاپ شد تا سان را و نگاه نفوذ ناپذیرش را به میلیون ها نفر خواننده معرفی کند. در جریان این تور کنسرت بود که دمن چویس (Damon Choice)، ویبرافونیست که در آن زمان دانشجوی هنر بود، نیز به آرکسترا پیوست.
۱ نظر