گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

گفتگو با پولینی (۳)

سال ۲۰۱۱ فرصتی است تا بخش بزرگی از فعالیت های پلینی مورد ارزیابی قرار گیرد. زیرا در این سال پلینی ۵ کنسرت را در ۵ ماه در فصل سالن جشنواره سلطنتی بر روی صحنه برد که هم فرصتی بود برای به نمایش گذاشتن تاریخ موسیقی پیانو و هم بیانگر رابطه اش بود با این موسیقی. او با کنسرت آثار باخ در ماه ژانویه برنامه خود را آغاز نمود. سپس آخرین سونات های بتهوون و شوبرت را اجرا میکند. پس از آن نیز در برنامه ای فرانسوی به اجرای شوپن، دبوسی و بولز می پردازد و در پایان نیز در ماه می اجرایی از آثار شومان، لیست و اشتوکهاوزن خواهد داشت.

پلینی می گوید: «تقریبا هر سال در لندن رسیتالی را اجرا کرده ام و رابطه ای بسیار قوی با مخاطبان لندنی خود دارم. من شیوه موسیقی گوش دادن آنها و علاقه عمیقشان به موسیقی را دوست دارم، پس فکر کردم که می توان کنسرتی بزرگ تر و متفاوت تر برگزار کرد. من این آثار را بارها اجرا کرده ام و همه آنها از آن دسته آثار بسیار مهم برای پیانو هستند. وقتی همه آنها در کنار یکدیگر قرار می گیرند، دنباله ای را تشکیل می دهند که بخشی از داستان موسیقی پیانو است اما این دنباله، متحجر و محدود نیست. این آثار با من و علایق موسیقیایی من پیوند خورده اند، پیوندی بسیار نزدیک. در نتیجه این دنباله به نوعی راه شخصی و داستان شخصی من نیز هست.»

پلینی در سال ۱۹۴۲ در میلان به دنیا آمد. پدرش، جینو پلینی، معمار شناخته شده ای بود. در واقع او از اولین کسانی بود که در دهه سی، معماری مدرن را در ایتالیا معرفی کرد. او همچنین موزیسینی آماتور اما مشتاق بود. مادرش پیانیست و خواننده بود و داییش فاستو ملوتی مجسمه ساز مدرن بزرگی بود. «من در خانواده ای اهل هنر و هنرمند بزرگ شدم. آثار قدیمی و جدید در کنار یکدیگر و به عنوان بخشی از زندگی به چشم می خوردند و این نکته کاملا عیان بود.»

استعداد موسیقیایی پلینی خیلی زود کشف شد و در ۶ سالگی فراگیری پیانو را آغاز کرد. او به خاطر می آورد که پس از عمل لوزه هایش صفحه کنسرتوهای براندنبورگ را به او هدیه دادند و او را به کنسرت توسکانی نی در لا اسکالا بردند. در ۱۵ سالگی پس از اجرای رسیتال اتودهای شوپن، روزنامه های ایتالیا نقدهای فراوانی درباره او نوشتند. علیرغم اینکه پلینی به کنسرواتوار میلان می رفت

، تحصیل در مدرسه عادی را در کنار موسیقی ادامه داد. «من به موضوعات مختلف علاقه داشتم و تنها همین اواخر بود که فقط بر پیانو متمرکز شدم. البته اینطور نبودم که نخواهم خودم را وقف موسیقی کنم بلکه برعکس. مسئله این بود که زیاد به آینده ام فکر نمی کردم. هرچند وقتی به گذشته نگاه می کنم به این نتیجه می رسم که هیچ سبک زندگی دیگر نبود که واقعا بتوانم به جای این زندگی کنونی انتخاب کنم.»

علیرغم ادعاهای پلینی فعالیت های او پس از موفقیتش در ورشو خیلی هم بدون درد سر نبوده است. تور آمریکای او کنسل شد و اولین کنسرتش در لندن در سال ۱۹۶۳ که در آن همراه با ارکستر سمفونیک لندن به اجرای کنسرتو پیانو سوم بتهوون پرداخت توسط روزنامه تایمز «کاری عجله ای» توصیف شد که در آن تنها هدف پیانیست «نواختن نت ها و تمام کردن اثر بود.»

پلینی مدت کوتاهی شاگرد آرتورو بندتی میکل آنجل بود و پس از آنکه رپرتوار خود را با آثار برجسته کلاسیک و رمانتیک گسترش داد، عمیقا به موسیقی معاصر پرداخت. پلینی در دهه ۶۰ با موسیقی اشتاکهاوزن و بولز ارتباط گرفت که کنسرتو پیانوی دوم بولز به امضای پلینی تبدیل شده است. پلینی این قطعه را در آوریل در سالن جشنواره سلطنتی به اجرا درآورد. «این قطعه همه چیز را در بر می گیرد، شاهکار است! آن جنبه احساسی که در آثار درخشان گذشتگان بسیار ارزشمند است به خوبی در این قطعه به چشم می خورد. این قطعه باید خیلی بیش از این مورد توجه مردم قرار بگیرد و مردم باید آن را خیلی بهتر از این درک کنند.»

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است