هر بار که “Sweet Home” را از رادیو می شنوم، سعی می کنم که معنی آن را بفهمم اما نهایتا تسلیمِ گروو (groove) قوی آن می شوم. البته در “Delta Swamp” گروو های فراوانتری وجود دارند. مانند “Stone Fox Chase” از “Area Code 615″، حتی اگر نام و عنوان آهنگ هم چیزی را برایتان تداعی نکنند، تمِ تیرهء ریف هارمونیکای آن را در “The Old Grey Whistle Test” به خاطر می آورید. وقتی که این قطعهء سازی را برای اولین بار شنیدم، فهمیدم که چقدر به گروه فانکِ معاصری مانند جنگ (War) نزدیک است.
سپس به بخش وهم آور کوبه ای وارد می شود و همه فکر می کنند که اثری از گروه “the Raincoats” است که گروهی پست پانک (post-punks) و پلی ریتمیک به شمار می رود.
یک دهه پس از انتشار رسمی “Stone Fox Chase”، این اثر به منبع ارزشمند برک بیت هیپ هاپ تبدیل شده است. این در حالیست که “Area Code 615″، در واقع، گروهی از موزیسین های میهمانی بودند که بیشتر با هنرمندان کانتری کار می کردند.
اثر دیگری که از این سی دی الهام گرفته، می سی سی پی دلتای (Mississippi Delta) بابی جنتری (Bobby Gentry) با هورن های قوی، وکال های خشن و فانک بی پایان است که بیشتر به قلمرو R&B لی دورسی (Lee Dorsey) و اینز فاکس (Inez Foxx) متعلق است تا دنیای کانتری-پاپِ گلن کمپل (Glenn Campbell) و تمی وینت (Tammy Wynette).
در کتابچه مفصل “Delta Swamp”، نشان داده شده است که چطور موسیقی سیاه پوستان و موسیقی سفید پوستان در اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ در جنوب به هم گره خورده بودند. فیل والدن (Phil Walden) که لیبل برجسته راک جنوب، یعنی کپریکورن (Capricorn)، را تأسیس کرد، خود، در ابتدا مدیر اتیس ردینگ (Otis Redding) بود – این لیبل اثرهایی از گروه هایی مانند برادران آلمن (Allman Brothers)، گروه مارشال تاکر (Marshall Tucker Band)، وت ویلی (Wet Willie)، گریندرسوئیچ (Grinderswitch) و… را منتشر نموده است – تأمین مالی کپریکورن را آتلانتیک رکوردز بر عهده داشت.
در واقع، والدن از طریق دوستیش با جری وکسلر (Jerry Wexler)، ژورنالیستی که در بخش هنرمند و رپرتوار (A&R) مشغول به کار شده بود، لیبل خود را از نظر مالی حمایت می کرد. در اصل، جری وکسلر بود که که عبارت “ریتم و بلوز” (rhythm and blues) را برای اولین بار ترکیب کرد و مورد استفاده قرار داد.
اگر دلتا سوامپ (Delta Swamp) ایرادی داشته باشد، این است که بیشتر متوجه موسیقی سول است و موسیقی جز آن تقریبا کافی نیست. بخش هیجانیِ هیپی-فیوژنِ موسیقی راک جنوبی که اجراهای زنده (و بدون آمادگی پیشین) ۲۰ تا ۴۰ دقیقه ای را نیز در بر می گرفت
، هیچ گاه به رسمیت شناخته نشد (گروه آلمن از پیشگامان این نوع برنامه ها بودند).
کلا این گزیده آثار، از هارد راک – صحنه گردانان ِپوپولیستی مانند الوین بیشاپ (Elvin Bishop)، گروه چارلی دنیلز (Charlie Daniels Band)، مولی هچت (Molly Hatchet) – منحرف شده و به سمتی رفته که حال و هوایی غیر از راک دارد – لینک ری (Link Wray)، جانی کش (Johnny Cash)، خواننده های سول چشم آبی مانند بز اسکگز (Boz Scaggs) و بیلی ورا (Billy Vera) – به نظرم خوانندگان جوان سول فقط می توانند تا حوزه گیتار “hard’n’heavy” پیش بروند. اما آیا واقعا لازم هست که در اینجا از گروهی مثل ستاره بزرگ (Big Star) که هیچ وقت فکر نمی کرد، در حالی بر روی صحنه بیاید که پشت سرش پرچم ایالات متحده آمریکا باشد، اسمی بیاوریم؟
راک جنوبی با آن بخش راک دهه ۷۰ که مایه های بلوز نیز دارد و بوگی نامیده می شود، همپوشانی دارد. بوگی گروه های مختلفی را از “ZZ Top” گرفته تا گروه های کوچکی مانند “Humble Pie” که در آمریکا بیشتر از کشور خودشان شناخته شده هستند را در بر می گیرد. بوگی یک تعریف فنی نیز دارد: دوست موسیقیدانی توضیح می دهد که در بوگی ریتم ۴/۴ به جای اینکه بر ۱۶ نت تقسیم شود، بر ۱۲ نت تقسیم می شود و بر سومین قسمت هر ضربه (beat) هم سینکوپیشن (syncopations) هایی دارد. اما بهترین راه برای درک آن مثال زدن است: “Get It On” از تی رکس، “Slow Ride” از فوگات، Whatever You Want از استیتس کو (Status Quo).
eivalla,khoob bood makhsoosan paragraph e 3!.
oon avvale matn ahange “sweet home alabama” e,”lynyrd skynyrd” naboode?
manba’e neveshte haro ham bezarin,lotfan.
merci,vase manba’.
moshkele sweet home…ham hal shod,3noghtash tarjome nashode bood!