گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

بعد از انقلاب در کشور ما همواره به دلیل نبود تریبونی برای
معرفی موسیقی خوب، تنها مکان عرضه و معرفی این کالاهای فرهنگی، نوار فروشی ها بوده
است! متاسفانه بیشتر نوار فروشی ها از کم و کیف آثاری که به فروش گذاشته می شود بی
خبر بوده و حتی گاهی آنها را نسبت به رنگ جلد طبقه بندی می کنند!

نوارفروشی های بزرگ هم که انگشت شمار هستند، کمی با دقت نوارها را می
چینند و سعی می کنند برحسب هنرمند مصنف، این آثار را در کنار هم قرار دهند. اما
تعداد نوارهایی که بصورت قارچگونه به بازار می آیند بسیار زیاد می باشد، بگونه ای
که نوار فروشی ها را مملو از آثار پوچی کرده که باعث گم شدن محصولات خوب موسیقی –
که عموما” هم بی سر و صدا وارد به بازار می آیند – در این گرداب می شود.

یکبار نگاهم در یک نوارفروشی، به یک اثر بی نظیر افتاد (که مظلومانه در
میان انبوهی از نوارهای بازاری احاطه شده بود) با خود فکر کردم که اگر این قبیل
آثار قابشان حداقل ۲ سانتیمتر از بقیه بزرگتر بود، موسیقی ما چه پیشرفتهایی که نمی
کرد …!

این مشکل به موسیقیدان چندان ارتباط ندارد ولی گاهی کم لطفی هایی هم
از هنرمندان سر می زند … کمبود ایمان کاری در موسیقیدانان خوب ایرانی چندی است که
اقلیت علاقمند به موسیقی جدی را نیز را نیز دلسرد کرده است.

تا کنون چندبار برای شما پیش آمده با ذوق و شوق اثری از
موسیقیدان مورد علاقه تان خریداری کردید و با گوش دادن به آن اطمینان پیدا کردید که
هنرمند مورد نظر شما به کمی پول نیاز داشته و برای همین منظور مجموعه نه چندان خوبی
را برای انتشار فراهم کرده است ؟! اما امروز تعداد اینگونه آثار بازاری کم نیست، در
واقع این بی انگیزگی زمانی برای موسیقیدان روی می دهد که موسیقیدان استقبالی از اثر
پرمایه اش ندیده و انگیزه خود را از دست داده است. (البته این اتفاق در مورد
موسیقیدانانی صادق است که ایمان کاری ندارند؛ نقطه عکس این دسته، موسیقیدانانی چون
حسین دهلوی که تا کنون به دواثر گرانقدر خود بسنده کرده)

heshmat sanjari

حشمت سنجری و ارکستر سمفونیک تهران

تولید آثار
کم کیفیتی که حتی گاهی سازندگان شان به بی دقتی خود در ساخت آن اعتراف می کنند، در
چند سال اخیر روندی رو به رشد داشته است. این دسته از موسیقیدانان شاید فراموش
کردند نسل “غریب” را! “وزیری” را و از خود گذشتگی های آنها در راه موسیقی … مرحوم
“حشمت سنجری” رهبر برجسته ایرانی در جایی می گفت “وقتی ارکستر سمفونیک تهران شروع
به فعالیت کرد کسی با این نوع موسیقی آشنا نبود و طبیعتا” ارکستر بیننده زیادی
نداشت … ما ناچار به خیابان می رفتیم و خود، مردم را دعوت به شنیدن این موسیقی می
کردیم!”

گرامی باد یاد بزرگانی که “خود را خدمتگزار هنر می دانستند، نه هنر
را خدمتگذار خود!”

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد متولد ۱۳۶۰ تهران
نوازنده تار و سه تار، خواننده آواز اپراتیک و سردبیر مجله گفتگوی هارمونیک
لیسانس تار از کنسرواتوار تهران و فوق لیسانس اتنوموزیکولوژی از دانشکده فارابی دانشگاه هنر تهران

۱ نظر

بیشتر بحث شده است