گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

گوران: از تک تک اعضای ارکستر تشکر می کنم

چند درصد از نوازندگان شما در حد استاندارد نوازندگان بین المللی هستند؟
گوران:
درصد نمی توانم بگویم ولی در تمرین ها به من ثابت شده که آنها هم که ضعیف تر هستند می توانند با تمرین های جدی به سطح عالی برسند.

ممکن نیست که بعضی از آنها هم نرسند به این سطح؟
پژمان اختیاری:
ممکن است همه نوازندگان ما در این سطح نباشند ولی پتانسیل رسیدن به این توانایی را دارند. بعضی از نوازندگان ایرانی مثل آقای فریوسفی این امکان برایش فراهم شده که در ارکسترهای درجه یک جهانی نوازندگی کند و ثابت کند که این توانایی را داشته ولی خیلی های دیگر این امکان برایشان فراهم نشده ولی شاید این توانایی را هم امروز داشته باشند.


آقای فریوسفی، خودتان هم این گفته اعتقاد دارید؟
پدرام فریوسفی:
ممکن است بعضی از مردم این مصاحبه را بخوانند و بگویند اینها چقدر مغرور هستند و از خودشان تعریف می کنند ولی باید اینجا بگویم که ما مغرور نیستیم ولی اعتماد به نفس داریم و بین غرور و اعتماد به نفس مرزی وجود دارد. ما نمی گوییم که ما خوب هستیم و کسی دیگر خوب نیست، ما می گوییم عاشق کارمان هستیم و توانایی های خوبی هم داریم.

به نظر من نوازندگان این ارکستر اینقدر عاشق کارشان هستند که با سخت گیری هایی که رهبر این ارکستر در اجرا دارد، دوام آورده اند. آرش گوران کار خودش را خوب بلد است و از نوازندگان کار می خواهد.

این نوازندگان از تدریس، ضبط و همه کارهایشان زده اند و دست به دست هم دادند تا این کار انجام شود. اینها بدون چشم داشت مالی دارند این کار را انجام می دهند.

خیلی ها بودند که با آوردن دلیل های غیر حرفه ای مثل اینکه خسته می شویم از ساز زدن! از ارکستر رفتند و اینها کسانی بودند که وقتی رفتند هنرستان و این رشته را خواندند، می خواستند در ژانر کلاسیک فعالیت کنند و حالا که ارکستری تشکیل شده که قصد دارد حرفه ای کار کند – می گویم حرفه ای به خاطر اینکه تجربه حرفه ای کار کردن را داشته ام و فضای این نوع کار را می شناسم – با بهانه های مختلف از همکاری با ارکستر سرباز زدند که شاید دلیلش مادی باشد ولی من دلیل اصلی آن را غرور می دانم.

ما به خاطر این اخلاق غیر حرفه ای نوازندگان، مجبور شدیم به دلیل کمبود وقت، جای دو نوازنده ویلنسل مان را که ارکستر را ترک کردند، با نوازندگان ارمنی بگیریم و باید برای اینکار ۱۰ میلیون تومان هزینه بدیم که اگر اسپانسر پیدا نشد، مجبور خواهیم شد از جیب نوازندگان این پول را بدهیم.


چرا بچه هایی که در زمینه موسیقی کلاسیک همراه با شما تحصیل کرده اند، به این روش وفادار نماندند و می بینیم که موقعی که کار جدی می شود ارکستر را ترک می کنند؟
نیلوفر محبی:
به این دلیل که تا امروز کمتر کسی بوده که مانند آرش گوران کار کند و بچه ها اینطور بار آمدند.

در ارکستر سمفونیک تهران چطور؟
محبی:
در ارکستر سمفونیک تهران تنها آقای رهبری اینطور کار می کرد، بقیه رهبرها یا رهبر میهمان بودند و دو هفته فقط روی یک قطعه کار می کردند تا به کنسرت برسند یا اینکه جدی کار نمی کردند.

عرفان وکیلی: موزیسین های ایرانی یا به دنبال شعار هستند یا شعور؛ معتقدم هنرمندان این ارکستر به دنبال شعور هستند و در عمل خودشان را نشان می دهند، ما خودمان را در معرض محک عموم گذاشته ایم.

هنرمندان دیگری هم بوده اند که این کار را کرده اند ولی مهم این است که چقدر موفق بودند.

آهنگسازان این قطعات اکثرا زنده هستند و امکان دسترسی به آثارشان به صورت رایگان وجود نداشته، چطور شما با آنها تماس گرفتید؟
من با این آهنگسازان تماس گرفتم و پارتیتورهای قطعات را خریداری کردیم. بعضی از قطعات هم که از قبل در آرشیوم موجود بود.

ارکستر شما نام فیلارمونیک دارد و ارکسترهای فیلارمونیک دارای یک انجمن فیلارمونیک هستند، شما این انجمن را هنوز پشت سر ارکستر ندارید و ارکستر تشکیل دادید، آیا این روش شما غلط نبوده؟
گوران:
نوازندگان این ارکستر در واقع اعضای انجمن ما هستند و تا به حال از آنها کمک گرفتیم، همه جای دنیا فیلارمونیک هر کشور شامل عاشقان آن هنر می شود، ما این را کم داریم و خودمان بدون حمایت بیرونی هزینه ها را پرداخت می کنیم.

چرا ما نباید تامین باشیم و خودمان همه هزینه های مادی و معنوی را بپردازیم.

برای جذب اسپانسر کاری کردید؟
منوچهری:
ما باید چندین اسپانسر پیدا کنیم که هزینه های ما را بپردازد و نامه نگاری هایی هم کردیم، امیدواریم حامیانی را بتوانیم جذب کنیم.

پوریا منوچهری، پژمان اختیاری، نیلوفر محبی، آرش گوران، عرفان وکیلی و پدرام فریوسفی

برای نوازندگان ارکستر خودتان چه پیامی دارید؟
گوران:
من فقط می خواهم از این طریق از تک تک اعضای ارکستر تشکر کنم که با عشق همراهی کردند تمرین های سخت ارکستر را، سخت گیری های من و اخلاقم را؛ برای ما گاهی پیش می آمد که یک میزان را یک جلسه اتود کنیم و این کار برای نوازنده ارکستر خسته کننده است ولی همه سختی ها را تحمل کردند برای به اجرا رسیدن یک برنامه عالی، من مطمئن هستم که شب کنسرت نتیجه تحمل کردن این مشکلات و سختی ها را می گیرند.

   
سجاد پورقناد

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد متولد ۱۳۶۰ تهران
نوازنده تار و سه تار، خواننده آواز اپراتیک و سردبیر مجله گفتگوی هارمونیک
لیسانس تار از کنسرواتوار تهران و فوق لیسانس اتنوموزیکولوژی از دانشکده فارابی دانشگاه هنر تهران

دیدگاه ها ۲

  • خیلیه که این همه زحمت بکشی نه تنها حق و حقوقت رو نشه دریافت کنی بلکه واسه کار هنری باز بخوای از جیب هزینه کنی!
    مرسی از مصاحبه

  • vaghan ja darad az chenin azizani ke hichkodam az maulin shoar dahande ghadreshan ra nemidanand tashakor vizhe dashte bashim.daste hame yeshan ra ba eftekhar mibusam.be omid pishraft farhange musighi keshvar.

بیشتر بحث شده است