نوشته ای که پیش رو دارید، گفتگویی است با مهرداد ناصحی، نوازنده کمانچه و خواننده باس ارکستر سمفونیک تهران. ناصحی متولد ۲۰ بهمن ۱۳۶۱ تهران است. از ‎استادان او می توان به سعید فرجپوری، علی اکبر شکارچی، اردشیر کامکار و محمدرضا لطفی اشاره کرد. وی مقام نخست در بخش تکنوازی کمانچه در جشنواره موسیقی آوای ھمبستگی را در کارنامه خود دارد. ناصحی با گروه خود به نام «آهنگ» تاکنون در فستیوال های قبرس شمالی در سال ۲۰۱۶ و فستیوال برلین ۲۰۱۸ شرکت کرده است.

درباره جایگاه هوشنگ ظریف نیاز به هیچ مقدمه ای نیست. به قدری منش و شخصیت او در میان اهالی موسیقی شناخته شده است که تنها نامش به خودی خود سمبل و الگوی جوانان است. «هوشنگ ظریف شدن» رویای بسیاری از جوانانی است که به دنیای حرفه ای موسیقی وارد می‌شوند و عموما با این حسرت بازنشسته.

در تولد ۸ سالگی ژورنال گفتگوی هارمونیک در تاریخ ۱۸ فروردین ۱۳۹۱، رضا ضیائی سازنده و پژوهشگر در عرصۀ سازهای موسیقی کلاسیک (گروه خانوادۀ ویولن)، از به ثمر رسیدن گام نخست از یک طرح اصلاحی بر روی ساز قیچک خبر داد؛ در این ساز کاسه بصورت ترکه ای و صفحه از جنس چوب در نظر گرفته شده بود. اجرایی شدن گام دوم کار بر روی این پروژه پس از یک پایش ۷ ساله با مجموعۀ جدیدی از هنرجویان کارگاه رضا ضیائی اتفاق افتاد. در این گام، پژوهش های جدیدتری از ابعاد گوناگون بر روی ساز قیچک و نسخه هایی از این ساز که به عنوان نمونه های مدرن پیشتر توسط اشخاص دیگری ارائه گردیده بودند انجام گرفته و نمونه های موجود از نظر ضعف ها و قوت های تکنیکی مورد سنجش قرار گرفتند.

در اوایل دهۀ دوم قرن حاضر، علی‌نقی وزیری در اوج فعالیت موسیقایی و نیز فراز محبوبیتش نزد ملیّون بود. آثار و خدمات وزیری روزبه‌روز بیشتر مورد توجه خواص و عوام قرار می‌گرفت و این مسیر پیشرفت، در نظر مخالفان و رقیبان او گران می‌آمد. دسیسه‌چینان که از روابط قدیمی رضاشاه و وزیری خبر داشتند، کوتاه‌ترین مسیر را برای نابودی وزیری یافتند؛ وزیری خط قرمزی در ارائۀ هنر داشت و آن حقیر انگاشتن هنر و هنرمند بود.

ارکستر سمفونیک رادیو وین او.آر.اف (ORF Vienna Radio Symphony Orchestra) برای ایرانیان اهل موسیقی سمفونیک، نامی آشناست چراکه دو اثر مهم سمفونیک ایران با نام های «بیژن و منیژه» ساخته حسین دهلوی و «رنگین کمون» ساخته ثمین باغچه بان با رهبری توماس کریستین داووید با این ارکستر ضبط و به انتشار رسیده است.

سالی که گذشت، پر از درد و تلخ کامی بود… هر فصل سال ۹۸ یادآور خاطره اندوهناکی بود، سالی که با سیل آغاز شد و با کرونای مرموز پایان یافت. سالی که با بزرگترین هنرمندان ایران زمین وداع کردیم و گاهی این وداع جانسوز تر شد وقتی مجبور شدیم از تصاویر مجازی عزیزانمان را تا خانه ابدی بدرقه کنیم.

این زرنگ‌بازی است که من بگویم به‌خاطر تسکین مردم‌ام کنسرت می‌دهم. تسکینِ ۷۵۰ نفر فقط؟ تکلیف دست‌کم ۵۰ ملیون نفر آدم چیست؟ پس این حرف بدترین دروغ است. سوماً، باز حتی اگر حق با شما باشد و بهبودِ حالِ همان هفتصد نفر را هم غنیمتی بدانیم، چرا باید بلیط بفروشم؟ قطعاً در این شرایط بهتر است کنسرت را رایگان کنم که لااقل کمترین خیری رسانده باشم. و درنهایت این‌که، بماند که در جای دیگر می‌شود مفصل‌تر در این مورد سخن گفت که اصلاً رسالت «موسیقی جدی» تسکین نیست، بلکه تربیت است.

روشن است. چون این برنامه‌ها برای ماست. دولت وظیفه‌اش اعتماد به ملت است. اگر جشنواره‌ی فجر در تعامل مستقیم با محیط‌های آکادمیک موسیقی و جامعه‌ی جدی هنری باشد و سیاست‌هایی را پیاده کند که به نفع دانشجویان موسیقی، موسیقی‌دانان جدی، و هنر فاخر است، چرا شرکت نکنیم؟ باورتان می‌شود من تابه‌حال یک بار در یکی از اجراهای جشنواره‌ی فجر شرکت نکرده‌ام. چون اصلاً سیاست‌هایش را به رسمیت نشناختم. اصلاً انگار نه انگار که دانشجوی موسیقی، و متخصصان بسیار حرفه‌ای در این جامعه حرفی برای گفتن دارند. برای من جشنواره‌ی موسیقی فجر در این سال‌ها با جشنواره‌ی مد و لباس‌اش فرقی نداشته. اما خب امسال به‌خاطر برگزیده‌ها گفتیم شرکت می‌کنیم. چون لااقل در بخشی از سیاست‌گذاری‌اش به‌نحو غیر مستقیم سهیم بودیم.

وقایع روزها و ما‌ه‌های گذشته، هم‌چنین سانحه‌‌ی اسف‌بار سقوط پرواز شماره ۷۵۲ اوکراین باعث شده تا برخی از فعالان عرصه‌های مختلف هنری اعم از سینما، موسیقی، و هنرهای تجسمی طی روزهای اخیر واکنش‌های متفاوتی به این وقایع داشته باشند. در همین راستا برخی از هنرمندان، برگزاری کنسرت‌هایشان را لغو کرده‌اند و عده‌ای دیگر از حضور در رویدادهای هنری پیش‌رو انصراف داده‌اند. این رویه البته انتقادهایی را هم ازسوی مردم و برخی از فعالان در پی داشته است. در این میان به تازگی برگزیدگان «جشنواره موسیقی دانشجویی صبا» نیز از حضور در جشنواره موسیقی فجر انصراف داده‌اند. جشنواره‌ی موسیقی «صبا» که دانشکده‌ی موسیقی دانشگاه هنر برگزارکننده‌ی آن بود، یکی از رویدادهای نوپای دانشجویی است که امسال دومین دوره‌ی آن در مقیاسی بزرگ در قالب ۱۸ رویداد و طی دو هفته، به‌ دبیری پوریا رمضانیان برگزار شد و مورد استقبال جامعه‌ی موسیقی واقع شد.

در خصوص ترکیب گروه باید عرض کنم به جای ساز های دیگر، در کنار سنتور، از چهار بخش صدای انسان استفاده شده است که خواننده اصلی با صدای تنور خط ملودی را اجرا می کند و از خواننده های سوپرانو، آلتو و باس به منظور اجرای خط های کنترپوان، نت های پدال و بافت هارمونیک، رنگ دهی و حجم دهی استفاده شده است.

گروه نوای مخالف قرار است در ساعت ۱۹ روز ۲۴ آبان ماه سال جاری در تالار حوزه هنری تهران به روی صحنه برود. در این کنسرت مسعود نجفی سرپرست این گروه نوای مخالف، ترکیب جدیدی را از اعضای گروه معرفی می کند که شامل سازهای سنتور و تنبک و دف با همراهی ۵ خواننده به صورت چندصدایی است. فروش بلیط این کنسرت از سایت ایران کنسرت انجام می شود.

دیگر مشکاتیانِ جوان، اعتبار و جایگاه یک استاد بزرگ در موسیقی ایران را پیدا کرده بود. مشکاتیان سال‌های پرکاری را تا سال ۱۳۷۶ طی و آثار متنوعی عرضه کرد که از مهم‌ترین خصوصیت آثار او، پیشرو بودن در عین تکیه به موسیقی گذشتگان بود. شاید در بسیاری از آثار مشکاتیان بتوان ردّپای آثار بزرگانی مانند فرامرز پایور را احساس کرد ولی این تغییر به‌حدی در حال توازن است که نه می‌توان گفت که او آهنگ‌سازی پیشرو و ساختارشکن است و نه اینکه آثارش به‌نوعی آهنگ‌سازی روی فرم‌های کلیشه‌ای است.